Στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κομισιόν είχαν την τιμητική τους με αφορμή την έξοδο της Ελλάδας από τη λεγόμενη «ενισχυμένη εποπτεία», το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που ξεκίνησε το 2018. Παρά το γεγονός ότι οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες βρίσκονταν αντιμέτωπες με την ακρίβεια και τις υπέρογκες αυξήσεις στο ρεύμα, κάτι που συμβαίνει και τώρα, η μεν ΝΔ πανηγύριζε για την «κοσμογονία» που ερχόταν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε πως αυτά τα ...«πανηγύρια» η χώρα τα χρωστά σε εκείνον και τη διακυβέρνησή του. Ομως κάπου ανάμεσα στα ψιλά γράμματα της αξιολόγησης που είχε προηγηθεί, υπήρχε η ρητή διατύπωση για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, με αιχμή την προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για τον φορέα απόκτησης και επαναμίσθωσης ακινήτων, που προβλέπεται στον Πτωχευτικό Νόμο. Για τη δημιουργία δηλαδή του φορέα που θα προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς τους πλειστηριασμούς σπιτιών λαϊκών οικογενειών. Αυτά κρύβονταν πίσω από τους πανηγυρισμούς τους.

Εξαιτίας αυτής της στρατηγικής για τα «κόκκινα» δάνεια, που υλοποιούν διαχρονικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, οι πλειστηριασμοί αναμένεται να αυξηθούν το 2023, ενώ από πίσω δημιουργούνται καινούργια «κόκκινα» δάνεια, με αποτέλεσμα οι τράπεζες να εντείνουν τους εκβιασμούς και να επιταχύνουν τις διαδικασίες για νέες δημεύσεις. Οι αυξήσεις των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (υπάρχουν σκέψεις για νέα αύξηση τον Δεκέμβρη) θα οξύνουν ακόμα περισσότερο αυτήν την κατάσταση, καθώς ήδη ένα στα τρία (32%) στεγαστικά δάνεια που είχαν ρυθμιστεί τον προηγούμενο χρόνο, έχει «κοκκινίσει» εκ νέου. Γι' αυτό, το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει να φτάσουν οι πλειστηριασμοί τις 40.000 μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2022, έγιναν πάνω από 17.500 πλειστηριασμοί κατοικιών που έχουν δημεύσει οι τράπεζες εξαιτίας των «κόκκινων» δανείων, με το 1/4 απ' αυτές να αλλάζουν χέρια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να βγει από το κάδρο των πλειστηριασμών και των εκβιασμών που κάνουν τα κοράκια και οι τράπεζες σε βάρος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Κάθε του φράση, κάθε του λέξη αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο τις τεράστιες ευθύνες του για τον χαλκά που έχουν δέσει στον λαό. Ας δούμε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά «επιτεύγματα» της πολιτικής τους, όσο ήταν στην κυβέρνηση:

