Σε ό,τι αφορά τις διεθνείς πολιτικές ισορροπίες, η Παλαιστίνη δεν είναι ακόμη, παρά τους πολύχρονους αγώνες του λαού της, ανεξάρτητο κράτος. Στο Internet, όμως, είναι: τον περασμένο Μάρτη, η οργάνωση που είναι υπεύθυνη για την ονοματοδοσία στο Δίκτυο, η ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers, http://www.icann.org/) μετά από εισηγητική έκθεση που εξέτασε και ο ΟΗΕ, ενέκρινε τη χρήση του κωδικού.ps για τη χώρα αυτή (country code Top Level Domain, ή ccTLD).

Το ζήτημα όμως δεν είναι το αν μια χώρα έχει αυτόνομη παρουσία στο Δίκτυο, αλλά ποια παρουσία έχει σε αυτό, τι είδους δηλαδή περιεχόμενο παρέχει και πόσο χρήσιμο μπορεί να αποδειχθεί. Και επίσης, άλλο ένα ζήτημα είναι ποιο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας, εν προκειμένω της Παλαιστίνης, έχει πρόσβαση στο μέσο. Η Αγιέσα Σαλντάνχα, μια Παλαιστίνια που είναι φοιτήτρια στην Αγγλία και το περασμένο καλοκαίρι δίδαξε αγγλικά σε παιδιά Παλαιστινίων, έγραψε ένα εκτεταμένο σχετικό ρεπορτάζ για το Online Journalism Review (http://ojr.usc.edu).

Ενα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα που το Internet δίνει στους Παλαιστινίους είναι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ακριβώς επειδή το «κανονικό» ταχυδρομείο βρίσκεται σε κακά χάλια, κυρίως λόγω του ασφυκτικού ελέγχου που ασκούν σε αυτό οι Ισραηλινοί, με αποτέλεσμα τα γράμματα να φθάνουν στους αποδέκτες τους μήνες μετά. Η Σαλντάνχα επικοινωνεί με κάποιους από τους μαθητές της μέσω e-mail, στο οποίο συνήθως τα παιδιά έχουν πρόσβαση μέσω κάποιου Internet καφέ στη Λωρίδα της Γάζας. Στα στρατόπεδα των προσφύγων, βλέπετε, οι υπολογιστές και οι τηλεφωνικές γραμμές δεν είναι ακριβώς είδος εν αφθονία...

Οι Ισραηλινοί μετά το 1967 έλεγξαν και τις τηλεφωνικές γραμμές, και ο Bezeq, ο κρατικός τηλεπικοινωνιακός οργανισμός, δεν είχε πρώτη προτεραιότητά του τα κατεχόμενα. Εκτός αυτού, τα τηλέφωνα παρακολουθούνται μονίμως και το 1989, κατά την Ιντιφάντα, ο στρατός απαγόρευσε στους Παλαιστινίους να στέλνουν φαξ, e-mail ή άλλου είδους δεδομένα. Αυτό έπαψε μόλις το 1995, με τη Συμφωνία του Οσλο ΙΙ (http://www.palestine-un.org/peace/p-g.html). Πλέον η Παλαιστινιακή αρχή έχει και η ίδια παρουσία στο Δίκτυο (http://www.pna.org/mininfo/), και μόνιμες συνδέσεις σε αυτό, μετά από την υπογραφή της συμφωνίας και την εφαρμογή της.

Πάντως, ελάχιστοι Παλαιστίνιοι έχουν δική τους, προσωπική πρόσβαση στο Internet. Σύμφωνα με την Παλαιστινιακή Κεντρική Στατιστική Υπηρεσία (http://www.pcbs.org/english/com-use.htm), μόλις το 6,9% των «νοικοκυριών» στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας έχουν υπολογιστή (κυρίως στη Δυτική Οχθη). Ενώ η σύνδεση στο Internet παραμένει ως σήμερα πανάκριβο αγαθό: οι συνδρομές κοστίζουν από 10 ως 25 δολάρια το μήνα για πρόσβαση μέσω επιλεγόμενου δικτύου (dial-up) και 200 ως 400 για μόνιμη σύνδεση, όταν ο μηνιαίος μισθός στην Παλαιστίνη είναι κατά μέσο όρο 300 δολάρια...

Ωστόσο, αν και οι παλαιστινιακοί ISPs έχουν συνολικά μόνον 8.000 συνδρομητές (όταν ένας μόνο ελληνικός έχει, π.χ., 75.000), και σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται οι εταιρικοί πελάτες, ο πραγματικός αριθμός των Παλαιστινίων που χρησιμοποιούν το Internet κατά γενική ομολογία είναι πολύ μεγαλύτερος. Σε αυτό βοηθούν τα πανεπιστήμια, αλλά και τα Internet καφέ, που από 9 στις αρχές του 1996 ξεπερνούν πλέον τα 228. Το Δίκτυο είναι τόπος συνάντησης, ενημέρωσης και προετοιμασίας δράσης για ολοένα και περισσότερους Παλαιστινίους. Οι σελίδες της οργάνωσης Σαμλ (http://www.shaml.org/) θα φιλοξενήσουν, σε συνεργασία με την Παλαιστινιακή Διασπορά, μια βάση δεδομένων με τα ονόματα όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων και στοιχεία για το πού βρίσκονται σήμερα.

Το Δίκτυο δεν είναι μόνο το νέο εργαλείο των επιχειρηματιών που περιμένουν να δρέψουν υπερκέρδη βασιζόμενοι σε εξίσου νέους τρόπους εκμετάλλευσης. Καμιά φορά, είναι και πηγή ελπίδας...