Προσοχή. Τώρα χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. Στη σύγκρουση. Στους κόπους των απεργιακών κινητοποιήσεων. Στον εφιάλτη της ύφεσης και του κραχ που διαφημίζεται σαν το τεράστιο άλλοθι της καταστροφής για να σκύψουν κεφάλια και να κοπούνε τα υψωμένα σε γροθιές χέρια. Η εποχή δεν είναι ίδια μ' άλλες προηγούμενες στην προπαγάνδα και τα μέσα της ενάντια στην εργατική τάξη. Σήμερα σύντροφοι, με την επικοινωνιακή γλίτσα να ενταφιάζει ακόμα και τα υπολείμματα ταξικής συνείδησης, τα όπλα του εχθρού είναι ενισχυμένα. Εντός - εκτός συνόρων. Το έδαφος είναι φριχτή κινούμενη άμμος ικανή να καταπιεί τις πραγματικές ανάγκες προβάλλοντας άλλες τεχνητές για κείνο το χρονικό διάστημα που χρειάζονται οι αντιδραστικές δυνάμεις για να ανασυγκροτηθούν και να μας αφανίσουν.

Πέρα και πάνω από το «διαίρει και βασίλευε», τη συκοφάντηση των αγώνων και την εξομοίωση των ως χτες ενσωματωμένων συνδικαλιστών με επαναστάτες της χρυσής ευκαιρίας, με κορυφαία στιγμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, ο στόχος της αστικής τάξης, των συμμάχων και των αναχωμάτων της είναι αυτός που δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως: Η κατάργηση της απεργίας ως μέσου διεκδίκησης και πάλης. Είναι και ήταν κι ο στόχος του «ευρωσυντάγματος» και των μετατροπών του. Είναι πραγματικός στόχος η βίαιη καταστολή, στη γένεσή της, κάθε «ριζοσπαστικοποίησης» των μαζών. Είναι τώρα η ώρα (με το πετρέλαιο στα 112 δολάρια το βαρέλι, την ύφεση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ν' αρχίζει να βυθίζει τα νοικοκυριά στο σκοτάδι της απελπισίας κι όχι της ΔΕΗ, την ανεργία και την ακρίβεια στα ύψη) ν' αντικατασταθεί ο λαός, η κρίσιμη πλειονότητα των εργαζομένων, με την απολιτική έννοια του «κοινωνικού συνόλου». Προσοχή στη μαύρη προπαγάνδα που ξεδιπλώνεται και κρύβεται ανάμεσα σε δυο λέξεις - έννοιες. Από τη μια το «κοινωνικό σύνολο» που εμφανίζεται να περιλαμβάνει ισομερώς το σουβλατζή και το βιομήχανο, που... πλήττονται το ίδιο από την απεργία, κι από την άλλη «η διακυβέρνηση». Εδώ είναι όλο το ζουμί του δημόσιου μπλα μπλα, εκτός πολιτικής, που ενημερώνει τον ελληνικό λαό από την κυρίαρχη πηγή πληροφόρησής του, την τηλεόραση (ποσοστό 70% έχει μόνον αυτή τη δυνατότητα κατά το ΙΟΜ). Οι δυνατότητες της εποχής όμως στο επίπεδο των ΜΜΕ είναι δυσθεώρητες σε σχέση με ό,τι γινόταν στο πολιτικό πεδίο - 50 και 100 χρόνια πριν - σύγχυσης των ιδεών και κατακρήμνισης των ιδεολογιών.

Ετσι μοιάζει «φυσικό», μεσούσης της κρίσης ο Γ.Α.Π. να ζητάει στο συνέδριό του ένα δικό του κανάλι (ο μοχλός που θα κινήσει τη διακυβερνητική γη) κι ο πρόεδρος του ΣΥΝ να χαιρετίζει τις... εργασίες του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ υπό το βλέμμα του Αμερικανού πρέσβη.