Σήμερα το σχολείο, το αστικό σχολείο, βρίσκεται σε μια δίνη αλλαγών, σε μια κρίση. Οι μαθητές πιο δύσκολα βρίσκουν νόημα στην παρουσία τους στο σχολείο. Ταυτίζουν τη λειτουργία του με μια βαρετή λειτουργία. Οι εκπαιδευτικοί, αναγκασμένοι κατά βάση να μεταφέρουν αποστεωμένες πληροφορίες, τις περισσότερες φορές πιστοποιούν εμπειρικά ότι «τα παιδιά έχουν αλλάξει», ότι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν το μάθημα, να συλλάβουν έννοιες, να εκφραστούν γλωσσικά. Αλλά και να πειθαρχήσουν σε κοινά αποδεκτούς κανόνες, που ούτως ή άλλως είναι απαραίτητοι.

Η ύπαρξη, η χρήση, έως και η κατάχρηση των κινητών μέσα στο σχολείο - συνέχεια της κατοχής κινητών από ολοένα και πιο μικρή ηλικία - αποτέλεσαν το «παγόβουνο» σε μια μακρόσυρτη συζήτηση για το «τι φταίει που το σχολείο είναι έτσι», γιατί λείπει η δίψα για μάθηση. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να μιλούν για «ανομία», ακόμα και για «ζούγκλα» στα σχολεία.

Το πρόβλημα με τα κινητά ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει στο σχολείο, που δεν είναι άλλωστε κλεισμένο σε γυάλα. Η χρήση έως και εξάρτηση από το κινητό δημιουργείται και ενθαρρύνεται από πολύ μικρές ηλικίες, μέσα στις δοσμένες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του συστήματος που αξιοποιεί την τεχνολογία ως ένα πρόσφορο μέσο για άμεσο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά και για νέους δρόμους ιδεολογικής χειραγώγησης.

Απ' αυτήν την άποψη, η απάντηση εκ μέρους της κυβέρνησης με μια κίνηση απαγόρευσης του κινητού, που ούτως ή άλλως ίσχυε αλλά δεν συνοδευόταν με πειθαρχικά μέτρα αποβολής του κατόχου, του δυνάμει «ταραξία», δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πραγματικό πρόβλημα, την ίδια ώρα που το αστικό σχολείο λαχανιάζει και περνάει κρίση, γιατί οι στόχοι του βρίσκονται σε αντίθεση με τις ανάγκες των νέων.

Με απλά λόγια, η απαγόρευση του κινητού δεν θα λύσει το - επιβεβαιωμένο εδώ και δεκαετίες από εκατομμύρια μαθητές - γεγονός ότι το μυαλό μένει στο σχολείο όταν έχει λόγο να μείνει, όταν κινητοποιούνται «η ψυχή και ο νους».

Στο σχολείο άλλωστε, και ειδικότερα στα Γυμνάσια και στα Λύκεια, δεν ζουν «μικροί ακαδημαϊκοί» αλλά παιδιά και έφηβοι. Είναι λογικό επομένως, όταν δεν βρίσκουν ενδιαφέρον, να «κοιτούν αλλού». Και παλιότερα, χωρίς την ύπαρξη κινητού, οι μαθητές χάζευαν μέσα στην τάξη, ζωγράφιζαν στο θρανίο, έκαναν χαβαλέ, αντάλλασσαν χάρτινα ραβασάκια αντί για sms...

Αντιδρούσαν δηλαδή με τον δικό τους τρόπο στην απουσία νοήματος του συγκεκριμένου σχολικού μαθήματος, ανάλογα και με την ικανότητα των εκπαιδευτικών να «κερδίσουν» την τάξη. Φυσικά, τώρα το φαινόμενο αποκτά άλλη ποιότητα, γιατί άλλη ποιότητα αποκτούν η κοινωνία και η προβληματική πορεία απαξίωσης του σχολείου μέσα σ' αυτή.

Σήμερα το σχολείο, όσο και να ανανεώνεται ψηφιακά, όσο και να μπαίνουν ρομποτικά συστήματα, νέοι διαδραστικοί πίνακες κ.λπ. (που όλα αυτά είναι αναγκαία για όλους), παραμένει στεγνό, μακριά από τους προβληματισμούς των νέων, μακριά από τη ζωή τους, τις απορίες τους, τις αγωνίες τους.

Και όταν το μάθημα ζωντανεύει, όταν οι μαθητές σταματούν να χαζεύουν, να κάνουν φασαρία... είναι όταν οι εκπαιδευτικοί έχουν κάτι να τους πουν που βρίσκεται σε αντίθεση με τις ιδεολογικές κατευθύνσεις των σχολικών βιβλίων, εκτός του πλαισίου που υποτίθεται ότι κάνει φίλους τους μαθητές και ενεργούς στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά επί της ουσίας τούς αφήνει μόνους στον ωκεανό των πληροφοριών και των ψεμάτων των σχολικών βιβλίων.

