Αστικά επιτελεία, κόμματα και ΜΜΕ πανηγυρίζουν για τα «αντανακλαστικά της ΕΕ» μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Μιλάνε για «ακαριαία» και «ενωμένη» αντίδραση, που δείχνει ότι «η ΕΕ επέστρεψε» και ότι μπορεί να «πρωταγωνιστεί στη διαχείριση παγκόσμιων κρίσεων». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί νέο γύρο αυταπατών ότι η ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει «εξισορροπητικά» στην πολιτική των ΗΠΑ, με τη συγκρότηση «αυτοτελούς εξωτερικής πολιτικής» και ευρωστρατού, συμβάλλοντας στην «ειρήνη και σταθερότητα» στην περιοχή.

Καμία «επιστροφή» δεν υπάρχει βέβαια για την ΕΕ, η οποία έχει πρωταγωνιστήσει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μαζί ή συμπληρωματικά στις ΗΠΑ, σκορπώντας θάνατο, τρόμο, προσφυγιά. Ούτε μια «πιο ενωμένη Ευρώπη» θα μετατρέψει την ΕΕ σε φιλολαϊκή ή φιλειρηνική. Κάθε νέο βήμα στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ενοποίηση της ΕΕ θα τη στρέφει ολοένα και πιο επιθετικά ενάντια στους λαούς, χωρίς να εξαλείφονται βέβαια τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των κρατών - μελών της.

Αυτό επιβεβαιώνεται και από όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα για τη διαμόρφωση Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, με αποκλειστικό στόχο την αναβαθμισμένη υπεράσπιση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Ορισμένα απ' αυτά τα βήματα περιγράφονται πιο κάτω.

Η Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ συγκροτείται πάνω σε πολιτικούς και στρατιωτικούς άξονες, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Κοινής Δράσης». Αυτή θεσπίστηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009, για τη στήριξη του ύπατου εκπροσώπου και την εφαρμογή «ενιαίας» εξωτερικής πολιτικής.

Συγκροτήθηκε επίσης η «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), όπου συμμετέχουν τα 25 από τα 27 κράτη - μέλη (εκτός της Δανίας και της Μάλτας) και έχει ήδη εκπονήσει 34 διαφορετικούς σχηματισμούς σε ομάδες κρατών - μελών, με ανάλογες συντονισμένες δράσεις. Τώρα προετοιμάζει ένα τρίτο κύμα 13 έργων για να διευρύνει το πεδίο της κοινής στρατιωτικής δράσης, αναβαθμίζοντας τη λεγόμενη «στρατιωτική κινητικότητα», ώστε οι δυνάμεις της ΕΕ να «επεμβαίνουν σε κρίσεις στο εξωτερικό, έχοντας τη δυνατότητα να μετακινούν ελεύθερα και γρήγορα, μέσω του εδάφους των κρατών - μελών και εκτός ΕΕ, στρατεύματα, πολιτικό προσωπικό διαχείρισης κρίσεων, υλικά και εξοπλισμό».

Με πρόταση της Γαλλίας από το 2017 υπάρχει η «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης» για τη δημιουργία «κοινής στρατηγικής κουλτούρας» και τη συνεργασία των «προθύμων» να αναλάβουν στρατιωτική δράση σε διάφορα μέτωπα, ξεπερνώντας το εμπόδιο της ομοφωνίας στις αποφάσεις της ΕΕ.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας» (EDF), το οποίο διαχειρίζεται χρηματοδοτήσεις ύψους 5,5 δισ. ευρώ ετησίως για την «προώθηση των αμυντικών δυνατοτήτων της ΕΕ», ενώ παράλληλα συγκροτείται ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός για την Ειρήνη», ένα νέο ταμείο εκτός του ενωσιακού προϋπολογισμού, το οποίο θα διαθέτει επιπλέον χρηματοδοτήσεις ύψους 10,5 δισ. ευρώ για τις ανάγκες της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ.

