Η συγκυβέρνηση, τα αστικά κόμματα λένε ότι το Μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση, το PSI - ενιαίο πακέτο είναι - ήταν αναγκαία για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο χρέος και να οδηγηθεί η χώρα στην ανάπτυξη, μιλώντας για «επανεκκίνηση της οικονομίας». Αλλά το χρέος όχι μόνο δε θα μειωθεί, αλλά θα αυξηθεί. Επομένως, όλα αυτά στοχεύουν στην επιτάχυνση των αντεργατικών μέτρων, προαποφασισμένων από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισαβόνας και της «ΕΕ-2010» για την ανταγωνιστικότητα, ώστε να ενισχυθούν τα μονοπώλια και προωθούνται και σε χώρες της EE που δεν είναι υπερχρεωμένες. Σε συνθήκες κρίσης προωθούνται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, προκαλώντας σοκ, ως μέτρα εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Η καπιταλιστική κρίση, που κλιμακώνεται στην Ευρώπη, τα αντιλαϊκά μέτρα, που εφαρμόζονται παντού σε όλες τις χώρες της ΕΕ, αποκαλύπτουν σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο την κοινή αιτία των δεινών των λαών και την ενιαία επίθεση από το κεφάλαιο. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, μνημονίων ή μη, ύψους του δημόσιου χρέους, του ελλείμματος, της ανεργίας, της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, το κοινό στοιχείο είναι η προσπάθεια των αστών, των κεφαλαιοκρατών να ξεπεράσουν τις απώλειες από την πτώση του ποσοστού κέρδους τους, από την καταστροφή μέρους του κεφαλαίου τους λόγω της κρίσης, κάνοντας ακόμα πιο φτηνoύς προς εκμετάλλευση τους εργαζόμενους.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την εμπειρία που έρχεται από άλλες χώρες. Στην ατμομηχανή της ΕΕ, τη Γερμανία, εδώ και 13 χρόνια, με σοσιαλδημοκρατικές και χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις και συνασπισμούς διαφόρων παραλλαγών των αστικών κομμάτων, έχουν «παγώσει» οι μισθοί στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι νόμοι της λεγόμενης και «Ατζέντας 2010» οδήγησαν σε συρρίκνωση τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, σε εργασία-«λάστιχο» με επέκταση της μερικής απασχόλησης και της επισφαλούς εργασίας. Σήμερα στην «ευημερούσα» Γερμανία 7,3 εκατομμύρια φυτοζωούν με 400 ευρώ το μήνα ή και παρακάτω με τα λεγόμενα «μίνι-τζομπς» που οδηγούν σε συντάξεις των 140 ευρώ το μήνα, διευρύνεται η εκ περιτροπής εργασία, δηλαδή η εργασία όποτε βολεύει τους καπιταλιστές. Στη Γαλλία, που επίσης είναι στο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, διευρύνεται η φτώχεια, αφαιρούνται κατακτήσεις, κόσμος πετιέται στο δρόμο. Στην Ισπανία καταγράφεται ακριβώς το ίδιο σκηνικό, με μεγαλύτερη ένταση της ανεργίας - πάνω από 23% επίσημα, στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη - τη μερική απασχόληση στο 40% και νέα μέτρα για την απελευθέρωση των απολύσεων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος. Στη Μεγάλη Βρετανία, χώρα της ΕΕ, εκτός της ζώνης του ευρώ, υπάρχει μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων και περικοπών. Στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, τη Ρουμανία, την Εσθονία όπως και στην Ελλάδα, που οι αστικές τάξεις στήριξαν τη δική τους σωτηρία στα μνημόνια και τα δάνεια από την τρόικα (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), οι λαοί λεηλατούνται με χαράτσια και παρατεταμένη λιτότητα. Τα βάσανα των εργατών, των μικροεπαγγελματιών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των νέων και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα είναι κοινά παντού, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε αυτές είναι ψηλά είτε χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, είτε είναι στη Δύση είτε είναι στην Ανατολή.

Το συμπέρασμα που προκύπτει και από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία είναι ότι η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και συγχρονισμένη και η όποια ανάκαμψη υπάρξει θα είναι αναιμική και θα βρει τους εργαζόμενους σε δυσμενέστερη θέση και με πολύ χειρότερους όρους. Με μισθούς πείνας, με υπονομευμένη τη δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης, τελικά έρμαια στις ορέξεις των εκμεταλλευτών τους. Αυτό είναι το μέλλον που συμφέρει τους καπιταλιστές και εφαρμόζουν παντού οι κυβερνήσεις τους, σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες, με ή χωρίς μνημόνια. Η λαϊκή πλειοψηφία, οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου όμως έχουν άλλα συμφέροντα και μπορούν να σταματήσουν τη σφαγή τους. Αρκεί να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, να δουν τα πράγματα με ταξικά «γυαλιά» και να απεγκλωβιστούν από τη λογική του «ρεαλισμού» και του «αιώνιου καπιταλισμού», που καλλιεργούν αστικές και οπορτουνιστικές διαχειριστικές δυνάμεις. Η προοπτική είναι στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάργηση των καπιταλιστών, στην κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στον εργατικό έλεγχο και τη λαϊκή εξουσία, που θα σχεδιάσει την οικονομία και την παραγωγή για να εξυπηρετείται η λαϊκή ευημερία. Το ΚΚΕ στη χώρα μας αυτή την προοπτική θέλει να ανοίξει. Και η αποφασιστική ενίσχυσή του και στις εκλογές με την ταυτόχρονη αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων συμβάλλει σ' αυτό το δρόμο.