Φυσικά, κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι με το κινητό μεγεθύνεται ο κίνδυνος του bullying ή της έκθεσης ανθρώπων στο διαδίκτυο, είτε εκπαιδευτικών είτε μαθητών. Σωστά. Και αυτό πρέπει να «κοπεί μαχαίρι». Ομως το κινητό δεν είναι η αιτία, αλλά το μέσο με το οποίο εκφράζεται μέχρι τώρα αυτή η παθογένεια.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να υπάρχουν κανόνες. Αλλωστε το περιεχόμενο του σχολείου, άρα και οι κανόνες ως σύνολο δεν μπορούν να εκφράζουν κάτι άλλο έξω από το ταξικό χαρακτήρα του. Ως σχολείο δηλαδή μέσα στο οποίο αναπαράγονται οι ιδέες, τα πρότυπα, οι αντιλήψεις της άρχουσας τάξης, ως μια διαδικασία που «διδάσκει» πειθαρχία στους «στόχους» της, τόσο τους εκπαιδευτικούς, όσο και τους ευρύτερους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ως αποτέλεσμα της πάλης και της διαπάλης, μπορούν να επιδράσουν και οι ιδέες και οι ανάγκες των καταπιεσμένων.

Εχουμε καθαρή γνώμη για το τι φταίει στο σχολείο. Το αστικό σχολείο «έχει φάει τα ψωμιά του». Δεν μπορεί να δώσει απάντηση στις ολοένα διευρυνόμενες δυνατότητες για μόρφωση με βάση την πρόοδο των επιστημών, με παιδαγωγικά οργανωμένη μέθοδο. Το «νέο» σχολείο των ψηφιακών και άλλων δεξιοτήτων είναι η απάντηση του παρελθόντος στο μέλλον, είναι η προσαρμογή των εκπαιδευτικών δυνατοτήτων στις ανάγκες και τα δεδομένα του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Γι' αυτό αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα.

Και η διέξοδος απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να δοθεί χτυπώντας στην «καρδιά» του θέματος, αντιμετωπίζοντάς το δηλαδή ως πολιτικό πρόβλημα: Ποια κοινωνική τάξη, έχοντας την εξουσία και κατέχοντας τον πλούτο, μπορεί να οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία με βάση τα δικά της κριτήρια, τα δικά της συμφέροντα.

Για να πάψουν λοιπόν «τα σχολεία να είναι ζούγκλα» - όπως με υπερβολή υποστηρίζουν τα αστικά ΜΜΕ και φυσικά ο υπουργός Παιδείας, με στοχεύσεις που «δείχνουν» και προς το μαθητικό κίνημα - πρέπει να πάψουν να εκφράζουν μια κοινωνία ζούγκλας. Μια κοινωνία που βλέπει τους μαθητές σαν τους αυριανούς «ελαστικά» εργαζόμενους που θα δουλεύουν όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά και κερδοφόρα, χωρίς απαιτήσεις, για τους εκμεταλλευτές τους, και ταυτόχρονα δεν θα λένε κουβέντα, γιατί δεν πρέπει να διαταραχθεί η συναίνεση στην κοινωνία των πολιτών (!), όπως μαθαίνουν στα βιβλία τους...

Για να αποκτήσει το σχολείο ενδιαφέρον χρειάζεται να καταπολεμηθεί ο σύγχρονος σκοταδισμός, ο οποίος συνυπάρχει με την πολλαπλότητα της πληροφόρησης που όμως δεν είναι γνώση.

Ακόμα και από τις πιο μικρές ηλικίες να χτίζονται οι προϋποθέσεις ώστε απ' όλα τα μαθήματα να ξεπροβάλλει η πίστη στη δυνατότητα του ανθρώπου να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο.

Στη θέση της καλλιέργειας κλίματος γενικής απειλής μαθητών από μαθητές να μπαίνουν τα συνθήματα «Ενας για όλους και όλοι για έναν», «Μαζί είμαστε πιο δυνατοί».

Και, φυσικά, ένα τέτοιο σχολείο έχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς που δεν θα κοιμούνται σε σκηνές και αυτοκίνητα, ούτε θα γυρνούν με μια βαλίτσα στο χέρι όλη την Ελλάδα κάθε χρόνο. Θα αντιμετωπίζονται με σεβασμό και θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια από τον μισθό τους.

Τέλος, ένα τέτοιο σχολείο θα πρέπει να μην κινδυνεύει από παγετό τον χειμώνα, από πλημμύρα το φθινόπωρο, από θερμοπληξία το καλοκαίρι ή από κατάρρευση λόγω σεισμού...

Για όλα αυτά αξίζει να παλέψει κανείς και θα παλέψει... Και οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.