Η πολιτική της διά βίου μάθησης έχει πρωταρχική σημασία για την ΕΕ. Κι αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με το «όσο ζω, μαθαίνω», αλλά αποτελεί μια διά βίου σκλαβιά, διά βίου ημιμάθεια και, τελικά, αμάθεια. Στο κέντρο αυτής της πολιτικής βρίσκεται η εκγύμναση σε συγκεκριμένες δεξιότητες, στάσεις και συμπεριφορές, που σύμφωνα με την ΕΕ αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για τον αυριανό εργαζόμενο. Το κείμενο «Βασικές ικανότητες για τη διά βίου εκπαίδευση και κατάρτιση» (2006) αποτελεί Πλαίσιο Αναφοράς στο οποίο πρέπει να προσαρμόζονται τα κράτη - μέλη. Εκεί περιγράφονται οι 8 βασικές δεξιότητες που πρέπει να μαθαίνονται από την προσχολική αγωγή και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση ακόμα, ενώ το πνεύμα τους πρέπει να διαπνέει, σύμφωνα με την ΕΕ, όλους τους τύπους εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Ετσι, για παράδειγμα, η γνώση της μητρικής γλώσσας ταυτίζεται με την επικοινωνία, κρίνεται πιο χρήσιμο να μπορείς π.χ. να κατανοήσεις έναν τηλεφωνικό κατάλογο από το να κατανοήσεις ένα λογοτεχνικό κείμενο. Τόσο στα Μαθηματικά όσο και τις Φυσικές επιστήμες, το γιατί αντικαθίσταται από το πώς, η εμβάθυνση από το ρηχό πλάτος και η διαδικασία της απόδειξης από εκείνη της εκτίμησης. Ετσι, στα μυαλά των μικρών μαθητών καταργείται κάθε έννοια επιστημονικής αλήθειας και καταλήγουν να πιστεύουν ότι... «1+1=2» αλλά, μπορεί και να μην είναι πάντα έτσι... μπορεί και κάτω από ορισμένες συνθήκες «1+1=4»!

Αντίστοιχα δίνεται βάρος στις λεγόμενες μεταγνωστικές ικανότητες, το γνωστό «μαθαίνω πώς να μαθαίνω», που ουσιαστικά σημαίνει μαθαίνω να αναζητώ πληροφορίες, έχοντας ατομική ευθύνη γι' αυτό και κυρίως μαθαίνω να εντάσσομαι στο σύστημα της διά βίου μάθησης χωρίς αντιστάσεις, που αποβαίνουν δυσλειτουργικές για την καπιταλιστική οικονομία. Η ικανότητα του πολίτη συνεπάγεται τόσο την αποδοχή της κοινωνικής συναίνεσης όσο και την ένταξη του αυριανού εργατικού δυναμικού στο καθεστώς κινητικότητας και αστάθειας της παραγωγής. Το αίσθημα πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας αποτελεί μια δεξιότητα που σχετίζεται με την αναζήτηση των μεθόδων, ώστε οι εργαζόμενοι να σκέφτονται πριν από τον καπιταλιστή για τον καπιταλιστή! Να υιοθετούν ενεργητικά την ανάγκη αύξησης της κερδοφορίας, άρα και της εκμετάλλευσης. Ετσι, οι αυριανοί εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι πρέπει να ζουν μέσα στο ρίσκο, να γνωρίσουν τον τρόπο «λειτουργίας της οικονομίας και των ευκαιριών και προκλήσεων που αντιμετωπίζει ένας εργοδότης ή ένας οργανισμός», ότι δηλαδή μπορεί να αποτελέσουν «ασύμμετρη απώλεια» ως συνέπεια του ανταγωνισμού και των αναταράξεων της καπιταλιστικής οικονομίας. Η ικανότητα του πολίτη είναι ένας ύμνος υποταγής όχι απλά στις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ, αλλά και στον τρόπο «που εφαρμόζονται από διάφορους φορείς και θεσμούς».

Στην Ελλάδα, όλα αυτά εισάγονται στην εκπαίδευση καταρχήν με τα νέα σχολικά βιβλία και αναλυτικά προγράμματα στα σχολεία, που χρηματοδοτήθηκαν άλλωστε από το Γ' ΚΠΣ. Κύρια στοιχεία σε αυτά είναι η αποσπασματικότητα, η αντιεπιστημονικότητα, η ιδεολογική μονομέρεια. Δηλαδή, με τις δεξιότητες και τις νέες «παιδαγωγικές» μεθόδους και θεωρίες, προχωράει η μορφωτική υποβάθμιση.