Πλάι στα παραπάνω λειτουργεί το «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Βιομηχανικής Ανάπτυξης στον τομέα της Αμυνας» (EDIDP), για τη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας και της ικανότητας καινοτομίας της αμυντικής βιομηχανίας της ΕΕ», με 13 δισ. ευρώ στον κοινοτικό προϋπολογισμό για τον εκσυγχρονισμό της αμυντικής βιομηχανίας.

Μάλιστα, στον τομέα της αμυντικής συνεργασίας των κρατών - μελών υπάρχει μηχανισμός αντίστοιχος του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, η «συντονισμένη ετήσια αξιολόγηση στον τομέα της άμυνας», που ελέγχει τη συμμετοχή στα στρατιωτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια αλλά και τη «συνεργασία» σε εξοπλιστικά προγράμματα.

Η ΕΕ διαθέτει επίσης τη λεγόμενη «πολιτική γειτονίας», για τη διείσδυση σε μη κράτη - μέλη, με δύο σκέλη: Την «Ανατολική Εταιρική Σχέση», για τις σχέσεις με Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Μολδαβία, Ουκρανία και μέχρι τον περασμένο Ιούνη τη Λευκορωσία (πριν οξυνθούν οι σχέσεις της με την ΕΕ), και τη «Νότια Διάσταση», που περιλαμβάνει Αίγυπτο, Αλγερία, Ιορδανία, Ισραήλ, Λίβανο, Λιβύη, Μαρόκο, Συρία, Τυνησία και Παλαιστίνη.

Τέλος, ακριβώς επειδή οι αντιθέσεις που επιδρούν στην ταχύτητα και την ομοφωνία των αποφάσεων δεν θα πάψουν να υφίστανται, τίθεται προς εξέταση η συγκρότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας της ΕΕ, για το προσπέρασμά τους.

Παράλληλα βέβαια η ΕΕ δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί «πυλώνα» στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ. 21 από τα 30 μέλη του είναι κράτη - μέλη της ΕΕ και συμμετέχουν ενεργά σε όλα τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων. Με τη σφραγίδα των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, η ΕΕ πρωτοστάτησε στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999 (σε ευρωπαϊκά εδάφη, για να μην ξεχνιόμαστε). Δεν έλειψε ούτε από το Αφγανιστάν, ούτε από το Ιράκ, με στρατεύματα κατοχής στο πλευρό των αμερικανικών στρατευμάτων.

Ηταν εκεί και στην «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» στη Συρία, ενώ πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος της στη Λιβύη, με τα γνωστά αποτελέσματα για τους λαούς αυτών των χωρών. Και πιο πρόσφατα, ειδικά στην Ελλάδα, αρχίσαμε να μαθαίνουμε περισσότερα για τα στρατεύματα των ευρωπαϊκών κρατών, όπως της Γερμανίας και της Γαλλίας, που δίνουν εδώ και χρόνια μάχες στην Αφρική για τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων απέναντι στα ρωσικά και τα κινεζικά.

Μετά απ' αυτά, πάει πολύ να παρουσιάζεται η ΕΕ ως ...«λευκή περιστέρα» που εγγυάται την ειρήνη και την ασφάλεια, αναβαθμίζοντας μάλιστα τον ρόλο της διεθνώς και ως «προοδευτική εναλλακτική» στο ΝΑΤΟ. Οι αποφάσεις που παίρνονται τώρα, επιταχύνοντας πάνω σε γνωστές κατευθύνσεις για την ιμπεριαλιστική ασφάλεια και άμυνα, είναι μονόδρομος για να υπερασπιστεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων της στον ανταγωνισμό που οξύνεται παγκόσμια, κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να δυναμώσει η αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα, χτυπώντας καμπανάκι κινδύνου και αγωνιστικής εγρήγορσης για να μην πληρώσουν ξανά οι λαοί.