Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να ρίξει ταφόπλακα στη ΛΑΡΚΟ, στις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων, να υπονομεύσει ακόμα περισσότερο τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητές της, σαν τα ...σαλιγκάρια μετά τη βροχή εμφανίζονται όσοι έχουν βάλει πλάτη για να ολοκληρωθεί σήμερα το έγκλημα. Ο λόγος για τα κόμματα που κυβέρνησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ, που αν και μαζί με τη ΝΔ έπλεξαν «κόμπο - κόμπο» τη θηλιά στον λαιμό των εργαζομένων, τώρα βγαίνουν στα κάγκελα, «κορφολογώντας» στα δίκαια αιτήματά τους.

Κάθε προσπάθεια όμως να αξιοποιήσουν την κατάπτυστη τροπολογία που τελικά ψηφίστηκε χτες από την κυβέρνηση, για να ξεπλύνουν τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες, είναι πρόκληση τόσο για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ όσο και για όλη την εργατική τάξη, τα εκατοντάδες συνδικάτα που εκφράζουν πολύμορφα τη στήριξή τους στον δίκαιο αγώνα. Μάταια προσπαθούν να δείξουν ότι η διάλυση και η απαξίωση της επιχείρησης ξεκίνησαν ξαφνικά πριν από δύο χρόνια. Μάταια καλούν τον λαό να δει μόνο τον τελευταίο κρίκο, μπας και κρυφτεί η αλυσίδα που σφυρηλατείται από όλες τις κυβερνήσεις. Πρόκειται για καραμπινάτη προσπάθεια αυτών των κομμάτων να κάνουν «αρπαχτή» από τον μεγαλειώδη αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, με το βλέμμα στις κάλπες.

Αυτό οι εργαζόμενοι μπορούν να το διαπιστώσουν τόσο διαβάζοντας τις τοποθετήσεις τους στη Βουλή, όσο και αναλογιζόμενοι πως όλες οι αστικές κυβερνήσεις έχουν μερίδιο στην απαξίωση της ΛΑΡΚΟ και των παραγωγικών της δυνατοτήτων, ώστε να οδηγείται σήμερα στην εκποίηση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε κόμμα που κυβέρνησε, είχε «ψωμοτύρι» την αναζήτηση του περιβόητου «στρατηγικού επενδυτή», ως απάντηση τάχα στα προβλήματα της ΛΑΡΚΟ που η δική τους πολιτική όξυνε. Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον την πείρα να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει «στρατηγικός επενδυτής» δίχως απολύσεις, δίχως πετσόκομμα δικαιωμάτων και διάλυση, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τη ΛΑΡΚΟ, αλλά από μια σειρά ακόμα τέτοιους χώρους που πήραν την άγουσα του ξεπουλήματος.

Βέβαια, πάντα το πρόσχημα ήταν είτε η «σωτηρία» της ΛΑΡΚΟ και των «θέσεων εργασίας» είτε η «εξυγίανση». Αυτά τα προσχήματα επανέλαβε στη Βουλή ο Ευ. Τσακαλώτος, μιλώντας για την επιστολή που είχε στείλει στην ΕΕ ως υπουργός, παρουσιάζοντας τα σχέδια «αποκρατικοποίησης» της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως εξήγησε ο ίδιος, αναπαράγοντας ένα προς ένα τα εκβιαστικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, αυτή η αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή πήγαινε μαζί με την «προσπάθεια ελέγχου του κοστολογίου της ΛΑΡΚΟ», για να «υπάρξει μια βιώσιμη κατάσταση και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας». Δηλαδή πάντα οι θέσεις εργασίας έμπαιναν ως αστερίσκος στις όποιες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, ακόμα κι αν αυτή γίνεται με «διατήρηση της δημόσιας πλειοψηφίας», που για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον μόνιμο φερετζέ.

Αντίστοιχα και το ΠΑΣΟΚ κάλεσε την κυβέρνηση να πάρει «μέτρα εξυγίανσης», υιοθετώντας ακόμα και τώρα το πρόσχημα που αξιοποιείται για το ξεπούλημα. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε ήταν στη διακυβέρνηση σχεδόν τα μισά χρόνια από όσα λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ, έχοντας στις πλάτες του τις εκατοντάδες απολύσεις του 1987, την εφαρμογή όλων των κατευθύνσεων της ΕΕ για τη συρρίκνωση, τα πρόστιμα για τον στραγγαλισμό της επιχείρησης κ.ο.κ.

Αυτή η «εξυγίανση» είναι που προϋποθέτει η επιχείρηση να «καθαριστεί» από εργασιακά δικαιώματα, μια κατεύθυνση που άλλωστε είχε εφαρμοστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν το 2019 είχε μπλοκάρει την εφαρμογή της ΣΣΕ που είχε συμφωνηθεί από τα σωματεία και τη διοίκηση της εταιρείας, ώστε να μη «δεσμεύσει» μελλοντικούς επενδυτές, σε μια πρόγευση δηλαδή αυτού που κάνει σήμερα η ΝΔ.

Κι αν το «τι έκαναν» όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά για τη ΛΑΡΚΟ αποκαλύπτει τη μισή αλήθεια που βλέπουν πια κατάματα οι εργαζόμενοι, η άλλη μισή αλήθεια βρίσκεται στο «τι δεν έκαναν», που δείχνει και την υποκρισία τους.

Γιατί κάθε αίτημα των σωματείων, που το ΚΚΕ μάλιστα φρόντιζε να προβάλλεται και μέσα στη Βουλή με τη μορφή νομοθετικών προτάσεων, συναντούσε τη διακομματική απόρριψη με συνοπτικές διαδικασίες ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ήταν στη διακυβέρνηση.

Αυτή την τύχη είχαν όλες οι τροπολογίες του ΚΚΕ, όπως αυτή που προέβλεπε την κατάργηση του νόμου της εκκαθάρισης και της εξουσίας του ειδικού διαχειριστή, την ακύρωση των μειώσεων στους μισθούς, την υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ, την κατάργηση των εργολαβιών και τη μονιμοποίηση των εργαζομένων, την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων από τα εργατικά «ατυχήματα» στη ΛΑΡΚΟ.

Την ίδια τύχη είχαν από όλες τις κυβερνήσεις των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ οι διεκδικήσεις των εργαζομένων εδώ και δεκαετίες για καθετοποίηση της παραγωγής, για δημιουργία εργοστασίου ανοξείδωτου χάλυβα, ώστε να αξιοποιηθούν οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες. Μια ακόμα απόρριψη που έγινε για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, που δείχνει ότι κράτος και κυβερνήσεις είχαν κάνει την επιλογή τους που οδηγούσε μεθοδικά στην απαξίωση.

Ολη αυτή η απόλυτη συνέπεια και στοίχιση στην πολιτική της απαξίωσης από όλα τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις δείχνει ότι η υπόθεση της ΛΑΡΚΟ και κυρίως ο μεγαλειώδης αγώνας των εργαζομένων που τώρα περνάει σε νέα φάση δεν προσφέρονται για ξέπλυμα των εγκληματικών ευθυνών τους. Δεν προσφέρονται ως συγχωροχάρτι μιας εγκληματικής πολιτικής.

Αντίθετα προσφέρονται για πολύτιμα συμπεράσματα, αφού δείχνουν με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από νέους και παλιούς σωτήρες. Δείχνουν πως τις θέσεις εργασίας τους και όσα δικαιώματα τους έχουν απομείνει τα έχουν κατακτήσει με το σπαθί τους, με τον δίκαιο και ανυποχώρητο αγώνα, την οργάνωση και την αλληλεγγύη από την εργατική τάξη και τον λαό.