Τα τελευταία χρόνια, διοχετεύεται έντονα στη νέα γενιά το ιδεολόγημα ότι τα κόμματα είναι αυτά που ευθύνονται για όλα τα προβλήματα του λαού κι ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας μόνοι μας, χωρίς τα κόμματα, μακριά από κομματικούς σχηματισμούς και ό,τι σχετίζεται με αυτούς, όπως π.χ. οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα ίδια τα σωματεία. Τα ιδεολογήματα αυτά εμφανίστηκαν σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου έντεχνα πριμοδοτούνταν η αποχή και θέριεψαν με το λεγόμενο «κίνημα της πλατείας», ενώ μεθοδευμένα επιχειρήθηκε να διοχετευθούν στους φοιτητές όπου διάφοροι μηχανισμοί επιχείρησαν να στήσουν ένα τάχα «κίνημα ανοιχτών σχολών». Είναι φυσικό, όταν καλλιεργούνται τέτοιες απόψεις, να «πιάνουν» σ' ένα τμήμα νέων ανθρώπων, γιατί πατούν πάνω στη γενικευμένη απογοήτευση που βιώνει η νέα γενιά. Ομως τα ιδεολογήματα γενικού αφορισμού των κομμάτων οδηγούν τους νέους είτε στην αποχή από την οποιαδήποτε δράση, είτε σε επικίνδυνους δρόμους δήθεν «κινημάτων» απόλυτα ελέγξιμων και χειραγωγίσιμων. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή, οδηγούν στην υποταγή.

Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου δεν είναι λίγη, για να βγουν κάποια σχετικά συμπεράσματα. Στις πλατείες για παράδειγμα, πράγματι συναντήθηκαν άνθρωποι διαφορετικής κομματικής προέλευσης με κοινό στοιχείο την απογοήτευση από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Πέρα από την έκφραση και την καταγραφή αυτής της απογοήτευσης και της αγανάκτησης, η συνάντηση της πλατείας δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά. Ασε που μέσα στο συνονθύλευμα της πλατείας (και πάνω και κάτω), λειτουργούσαν κανονικότατα οργανωμένες κομματικές ομάδες από το χώρο του οπορτουνισμού έως και του φασισμού, που υποκριτικά είχαν αφήσει υποτίθεται την κομματική τους ταυτότητα στην άκρη, αλλά και πάλι τον κομματικό τους λόγο άρθρωναν.

Αντίστοιχα, στο λεγόμενο κίνημα των «ανοιχτών σχολών» τα πράγματα ήταν ακόμα πιο διαυγή. Πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του στελέχη της ΔΑΠ, λέγοντας τα ίδια που λέει και η ΔΑΠ ενάντια στις κινητοποιήσεις. Βαφτίστηκαν «κίνημα» πριν ακόμα υπάρξουν μέσα στις σχολές από τα αστικά ΜΜΕ και διαφημίστηκαν όσο δεν παίρνει, ακριβώς γιατί η θέση τους ήταν ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης στον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο. Ετσι, οι ίδιοι που μιλούσαν για μειοψηφίες, όταν αναφέρονταν σε αποφάσεις συλλογικών οργάνων που εναντιώνονταν στο νόμο, βάφτισαν «κίνημα» κάποιες ομάδες που παρέμειναν τελικά ελαχιστότατη μειοψηφία μέσα στις σχολές. Ασε που το υποτιθέμενο αυτό «κίνημα» στηρίχτηκε και από τα αστικά κόμματα, από τον ΛΑ.Ο.Σ. μέχρι και τη ΔΗΜΑΡ.

Ολοι αυτοί, λοιπόν, που διοχετεύουν ιδιαίτερα στους νέους την προτροπή «μακριά από τα κόμματα» είναι στην καλύτερη περίπτωση υποκριτές, στη χειρότερη... σε διατεταγμένη υπηρεσία. Αυτό που επιδιώκουν είναι να σπρώξουν τους νέους μακριά από κάθε μορφή οργανωμένης συλλογικής διεκδίκησης, μακριά από το δρόμο εκείνο της δράσης για τη βελτίωση της ζωής τους. Σήμερα είναι όσο ποτέ φανερό ότι ατομικές λύσεις στα προβλήματα δεν υπάρχουν. Απέναντι στη χιονοστιβάδα που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις, κανένας δεν μπορεί να περισώσει για τον εαυτό του ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής. Μόνο μέσα από την οργανωμένη συλλογική δράση μπορεί να μπει ένα φρένο και να ισχυροποιηθούν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του συστήματος που έχει μαυρίσει το μέλλον της νέας γενιάς. Κι αυτό σημαίνει ότι σήμερα η επιλογή πρέπει να είναι ισχυρό ΚΚΕ.