«Πότε ξεκινάει η καταιγίδα; Οταν αλλάζει το βαρομετρικό, όταν μαζεύονται τα μαύρα σύννεφα ή όταν πέφτει η πρώτη ψιχάλα;». Αυτήν τη γνωστή απορία θυμίζει η συζήτηση που γίνεται, με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, από τα αστικά επιτελεία και τον Τύπο τους, που ανακαλύπτουν «όλο έκπληξη» ότι η καταιγίδα ξέσπασε... μια ηλιόλουστη μέρα.

Ολοι αυτοί κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το «βαρομετρικό» που δείχνει εδώ και δεκαετίες (ειδικά μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες) την κλιμάκωση των ανταγωνισμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με την καπιταλιστική Ρωσία.

«Δεν είδαν και δεν άκουσαν» την «κλαγγή των όπλων» για το μοίρασμα των τεράστιων πηγών πρώτων υλών και Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς της, για τον έλεγχο των «νέων αγορών», των σφαιρών επιρροής, που ακούγεται χρόνια τώρα σε όλη την περιοχή, από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία μέχρι τα Βαλκάνια αλλά και ευρύτερα, και από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική, εκεί όπου «με των λαών το αίμα» και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις επαναχάραξαν τα σύνορα.

Δεν ξέρουν τίποτα για τα «μαύρα σύννεφα» που μαζεύονται χρόνια τώρα, με τις αποφάσεις για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και τη στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας, για την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ που αποτελεί «κόκκινο πανί» γι' αυτή, για τις ΝΑΤΟικές υποδομές και δυνάμεις που «αυξάνονται και πληθύνονται» στην περιοχή, «για να αντιμετωπίσουν την κακόβουλη επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας», όπως γράφεται στα επίσημα κείμενά τους. Αν και τον βλέπουν τόσο συχνά, δεν ρώτησαν τι έκανε ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα λίγα μόλις χρόνια πριν, στην πλατεία Μεϊντάν, μαζί με νεοναζί και άλλες αντιδραστικές δυνάμεις, για να αποσπάσουν την Ουκρανία από τον έλεγχο της Ρωσίας.

Ούτε βέβαια «είδαν και άκουσαν» την αστική τάξη της Ρωσίας, αφού πρώτα με τη βοήθεια και των Δυτικών η εξουσία της «πάτησε στα πόδια της», να επιδιώκει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στους ανταγωνισμούς, να προωθεί «διά πυρός και σιδήρου» τα δικά της σχέδια στην περιοχή για την καπιταλιστική ενοποίηση των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, να βλέπει την «ευκαιρία» από τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Ομως όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν και πόσο κάλπικα είναι τα προσχήματα με τα οποία το κάθε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ντύνει τα συμφέροντά του, αλλά και πόσο κάλπικη για τον λαό είναι η συζήτηση περί του «ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται», με την οποία επιχειρείται να βγει «εκτός κάδρου» το έδαφος των ανταγωνισμών, τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που αιματοκυλούν τους λαούς.

Τα «επιχειρήματα» αυτού του είδους επιστρατεύονται άλλωστε «εκ του πονηρού», για να δικαιολογήσουν και την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, την «αναβάθμιση» σε αυτόν τα τελευταία χρόνια, όπως αποτυπώνεται γλαφυρά με τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ που εγκαινιάστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, και τις «ανανεωμένες» Συμφωνίες για τις βάσεις που ψηφίστηκαν επί ΝΔ.

Η εμπλοκή σε αυτά τα σχέδια, όμως, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, είναι που μετατρέπει τη χώρα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο - θύτη απέναντι σε άλλους λαούς, και την ίδια ώρα κάνει τον λαό μας στόχο και θύμα των ανταγωνισμών. Για αυτά τα σχέδια οι Ενοπλες Δυνάμεις στέλνονται σε αποστολές εκτός συνόρων απέναντι σε άλλους λαούς. Είναι πρόκληση λοιπόν οι αστικές κυβερνήσεις που έχουν συνυπογράψει τις αποφάσεις αυτές να κάνουν τις «αθώες περιστέρες».

Οπως προκλητική είναι και η προσπάθεια να στρατεύσουν τον λαό στην πολιτική της εμπλοκής με το «επιχείρημα» ότι δήθεν έτσι «θα κοπεί η όρεξη» και οι αναθεωρητικές βλέψεις της Τουρκίας.

Προσπαθούν να κρύψουν έτσι ότι τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια δεν είναι ασπίδα, αλλά «θερμοκήπιο» όπου εκκολάπτονται η επιθετικότητα και οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης. Δεν έχει παρά να δει κανείς τις ΝΑΤΟικές αποφάσεις που συνυπέγραψαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι οποίες «ζέσταναν την πλάτη» για την εισβολή της Τουρκίας στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, ως «ανάχωμα» μάλιστα απέναντι στη Ρωσία. Δεν έχει παρά να δει κανείς το πώς το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στον «ενιαίο επιχειρησιακά» χώρο του Αιγαίου, δίνοντας «αέρα στα πανιά» για το γκριζάρισμά του. Τα γνωστά «ευχολόγια» της ΕΕ απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, την άλλη όψη των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών των ευρωενωσιακών μονοπωλίων με την Τουρκία. Και, βέβαια, τις «επισημάνσεις» των ΗΠΑ σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να διασφαλιστεί «πάση θυσία» η ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή απέναντι στη Ρωσία, με τα ανάλογα ανταλλάγματα και επώδυνους συμβιβασμούς στο παζάρι ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας.

Στο πλευρό όλων αυτών, λοιπόν, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα ...μάχονται «ενάντια στον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα».

Και μπορεί βέβαια να τους χωρίζουν πολλά - συμφέροντα - με την αστική τάξη της Ρωσίας, αλλά υπάρχει σίγουρα και ένα σημείο όπου όλοι αυτοί συμπίπτουν απόλυτα, όπως δείχνουν και τα παραληρήματα των αστών δημοσιολόγων τις μέρες αυτές. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον αντικομμουνισμό, με το «ανάθεμα» για τα όσα συμβαίνουν σήμερα να πέφτει, ένθεν κακείθεν, στη Σοβιετική Ενωση...

Οχι βέβαια γιατί δεν ξέρουν ότι οι λαοί της περιοχής μόνο με τη σοσιαλιστική εξουσία έζησαν αδελφωμένοι για 70 χρόνια, με ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, κάνοντας κυριολεκτικά «άλματα» μπροστά.

Αλλά γιατί η πείρα αυτή φωτίζει τη μόνη μέχρι και σήμερα φιλολαϊκή διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό «σφαγείο»: Οχι τη στοίχιση με τη μία ή την άλλη αστική τάξη, τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά την αυτοτελή οργάνωση και πάλη των εργαζομένων, του λαού. Δείχνει ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη να βάλουν εκείνοι τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, για τα δικά τους συμφέροντα.