«Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου, του καλλυντικού και στα συναφή επαγγέλματα αντιμετωπίζουν το σύνολο των προβλημάτων που έχουν όλοι οι εργαζόμενοι. Την ανασφάλεια στη δουλειά, την τρομοκρατία, την αγωνία για το ασφαλιστικό σύστημα, ταλαιπωρούνται από τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, αντιμετωπίζουν την πίεση για ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την προσπάθεια μη εφαρμογής της συλλογικής σύμβασης, τη φοροεπιδρομή στα εισοδήματά τους κ.λπ., όπως φυσικά και το ενδεχόμενο να κλείσουν επιχειρήσεις, αφού οι πολυεθνικές καθορίζουν τα πάντα, προκειμένου να έχουν περισσότερα κέρδη και να παίρνουν μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά, μιας και το φάρμακο είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό.

Ωστόσο, εκτός από εργαζόμενοι στο φάρμακο είναι καταναλωτές, που σημαίνει, ότι όταν αυξάνεται η φαρμακευτική δαπάνη μέσα από την πολιτική τιμών των κυβερνήσεων κι αυτοί βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, όταν χρειάζονται να αγοράσουν φάρμακα. Πάγια θέση της Ομοσπονδίας ήταν και είναι ότι στην Παιδεία, στην Υγεία και το Φάρμακο δεν μπορεί να υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα. Δεν μπορεί η υγεία και η θεραπεία των ανθρώπων να είναι παιχνίδι κερδοσκοπίας στα χέρια των πολυεθνικών και άλλων επιχειρήσεων. Και αυτό φάνηκε και με τις διάφορες επιδημίες που κατά καιρούς προκύπτουν. Και εκεί φαίνεται το μέγεθος της κερδοσκοπίας των πολυεθνικών μέσα και από ένα σύστημα υγείας που νοσεί και που υποβαθμίζεται συνειδητά από τις κυβερνήσεις.

Ετσι, γίνεται προσπάθεια μέσα από τη συνολική δράση της Ομοσπονδίας να αναδεικνύεται σαν ένα αίτημα πάλης που αφορά το σύνολο των εργαζομένων ένας Ενιαίος Κρατικός Φορέας Φαρμάκου που θα περιλαμβάνει την έρευνα, παραγωγή, εισαγωγή, διανομή των φαρμάκων, τα οποία πρέπει να διατίθενται δωρεάν σε όσους τα έχουν ανάγκη. Είναι φανερό ότι μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να διασφαλιστεί και η σταθερή και μόνιμη εργασία με πλήρη δικαιώματα, χωρίς ανασφάλεια, αλλά και ποιοτικό και φθηνό φάρμακο για όλο το λαό.

Παρά τις δυσκολίες, η θέση αυτή κερδίζει όλο και περισσότερο τις συνειδήσεις των εργαζομένων και είναι αναγκαία όσο ποτέ και για την ενότητα πάλης της εργατικής τάξης.

Ακούγονται φωνές από συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και στον κλάδο, ότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Ετσι, λοιπόν, αυτές οι δυνάμεις αναπόφευκτα προσαρμόζονται στη διαχείριση που επιβάλλουν οι πολυεθνικές του χώρου. Με την ίδια ευκολία κάνουν πίσω και στα σοβαρά ζητήματα της καθημερινότητας που απασχολούν την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους στον κλάδο. Γι' αυτό, άλλωστε, προχώρησαν από κοινού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) στην ίδρυση διασπαστικού πανελλαδικού σωματείου, με στόχο να χτυπήσουν το ταξικό κλαδικό σωματείο που δραστηριοποιείται στο νομό Αττικής.

Και επιπλέον, γι' αυτό το λόγο η απεργία στις 17 Δεκέμβρη που οργανώνει το ΠΑΜΕ πρέπει να έχει μεγάλη συμμετοχή και να απαντάει και στα προβλήματα και στις αντιλήψεις που διαιωνίζουν τα προβλήματα, με μεγάλη ευθύνη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σε αυτή τη μάχη και στις υπόλοιπες που ακολουθούν, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις».