Δηλώσεις στο «Ρ» αντιπροσώπων που συμμετέχουν στην 1η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για την Εργαζόμενη Νεολαία που ξεκίνησε την Τετάρτη στο Περού.

«Η Ομοσπονδία μας δέχεται από τη δικτατορία πολλές πιέσεις. Εχουμε συντρόφους στις φυλακές και δολοφονημένους, επειδή αντιστάθηκαν στην πολιτική και στρατιωτική ολιγαρχία όταν έγινε το πραξικόπημα. Μας παρακολουθούν τα τηλέφωνα, στιγματίζουν τα συνδικάτα και τους κομμουνιστές, προσπαθούν να προκαλέσουν φόβο και χάος στη χώρα. Φυσικά, το πρώτο μέλημα της δικτατορίας είναι τα τσεκουρώσει πιο επιθετικά κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση των εργαζομένων... Οι δυσκολίες στην οργάνωση των νέων εργαζόμενων είναι πολλές, καλλιεργείται ο ατομισμός, πολλοί νέοι και στην Ονδούρα μένουν εκτός αγοράς εργασίας ή αλλάζουν συχνά δουλειές. Χρειάζεται να εντείνουμε την πολιτική και ιδεολογική διαπάλη και διαφώτιση... Πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί η εργατική τάξη, για να υπερασπιστεί, να παλέψει για τα δικαιώματά της, για να είμαστε εμείς οι οικοδόμοι της μοίρας μας...».

(Βάλτερ Μανρίκε, από την Ενωμένη Ομοσπονδία Εργαζομένων Ονδούρας).

«Πολλοί πίστεψαν με τη δημοκρατική αλλαγή στη χώρα μας το 1994 (σ.σ. πτώση απαρτχάιτ) ότι θα γινόταν ένας παράδεισος. Αλλά αυτοί που είχαν τέτοιες ελπίδες ξέχασαν ότι επρόκειτο μόνο για μια αστική δημοκρατική αλλαγή, η οποία ούτε καν ολοκληρώθηκε. Αντίθετα στη Νότια Αφρική έχουμε φτώχεια, ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας, χαμηλά μεροκάματα. Γίνονται πολλά εργατικά "ατυχήματα" στη βιομηχανία, αφού οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν ενδιαφέρονται για την υγεία και την ασφάλεια των εργατών... Η εργαζόμενη νεολαία του κόσμου, ιδιαίτερα σε χώρες που πολεμούν για τις ελευθερίες, για στοιχειώδη δικαιώματα, περιμένει με το βλέμμα στραμμένο στη Συνδιάσκεψη αυτή, τα αποτελέσματά της. Περιμένει πολλά από αυτή την πρωτοβουλία».

(Κουμπούζου Πακάτι, από το Συνδικάτο Χημείας, Ενέργειας - Χαρτιού - Εκτυπώσεων - Ξύλου και συναφών επαγγελμάτων της Νότιας Αφρικής).

«Οι ΗΠΑ θρέφονται από τους μετανάστες, από ανθρώπους που αφήνουν τις πατρίδες τους για καλύτερη ζωή. Παρ' όλα αυτά στις ΗΠΑ μόνο το αμερικάνικο όνειρο δεν βρίσκουν. Βιώνουν μεγαλύτερη εργασιακή εκμετάλλευση, δεν πληρώνονται με το ελάχιστο, που είναι 6,35 δολάρια την ώρα, κάνουν επικίνδυνες δουλειές, δουλεύουν πολλές ώρες, οι εργοδότες όταν τους απολύουν καλούν την Αστυνομία και δεν τους πληρώνουν, οι γυναίκες κακοποιούνται και παρενοχλούνται. Την ίδια στιγμή οικογένειες μεταναστών χωρίζονται, καθώς κάποια μέλη απελαύνονται. Υπάρχουν δε ιδιωτικές φυλακές στις ΗΠΑ, όπου το κράτος πληρώνει 100 δολάρια τη μέρα για κάθε μετανάστη. Το φαντάζεστε; Για μας οι χωρισμοί των οικογενειών προκαλούν πόνο και για αυτές τις ιδιωτικές επιχειρήσεις αυτό είναι κέρδη! Φυσικά η κυβέρνηση δε θέλει να μονιμοποιήσει τους μετανάστες γιατί τότε δε θα μπορούν να τους εκμεταλλεύονται. Οι εργάτες πρέπει να είναι ενωμένοι, είναι ο μόνος δρόμος...».

(Εβελιν Γκαλβάν, Μεξικανή μετανάστρια στις ΗΠΑ).

«Οι εργαζόμενοι της χώρας μας - ιδιαίτερα οι νέοι - εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, παραβίαση των δικαιωμάτων τους, διάκριση ανάμεσα στους μόνιμους και τους ελαστικά απασχολούμενους, χωρίς στοιχειώδη μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, ενώ η πολυδιάσπαση των συνδικάτων τα κάνει αδύναμα και οδηγεί στην απαξίωσή τους... Η εργασία παιδιών κάτω από 10 χρονών είναι διαδεδομένη... Την ίδια στιγμή, στο Κογκό το 90% της γης ανήκει σε πολυεθνικές εταιρείες που εκμεταλλεύονται το πλούσιο έδαφος και υπέδαφος της χώρας... Οι νέοι εργαζόμενοι είναι απαραίτητο να ενταχθούν στην ταξικά προσανατολισμένη συνδικαλιστική πάλη, να γαλουχηθούν με αυτές τις αξίες, να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών...».

(Λουίζ Καντάνγκ, συνδικαλίστρια από το Κογκό).