• Οταν μιλούν για την ανάγκη «να επαναθεμελιώσουμε το εργατικό μας δίκαιο και να επαναπροσδιορίσουμε τους μισθούς μας», τι εννοούν; Και γιατί αυτή η «επαναθεμελίωση» και ο «επαναπροσδιορισμός» συνοδεύει πάντα την επανάληψη ξανά και ξανά της ανάγκης οι αμοιβές των εργαζομένων να διαμορφωθούν σε ρεαλιστικά επίπεδα, με βάση όχι το ρεαλισμό του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι αλλά του τι μπορεί να δώσει η εργοδοσία, δηλαδή τι της περισσεύει;
• Πώς την εννοούν τη «μη διαπραγμάτευση» μειώσεων των μισθών; Ως επισήμανση - όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα και στα αστικά ΜΜΕ το στέλεχος της «Αυτόνομης Παρέμβασης», δηλαδή του ΣΥΝ, στον κλάδο και γενικός γραμματέας της ΟΙΥΕ - ότι οι επιχειρήσεις περνούν σήμερα μια πολύ κρίσιμη περίοδο; Και γιατί πρέπει οι εργαζόμενοι να ανησυχούν για τις δυσκολίες της εργοδοσίας; Μήπως εκείνοι δημιούργησαν την κρίση; 'Η μήπως αν σκύψουν το κεφάλι θα σταματήσουν οι απολύσεις; Γιατί δήλωσε στη ΝΕΤ, «Πάμε στη διαβούλευση προτείνοντας πάγωμα μισθών»;
• Υπέγραψαν ή δεν υπέγραψαν πρόσφατα με το ΣΕΛΠΕ σύμβαση που καθήλωνε τους μισθούς στα επίπεδα του 2009, δηλαδή ουσιαστικά τους μείωνε, με δεδομένο τον καλπασμό και του πληθωρισμού και της ακρίβειας και της εκτόξευσης του κόστους ζωής; Και ποια είναι η «ετοιμότητα» στην οποία λένε ότι καλούν όταν και γι' αυτή ακόμα τη σύμβαση που υπέγραψαν με το ΣΕΛΠΕ δεν ενημέρωσαν καν τους εργαζόμενους.
• Είναι ή δεν είναι τεράστιες οι ευθύνες των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων για τις αυταπάτες με τις οποίες εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους εδώ και χρόνια; Από τότε που μιλούσαν για την ανάγκη να στηριχτεί η «ανταγωνιστικότητα» (και γι' αυτό οι ίδιες παρατάξεις υπέγραφαν στη ΓΣΕΕ αυξήσεις 0,99 ευρώ). Από τότε που κατηγορούσαν το ΚΚΕ για υπερβολές επειδή προειδοποιούσε για τη θύελλα που έρχεται. Τότε που σε διάφορους κλάδους έφταναν να οργανώνουν ακόμα και «κινητοποιήσεις» για να τσεπώσουν επιδοτήσεις οι εργοδότες (όπως στην ΕΝΚΛΩ, όπου ο εργοδότης πήρε επιδοτήσεις και μετά απέλυσε εκατοντάδες εργάτες και έβαλε νέα «λουκέτα») «ζυμώνοντας» στις εργατικές συνειδήσεις την ταξική συναίνεση και δηλητηριάζοντας το κίνημα με τη λογική ότι οι εργάτες θα σωθούν αν σωθούν και οι επιχειρηματίες;

Το πρόβλημα όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας, είναι ότι τους κομμουνιστές κανείς δεν μπορεί να τους βάλει στο χέρι. Γι' αυτό ενοχλούνται, επειδή το ΚΚΕ τους ξεμπροστιάζει. Κι είναι κι αυτή η συνεπής στάση του ΚΚΕ και η επίθεση που δέχεται επειδή αποκαλύπτει και αντιπαλεύει όσους χτυπούν τους εργάτες, που πρέπει να γίνουν κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του Κόμματος και στις εκλογές.