• Οχι μόνο δεν παράτεινε την - τσεκουρεμένη έτσι κι αλλιώς - οριζόντια προστασία της πρώτης κατοικίας, που ίσχυε μέχρι τότε, αλλά τροποποίησε σε αντιδραστική κατεύθυνση και τον νόμο Κατσέλη, που καθιερώθηκε να λέγεται «νόμος Κατσέλη - Σταθάκη». Εισήγαγε την έννοια των «ελάχιστων δαπανών διαβίωσης», δηλαδή στα όρια της εξαθλίωσης, αλλά και του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», τη διάταξη που προβλέπει ότι για την προστασία της κύριας κατοικίας ο οφειλέτης θα πρέπει να καταβάλλει ποσό «τέτοιο, ώστε οι πιστωτές του δεν θα βρεθούν, χωρίς τη συναίνεσή τους, σε χειρότερη οικονομική θέση από αυτήν στην οποία θα βρίσκονταν σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης». Με λίγα λόγια, ο όποιος διακανονισμός θα πρέπει να είναι ισοδύναμος με το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε αν η κατοικία έβγαινε στον πλειστηριασμό!
• Ψήφισε τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που διευκολύνει τις μαζικές κατασχέσεις και πλειστηριασμούς κάθε είδους και καθιέρωσε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Δίπλα σ' αυτά, θέσπισε νέο «ιδιώνυμο» ποινικό αδίκημα για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς. Σε λιγότερο από έναν μήνα, οι πρώτες ποινικές διώξεις στράφηκαν εναντίον του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λάρισας μαζί με άλλους 6 κατηγορούμενους. Αν και στη συνέχεια το κατάργησε, έφερε το νέο άρθρο 168 του Ποινικού Κώδικα, με το αδίκημα για τη «διατάραξη της λειτουργίας της υπηρεσίας», που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ανάλογες περιπτώσεις.
• Ψήφισε την πώληση των «κόκκινων» δανείων στα «funds» (νόμοι 4354/2015 και 4389/2016), σύμφωνα με τις σχετικές μνημονιακές δεσμεύσεις. Οι διακηρύξεις ότι με το θεσμικό πλαίσιο τέθηκαν τάχα «αυστηροί όροι ελέγχου και κανόνες λειτουργίας των funds, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η προστασία των δανειοληπτών», είναι «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε». Το ίδιο ισχύει με τη διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού που ψήφισε τότε, αφήνοντας ουσιαστικά απροστάτευτους την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων εμπόρων και μικρών επιχειρήσεων. Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με στοιχεία της πλατφόρμας, ότι τον Ιούνη του 2018 μόλις 52 επιχειρήσεις από τις 32.086 είχαν καταφέρει να ολοκληρώσουν τη διαδικασία και να ρυθμίσουν τα χρέη τους!

Τα αποτελέσματα αυτής της εξοντωτικής για τη λαϊκή στέγη πολιτικής, στην υλοποίηση της οποίας εναλλάσσονται η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ζουν στο πετσί τους χιλιάδες υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά. Το έζησε από πρώτο χέρι και η συνταξιούχος δημοσιογράφος στου Ζωγράφου, όταν γύρω στις 5.30 τα χαράματα της περασμένης Δευτέρας αστυνομία και δικαστικός επιμελητής έσπασαν την πόρτα του σπιτιού και μπούκαραν για να την πετάξουν έξω, επειδή το δάνειό της ήταν «κόκκινο» και επειδή κάποιο «κοράκι» έπρεπε να κάνει τη δουλειά του. Μετά απ' αυτό, η μεν κυβέρνηση είχε το θράσος να φορτώσει στη χαμηλοσυνταξιούχο την ευθύνη για το ξεσπίτωμά της, ο δε Τσίπρας να την επισκεφτεί και να κάνει δηλώσεις για την αξία της αλληλεγγύης (!) την οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του ποινικοποίησαν, έχοντας προηγουμένως βάλει το λιθάρι τους στην παραπέρα αντιδραστικοποίηση του νομικού πλαισίου για τα «κόκκινα» δάνεια και τους πλειστηριασμούς.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται επομένως από τις εξελίξεις, είναι ότι «τα σπίτια του λαού τα σώζει ο λαός!», όπως φώναζαν οι συγκεντρωμένοι, εργαζόμενοι, γείτονες και φίλοι της συνταξιούχου που κόντεψε να μείνει στον δρόμο, συμπληρώνοντας: «Κανένας μόνος! Παντού ξεσηκωμός». Κανείς συμβιβασμός λοιπόν με τους άδικους αντιλαϊκούς νόμους που ψήφισαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ\ΚΙΝΑΛ. Καμιά αναμονή και καμιά προσδοκία ότι η λύση για τα λαϊκά νοικοκυριά θα έρθει «από τα πάνω», από την εναλλαγή όλων αυτών στη διακυβέρνηση. «Ασπίδα» για τη λαϊκή κατοικία από τράπεζες, κοράκια και επιχειρηματικούς ομίλους είναι ο μαζικός αγώνας για να μη χάσει κανείς το σπίτι του, να καταργηθεί η άθλια νομοθεσία, να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στη λαϊκή στέγη ως κοινωνικό δικαίωμα, με άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου κριτήριο και προτεραιότητα δεν θα είναι το κέρδος, αλλά οι ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.