Πάνε χρόνια τώρα που η μάχη (;) δίνεται στο επίπεδο των εντυπώσεων, με τη ΔΑΠ, επικεφαλής στρατιάς χορηγών, ομάδων πίεσης καθηγητών - φοιτητών, με μέσα όπως γενναίος αριθμός πιστωτικών καρτών, να παίρνει το χρυσό (και το χρυσάφι) και τις άλλες φοιτητικές παρατάξεις να αγωνίζονται να μην αγνοηθούν στους τίτλους των ειδήσεων.

Καταλάβατε, σύντροφοι, τη ...σκούπα που πέφτει κι όλα τα πλένει, τα καθαρίζει, τα αφορίζει, για να γυαλίζει το πάτωμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής απ' όπου θα περάσουν οι σοβαροί, τα μη νούμερα της άρχουσας τάξης. Νούμερα όλοι, εκτός από τα αγλαΐσματα της ελίτ της Θεσσαλονίκης, σαν το Σαρκοζί να πούμε, που στα σοβαρά (αναλύουν τα ΒΗΜΑτα) παίρνει θέση στο ΝΑΤΟ με οδηγό το ...ελληνικό του αίμα σε προσδιορισμένο ποσοστό μεταξύ 25 και 13%!!!

Αλλά άμα μπει το παραβάν, πώς θα μπορούνε να το παρατραβάν, δείχνοντας μια ακαδημαϊκή νεολαία χωρίς νιάτα, αδιάφορη, ως χειραγωγημένη, κατάλληλη όμως για μαγιά στις γενικές εκλογές που θα έρθουν; Κι όμως, αφήστε τους να λένε, σύντροφοι και φίλοι. Φέτος που είδα σε πολλές σχολές, εδώ και στη Θεσσαλονίκη, τιγκαρισμένα αμφιθέατρα, αγωνιώδεις ερωτήσεις, πάθος για διέξοδο απ' την ασφυκτική εκμετάλλευση της γνώσης, ξέρω καλά γιατί είναι «νούμερα» όσοι βλέπουν τις φοιτητικές του 2008 σαν αυτό που είναι. Η οργανωμένη αντίσταση μιας μερίδας νέων που θέλουν να κοιτάνε τον ήλιο και να σημαδεύονται επειδή δε σκύβουν κεφάλι. Κνίτες και παιδιά της Πανσπουδαστικής. Κι οι άλλοι οι γενναίοι που απεγκλωβίζονται και τους ψηφίζουν χωρίς παραβάν. Αν έχεις πάει μια φορά στα ΤΕΙ Χαλκίδας, στα Ψαχνά της Εύβοιας, τότε ψηφίζεις νέε και νέα αβλεπί Πανσπουδαστική για να φτάσει το βόλι σου στο ψαχνό!