Οι επιτυχίες των αθλητών μας στην Ολυμπιάδα του Παρισιού μάς κάνουν να χαμογελάμε. Ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις, χρυσός Ολυμπιονίκης αναδείχτηκε για 2η συνεχόμενη φορά στο άλμα εις μήκος ο Μίλτος, το χάλκινο μετάλλιο με άλμα στα 5,90 μ. πήρε στο επί κοντώ ο «Μανόλο». Δεν είναι όμως μόνο οι διακρίσεις και τα μετάλλια. Αυτό που ξεχωρίζει είναι να βλέπεις νέα παιδιά, νέους αθλητές να πρωταγωνιστούν σε μεγάλες διοργανώσεις και ταυτόχρονα να είναι «γειωμένοι» στη δύσκολη πραγματικότητα που ζουν όσοι χαίρονται με τις επιτυχίες τους πίσω στην Ελλάδα. Αλλωστε, την ίδια πραγματικότητα βιώνουν η πλειοψηφία αυτών των αθλητών και οι οικογένειές τους...

«Δεν θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι πιο δύσκολο συγκριτικά με κάποιον που δουλεύει οκτάωρο στην οικοδομή. Αυτό που κάνει ένας οικοδόμος ίσως είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνω εγώ, άρα γιατί να το παίξω κάποιος; Ο κολλητός μου δουλεύει σε φούρνο, στα Γρεβενά. Ξέρω ότι είναι δύσκολη δουλειά, όλες οι δουλειές είναι δύσκολες. Σέβομαι όποιον προσπαθεί και δεν θέλω να το παίξω ιστορία», είχε δηλώσει λίγους μήνες πριν ο δις χρυσός Ολυμπιονίκης, Μίλτος Τεντόγλου.

«Ηταν πολύ δύσκολη χρονιά για εμένα, μέχρι τον Φλεβάρη δούλευα για να μπορέσω να στηρίξω την αθλητική μου καριέρα, οπότε μου μένει ένα "εάν" για το πώς θα ήμουν σήμερα εδώ εάν έκανα ολόκληρη τη χρονιά όπως έκανα μετά τον Φλεβάρη. Θα είχα κάτι παραπάνω να δώσω; Οπότε θέλω και ελπίζω να μπορέσω να το κάνω την επόμενη χρονιά», δήλωσε η Ελληνίδα αθλήτρια του ύψους Τατιάνα Γκούσιν, μετά την επιτυχία της να συμμετάσχει στον τελικό του αγωνίσματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Δυνατό, με αυτοπεποίθηση, έναν τρίτο Ολυμπιονίκη», είπε ο Καραλής μετά τον αγώνα.

Τα συγχαρητήρια από κυβερνητικούς αξιωματούχους δίνουν και παίρνουν. Οταν όμως σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας, θα «ξεχαστεί» ξανά απ' όλους τους αρμόδιους ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε στάδιο ρίψεων, «ψάχνουμε» πού θα γίνει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, ενώ η κατάσταση των αθλητικών εγκαταστάσεων παραμένει τραγική, με αθλητές πρώτης γραμμής να κινδυνεύουν από τραυματισμούς και ο Πομάσκι με τον Τεντόγλου να φτάνουν σε σημείο να μαζεύουν τα νερά με τους κουβάδες;

Γιατί σήμερα, ακόμα και το «ταλέντο» πρέπει να έχει πίσω του μια οικογένεια με αντοχές και γερή τσέπη για να προοδεύσει και να αναπτυχθεί, αφού δεν υπάρχει κεντρικό σχέδιο ανάπτυξης για κάθε άθλημα με κρατική χρηματοδότηση στο ύψος των αναγκών και δομές σε πανελλαδική κλίμακα. Ολα μπαίνουν στο ζύγι του κόστους - οφέλους, στο σύστημα που υπηρετεί τα κέρδη των λίγων.

Ο,τι γίνεται, γίνεται με την προσπάθεια ανθρώπων στα σωματεία και στις Ομοσπονδίες με τεράστιες δυσκολίες. Οι πιο «τυχεροί» στον πρωταθλητισμό, όσοι δεν τα παρατήσουν κάτω από το βάρος των δυσκολιών και καταφέρουν να διακριθούν σε υψηλότερο επίπεδο, θα προσεγγιστούν από κάποιο χορηγό, που θα καλύψει βασικά τους έξοδα, για όσο διάστημα ανταποδίδουν φήμη και έσοδα. Ακόμα κι εδώ, όμως, ένα στραβοπάτημα στις επιδόσεις μπορεί να σημαίνει την έξοδο από «χορηγικά προγράμματα»...

Οταν λοιπόν σβήσουν τα φώτα της Ολυμπιάδας και μέχρι την επόμενη «λαμπερή» διοργάνωση, οι σημερινοί πρωταγωνιστές θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα της υποχρηματοδότησης, των δυσκολιών, των εμποδίων στην απρόσκοπτη προετοιμασία τους. Χιλιάδες ακόμα νέοι και νέες που θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν στα τερέν, με φυσικό ταλέντο σε κάποιο άθλημα, δεν πρόκειται ποτέ να αναδειχτούν, όσο αυτό εναπόκειται στη δική τους ατομική ευθύνη και προσπάθεια, και βέβαια στη δική τους τσέπη και των γονιών τους.

Για να μην αναφερθούμε στον πραγματικό «καθρέφτη» της συμπεριφοράς αυτού του άθλιου κράτους απέναντι στους αθλητές, θυμίζοντας την περίπτωση της Διονυσίας. Της αθλήτριας ΑμεΑ με τις πολλές διακρίσεις στην Εθνική Ομάδα, η οποία κινδύνεψε πρόσφατα να χάσει το σπίτι της για χρέος 20.000 ευρώ σε δάνειο που είχε πάρει η οικογένειά της...