Μέσα σε περίπου 3 μήνες στις Συκιές Θεσσαλονίκης έχουν εντοπιστεί 4 ομαδικοί τάφοι και σκελετοί 33 εκτελεσμένων.

Οι ομαδικοί τάφοι, με σκελετούς και κρανία που φέρουν οπές από τη χαριστική βολή που έδωσε ο εκτελεστής, έχουν βρεθεί στην ευρύτερη περιοχή του Επταπυργίου Θεσσαλονίκης, εκεί όπου μαρτύρησαν και συνάμα με την ηρωική τους στάση ξεφτίλισαν τις αστικές αξίες και ηθική χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, ιδιαίτερα την περίοδο 1946 - 1949.

Μια περίοδο όπου υπήρχαν στην Ελλάδα «δημοκρατία» και κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας». Μια περίοδο όπου όλα τα κόμματα του συστήματος συνασπίστηκαν και πάλεψαν λυσσαλέα, διαπράττοντας κάθε είδους ανοσιουργήματα, για να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη απειλή που δέχτηκε ποτέ η αστική εξουσία στη χώρα μας. Μια περίοδο, δηλαδή, όπου μεγαλούργησαν οι ήρωες και οι ηρωίδες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στον οποίο το ΚΚΕ ήταν η καρδιά, το μυαλό και ο οργανωτής.

Για να γίνει καθαρό, όπως άλλωστε ομολογούν και σήμερα οι διάφοροι «προοδευτικοί» αλλά και τα κάθε είδους φασιστοειδή, εκείνη την περίοδο, στο όνομα της υπεράσπισης της «δημοκρατίας», της «δυτικής υπόστασης», των «δυτικών αξιών» και της «εθνικής ενότητας», της κατ' αυτούς επιτυχίας πως «τότε η χώρα έριξε άγκυρα στη Δύση», ανάμεσα σε πολλά άλλα αίσχη πετούσαν σε λάκκους και ομαδικούς τάφους εκτελεσμένους κομμουνιστές, για να αντιμετωπίσουν το ΚΚΕ, που, σώζοντας την τιμή του ίδιου και του λαού, αποφάσισε να αναμετρηθεί ένοπλα με την εξουσία της αστικής τάξης.

Μιας αστικής τάξης και των πολιτικών της στηριγμάτων, που παρά τα ρήγματα και τις διαφοροποιήσεις στην περίοδο της τριπλής κατοχής, συνασπίστηκε, συνεργάστηκε με κάθε είδους αποβράσματα και κατακάθια, και ζήτησε τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας για να αντιμετωπίσει έναν ένοπλο λαό, που μετά το διώξιμο των κατακτητών επεδίωξε - αν και καθυστερημένα - να απελευθερωθεί και από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Η φρίκη των λάκκων με τα πεταμένα πτώματα, δηλαδή, δεν έγινε σε μια περίοδο «ανωμαλίας» για το αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν έγινε από κάποιον «δικτάτορα» κ.λπ. Εγινε ακριβώς με τη δύναμη της βίας και της στήριξης των «συμμάχων» του αστικού κράτους, από «δημοκράτες» πολιτικούς, και ακριβώς για την υπεράσπιση των «δημοκρατικών αξιών».

Αυτοί οι ομαδικοί τάφοι, κάποιοι από τους εκατοντάδες που βρίσκονται σε όλη τη χώρα, τα σπαρμένα απογυμνωμένα πτώματα των εργατών, αγροτών, νέων που εκτελέστηκαν ομαδικά, είναι το βάθρο πάνω στο οποίο έστησε την εξουσία του το κεφάλαιο μετά τον πόλεμο, το βάθρο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας της Ελλάδας.

Σε κάθε περίπτωση, γεννιέται πιθανά το ερώτημα: «Αυτά όλα δεν ανήκουν στο παρελθόν;». Μήπως τώρα η μεγαλύτερη απειλή είναι ότι «δεν λειτουργούν σωστά οι δημοκρατικοί θεσμοί» και ο λαός δεν τους «εμπιστεύεται»;

Η απάντηση μπορεί να δοθεί αν εξετάσουμε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα ζητήματα:

- Η αστική τάξη της χώρας μας και όλα τα κόμματα του συστήματος υπερασπίζονται τις «στρατηγικές συμμαχίες» της χώρας. Η ηθική τους δηλαδή και σήμερα κυλιέται μέσα στα κελιά όπου τα τέρατα του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ βασανίζουν και κακοποιούν σεξουαλικά Παλαιστινίους. Βρίσκεται στους ομαδικούς τάφους της Γάζας, της παράκτιας περιοχής στη Συρία όπου οι τζιχαντιστές τους οποίους βάφτισαν «αντάρτες» πέταξαν τα σφαγιασμένα κορμιά πολιτικών τους αντιπάλων. Βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο της Ουκρανίας, στο ποτισμένο με απεμπλουτισμένο ουράνιο από τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Βρίσκεται σε κάθε φρικιαστικό έγκλημα δηλαδή που οδηγεί στις σφαγές λαών για τις σπάνιες γαίες, τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο και τους αγωγούς που τα μεταφέρουν, και για το ποιος επιχειρηματικός κολοσσός ποιας χώρας θα τα εκμεταλλεύεται.

- Η ηθική της αστικής εξουσίας και των υπερασπιστών της φανερώνεται, επίσης, καθάρια μέσα από τον κυνισμό της αλήθειας που λέει ότι για μεγάλο ποσοστό κέρδους το κεφάλαιο, οι καπιταλιστές δεν υπάρχει έγκλημα που δεν μπορούν να διαπράξουν. Η ηθική της εξουσίας τους, δηλαδή, βουλιάζει την ίδια στιγμή στους χώρους δουλειάς που έχουν γίνει αρένες θανάτου, με όλους αυτούς να λένε ότι ήταν η «κακιά στιγμή» ή το πολύ πολύ κάποιος μεμονωμένος κακός εργοδότης. Βουλιάζει εκεί που η μεγαλοεργοδοσία, για να μην αποδεχτεί ότι στο κάτεργό της σακατεύτηκε ή κομματιάστηκε ένας εργάτης, σκαρφίζεται διάφορα non papers και βρίσκει και «δημοσιογράφους», «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς», για να τα διακινούν.

Τα παραπάνω εγκλήματα, λοιπόν, είναι μια καθημερινότητα των σιδερένιων νόμων του καπιταλισμού, που με τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς για το μέγιστο κέρδος ματώνουν τους λαούς σε περίοδο ειρήνης και τους κάνουν κρέας στα κανόνια, στους πολέμους όπου οδηγεί η ειρήνη τους.

Προφανώς, σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι που εκτελούνται με μια σφαίρα στο κρανίο με αποφάσεις της αστικής Δικαιοσύνης και πετιούνται σε μαζικούς τάφους. Ομως αυτό δεν αφορά την «ηθική μετάλλαξη» της σάπιας και εγκληματικής αστικής εξουσίας και «δημοκρατίας». Η Ιστορία και η διεθνής πείρα έχουν αποδείξει ότι όταν απειλείται η δικτατορία του κεφαλαίου, όταν απειλείται η εξουσία της αστικής τάξης δεν διστάζουν πουθενά. Το ίδιο τους το αστικό Σύνταγμα και οι άδικοι νόμοι έχουν πληθώρα «προβλέψεων» ώστε να υπερασπίσουν με κάθε μέσο και με κάθε έγκλημα τη «δημοκρατία» των λίγων, αν ο λαός αμφισβητήσει το σάπιο και γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα.

Ομως οι οπές στο κρανίο των σκελετών που βρίσκονται αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη δεν αποτυπώνουν μόνο την ηθική της εξουσίας τους. Ξυπνάνε τις μνήμες των ηρώων που μπροστά στο απόσπασμα δεν αποκήρυξαν τις ιδέες τους και τους συντρόφους τους, καλώντας τους δήμιους να κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν με το σώμα και τη ζωή τους. Από τη δική τους στάση εμπνεόμαστε, στα δικά τους ματωμένα ίχνη πρέπει να φιλοδοξούμε να βαδίζουμε, όσο σκοτάδι κι αν ρίχνει η νύχτα. Οι συνθήκες που θα φέρουν τον λαό ορμητικά στο προσκήνιο των εξελίξεων θα έρθουν αντικειμενικά μέσα από την κόλαση του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ έχει δεσμευτεί ότι μελετώντας την Ιστορία του και διαμορφώνοντας την επαναστατική στρατηγική, θα φτάσει τον αγώνα μέχρι τέλους. Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

(Αναδημοσίευση από το «902.gr»)