Το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται δημοσιεύματα και έρευνες ειδικών εταιρειών αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας καταναλωτών, όπως η τελευταία της Εquifax, που εκφράζουν έντονη ανησυχία για τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ, που βρίσκονται ήδη στο «κόκκινο», δηλαδή στο σημείο που οι δανειολήπτες πλέον δεν μπορούν να καταβάλλουν τις δόσεις αποπληρωμής. Γίνεται λόγος για δάνεια ύψους 221 δισεκατομμυρίων δολαρίων (163 δισ. σε ευρώ) και το 40% αφορά σε ακίνητα που έχουν υποθηκευτεί 2 φορές, και μετά από την παρέλευση 10ετίας θα αρχίσουν να γίνονται απαιτητά από τις τράπεζες πέρα από τους τόκους και το αρχικό κεφάλαιο, κάτι που θα εκτοξεύσει τη δόση τρεις φορές πάνω, δηλαδή πολύ μεγάλο κομμάτι δανειοληπτών δε θα μπορεί να πληρώσει.

Είναι δυνατόν λίγα χρόνια μετά το σκάσιμο της «φούσκας», το 2008, πάλι από τα στεγαστικά δάνεια η ιστορία να επαναλαμβάνεται ενώ οι ΗΠΑ σημειώνουν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και ενώ επίσης έχουν εφαρμόσει ένα μείγμα διαχείρισης που δε στηρίζεται στη δημοσιονομική πειθαρχία; Εάν οι ανησυχίες αυτές έχουν βάση τότε χρειάζεται να επισημάνουμε τα εξής:

Υπενθυμίζουμε ότι αυτό που εκφράζεται ως «φούσκα» των στεγαστικών δανείων ή ως «χρηματοπιστωτική κρίση», είναι κάτι πολύ βαθύτερο, είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού, αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που έχει συντελεστεί σε προηγούμενες φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτή η αλήθεια επιβεβαιώθηκε και με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008 στις ΗΠΑ και προέβαλε από την πρώτη στιγμή, και την αποκάλυψε το ΚΚΕ στη χώρα μας. Την κατάσταση αυτή και πάλι θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.

Μια τέτοια εξέλιξη είναι άλλωστε αναμενόμενη ανεξάρτητα αν θα συμβεί τώρα ή μετά από 1-2 ή περισσότερα χρόνια. Αφού τη φάση της ύφεσης τη διαδέχεται η φάση της ανάκαμψης, και βέβαια με δεδομένες τις «πληγές» που αφήνει στους εργαζόμενους, αφού η κάθε ...ανάκαμψη ξεκινάει με πιο ευνοϊκούς όρους για το κεφάλαιο, τους εκμεταλλευτές των εργατών, και με δυσμενέστερους για τους εργάτες που έχουν δει τους μισθούς και τα δικαιώματα να έχουν κατρακυλήσει σε επίπεδα προηγούμενων δεκαετιών και αυτό, βέβαια, για να διασφαλιστεί και να αυξάνει η κερδοφορία των καπιταλιστών.

Μια τέτοια εξέλιξη θα αναδείξει επίσης και ένα άλλο στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία. Η διαχείριση της κρίσης στις ΗΠΑ από την κυβέρνηση Ομπάμα είναι αυτή που πλασάρουν αστοί και οπορτουνιστές που διεκδικούν ρόλο στην αστική διαχείριση (όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς ή στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ), ως υποτίθεται «αντιδιαμετρική» πολιτική διαχείρισης σε σχέση με αυτή που εφαρμόζεται στις χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης. Το δίλημμα σύμφωνα με την άποψή τους είναι: «Δημοσιονομική πειθαρχία και λιτότητα ή τόνωση της εσωτερικής ζήτησης και ανάπτυξη». Το δίλημμα αυτό βεβαίως είναι ψευδεπίγραφο αφού στην πραγματικότητα κάθε μείγμα διαχείρισης αποτελεί συνδυασμό των λεγόμενων «νεοφιλελεύθερων» μέτρων (απελευθερώσεις στην αγορά, ενίσχυση ιδιωτικών επενδύσεων, λιτότητα) με μέτρα «κεϋνσιανά», δηλαδή ενίσχυσης της εσωτερικής ζήτησης και του κρατικού καπιταλιστικού τομέα. Εάν λοιπόν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις θα αποδειχθεί με το παράδειγμα των ΗΠΑ αυτό που είναι αντικειμενικό και αναμενόμενο, ότι κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης όποιο στοιχείο και αν δίνει τον τόνο στη δοσολογία (περιοριστικό ή επεκτατικό) δεν μπορεί να απαλλάξει τον καπιταλισμό από τις κρίσεις του. Δεν μπορεί να λύσει σταθερά και μόνιμα και μακροχρόνια αυτές τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, που οδηγούν στην εκδήλωση της οικονομικής κρίσης...

Αρα, το συμπέρασμα που αβίαστα βγαίνει είναι ότι για να τελειώνει για τους εργαζόμενους ο φαύλος κύκλος των καπιταλιστικών κρίσεων, για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους (όχι μόνο τις αυτονόητες για στέγη, διατροφή, υγεία) αλλά και πολύ πιο διευρυμένες με βάση και τις δυνατότητες της εποχής, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να απαλλαγούν από τους εκμεταλλευτές τους. Να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα δικά τους χέρια και να οργανώσουν την οικονομία και τη ζωή αξιοποιώντας τον πλούτο που αυτοί παράγουν και μπορούν να απολαύσουν.