Τα στοιχεία που ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) κατέγραφαν με σαφήνεια την επίθεση που δέχονται οι μισθοί και οι Συλλογικές Συμβάσεις μέσα από την εξάπλωση των επιχειρησιακών αλλά και των ατομικών συμβάσεων με τις οποίες η εργοδοσία εκβιάζει και εξασφαλίζει μείωση του «εργατικού κόστους» (όπως προκλητικά αποκαλεί το κεφάλαιο τους μισθούς και κατακτήσεις, όπως επιδόματα, άδειες κτλ.), λες και οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο είναι κόστος... Οι καπιταλιστές όχι μόνο ξαναπαίρνουν πίσω από την πώληση των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών τους μισθούς που δίνουν, αλλά και τα κέρδη... Κέρδη που βγαίνουν από τη δουλειά των εργαζομένων. Αρα δεν είναι κόστος οι μισθοί. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ για το Α' τρίμηνο του 2013, μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων που υπογράφτηκαν σε 110 επιχειρήσεις, η μείωση των μισθών έφτασε μεσοσταθμικά το 14,69%. Επίσης, μέσω ατομικών συμβάσεων που υπογράφτηκαν σε 11.655 επιχειρήσεις επιβλήθηκαν μεσοσταθμικά μειώσεις 20,14%. Αυτά, μεσοσταθμικά. Γιατί υπήρξαν και επιχειρήσεις όπου η μείωση των μισθών έφτασε το 40%...

Ο «Ριζοσπάστης», στο ρεπορτάζ που φιλοξένησε ανέδειξε πώς οι μεγαλοεργοδότες καταφεύγουν σε ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις για να τσακίσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τις συλλογικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Βεβαίως, μεταξύ άλλων ανέφερε και τα στοιχεία του ΣΕΠΕ που έκαναν λόγο για αύξηση των νέων προσλήψεων και αύξηση των προσλήψεων πλήρους απασχόλησης. Στοιχεία τα οποία, από μόνα τους, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία για τους εργαζόμενους, αν δε συνοδεύονται και από διευκρινίσεις για το τι ακριβώς συνεπάγεται το «πλήρης» απασχόληση και το τι ακριβώς τους εξασφαλίζει η αύξηση των «προσλήψεων». Τι εννοούμε με αυτό; Οτι σε λίγο καιρό, οι μισθοί για όσους απασχολούνται «πλήρως» θα φτάσουν στα επίπεδα που ήταν πριν λίγα χρόνια εκείνοι που απασχολούνταν «μερικώς» (σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν φτάσει ήδη ή είναι και μικρότεροι)! Σε λίγο καιρό, η πρόσληψη με την απόλυση θα διαφέρουν μόνο ως προς το βάθος της εξαθλίωσης που κάθε μία θα συνεπάγεται. Είναι κι αυτές «λεπτομέρειες» αρκετά ουσιαστικές για τους εργάτες. Γιατί αυτό που προσδοκά κανείς και προσλαμβάνεται, είναι να μπορεί με το μισθό που παίρνει να καλύπτει τις ανάγκες της οικογένειάς του. Ομως η ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η έξοδος από την κρίση μόνο με τέτοιους όρους, τους όρους που απαιτούν τα δικά τους συμφέροντα, μπορεί να γίνει και απαιτεί εργασία με μισθούς πείνας και συνθήκες σκλαβιάς. Απαιτεί δουλειά με συμβάσεις όπως αυτές που υπογράφονται στην «Cosco», όπου δεν πληρώνονται ούτε υπερωρίες, ούτε νυκτερινά, ούτε Σαββατοκύριακα, ούτε μέτρα ασφαλείας...

Ωστόσο, πολλά ΜΜΕ («αντικειμενικά» κατά τα άλλα) επέλεξαν να δημοσιεύσουν ρεπορτάζ με τίτλους «αύξηση προσλήψεων και θέσεων πλήρους απασχόλησης» (π.χ. «Καθημερινή»). Θα πει κάποιος «μα, αλήθεια λένε»... Κι όμως. Πέρα από την αξιοπιστία των στοιχείων που κάθε φορά δημοσιεύονται, ακόμα κι αν ισχύουν, η αλήθεια που επιλέγουν αυτά τα ΜΜΕ (τα ΜΜΕ των αστών) να υπηρετήσουν δεν είναι η αλήθεια που ζουν οι εργάτες. Είναι η «αλήθεια» που διαμορφώνεται για να ταυτίζουν οι εργάτες τα δικά τους συμφέροντα με αυτά των αντιπάλων τους. Να στρατευτούν με την προπαγάνδα της κυβέρνησης και όσων λένε ότι δήθεν έρχεται η ανάπτυξη, ότι μαζί έρχονται και θέσεις εργασίας, μαζί θα σταματήσει και η βασανισμένη για τον εργαζόμενο λαό ζωή.

Ομως η ανάπτυξη που θα έρθει, είτε... αργεί είτε όχι, για τους εργάτες δεν επιτρέπει χαμόγελα. Είναι ανάπτυξη που θα χτιστεί πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, αλλά και πάνω σε εκβιασμούς και ψευτοδιλήμματα ότι «μη μιλάτε, απ' το να μην έχουμε τίποτα, ας έχουμε ένα κομμάτι ψωμί», για να βαυκαλίζονται οι εργαζόμενοι, να ρίχνουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, να τρέφουν και ευγνωμοσύνη για όσους διαρκώς ληστεύουν τον πλούτο που παράγουν.

Ασφαλώς, όλα αυτά δε σημαίνουν ότι ο εργάτης δεν πρέπει να αξιοποιήσει τις αναγγελίες ή τις προκηρύξεις για προσλήψεις, που μπορεί και να πυκνώσουν. Είναι άλλο όμως να αγωνίζεται καθένας μας να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά του, να ματώνει γι' αυτό μες στους τόπους δουλειάς (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κι άλλο, το να βαφτίζεται αυτό το κομμάτι ψωμί «ανάπτυξη». Ομως τα αστικά ΜΜΕ (και η τάξη των ιδιοκτητών τους) βλέπουν ό,τι τους συμφέρει και προβάλλουν στην εργατική τάξη την αλήθεια που θα ήθελαν να ασπαστεί και εκείνη, όπως θα ήθελαν να τη βλέπουν και γονατισμένη και υποταγμένη. Να γιατί, η καθημερινή μελέτη και διάδοση του «Ρ» είναι όπλο στα χέρια των εργατών που πρέπει να αξιοποιούν καθημερινά. Οπλο για την αποκάλυψη και διάδοση της αλήθειας, για την υπεράσπιση και προπαγάνδιση των συμφερόντων της τάξης μας.