Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, χιλιάδες εργαζόμενοι και δεκάδες Συνδικάτα που συμμετείχαν χτες στη μαζική διαδήλωση στην Καλαμάτα, πολύ περισσότεροι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που δίνουν αυτήν τη μάχη σε όλη τη χώρα έστειλαν μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ ισχυρό μήνυμα ενάντια στο όργιο νοθείας και απροκάλυπτης εργοδοτικής παρέμβασης στα Συνδικάτα.

Εστειλαν ισχυρό μήνυμα για την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, για Συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων, μαζικά, οργανωτές της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι εργαλεία υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η μάχη που δίνεται όλο το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζεται αυτές τις μέρες στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι προφανές ότι ενοχλεί τη μεγαλοεργοδοσία και τους εργατοπατέρες που την υπηρετούν.

Ενοχλεί όμως και τα διάφορα αστικά επιτελεία, με πλέον χαρακτηριστικό το μπαράζ δημοσιευμάτων, που κορυφώθηκε χτες, με «μπροστάρηδες» τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, μέσα από το οποίο επιχειρήθηκε να απαξιωθεί αυτή η σημαντική μάχη, να παρουσιαστεί ως μια «παραταξιακή αντιδικία για τις καρέκλες», όταν στην πραγματικότητα είναι μια μάχη που αφορά κάθε εργαζόμενο.

«Κλίμα έντασης», «τεχνητή σύγκρουση», «επεισόδια μεταξύ παρατάξεων με τους εργαζόμενους απόντες», είναι μερικά από τα κλισέ που αναπαράγουν τα παπαγαλάκια εργοδοσίας και εργατοπατέρων, για να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης και τα αίσχη τους.

Τα παραπάνω συνοδεύονται με μπόλικο «κλάμα» για την «πρωτοφανή συνδικαλιστική απαξίωση» (που προφανώς δεν είναι η νοθεία και η ωμή εργοδοτική παρέμβαση στα συνδικάτα... αλλά η αποκάλυψή τους!), καθώς και για το «συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα που έχει χαμηλό κύρος».

Λες και δεν είναι οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αυτές που έχουν τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τα εμπόδια που βάζουν στην οργάνωση των εργαζομένων, με τη διαρκή υπονόμευση των αγώνων.

Λες και όλη αυτή η απωθητική σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που αποκαλύπτουν οι ταξικές δυνάμεις, δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό «παιδί» της γραμμής του «κοινωνικού εταιρισμού», της στοίχισης πίσω από τους αντεργατικούς στόχους του κεφαλαίου.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα Μέσα, που σήμερα τάχα «κλαίνε» για το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι τα ίδια που παρουσιάζουν σταθερά τις μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ ως «κομματικές συγκεντρώσεις», ενώ βαφτίζουν τις άμαζες συναθροίσεις των εργατοπατέρων... «συγκεντρώσεις των συνδικάτων»!

Η μάχη που δίνεται αυτές τις μέρες, με αφορμή και το συνέδριο της ΓΣΕΕ, δεν είναι μια μάχη για τις καρέκλες. Τα προνόμια και οι παχυλοί μισθοί, τα κάθε είδους κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς δεν αφορούσαν και δεν αφορούν τις ταξικές δυνάμεις. Ηταν πάντα υπόθεση των εργατοπατέρων, η αμοιβή τους για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Η μάχη που συνεχίζεται και στην Καλαμάτα, αποτελεί συνέχεια των σημαντικών μαχών που έδωσαν και δίνουν οι ταξικές δυνάμεις σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και συνδικάτα, για το ξεσκέπασμα της νοθείας, της ωμής εργοδοτικής παρέμβασης, της απευθείας συμμετοχής εργοδοτών και διευθυντάδων σε «σωματεία εργαζομένων», της απευθείας εμπλοκής «συνδικαλιστών» σε επιχειρηματικά πάρε - δώσε, της πολύμορφης στήριξης αυτής της κατάστασης από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Είναι μια μάχη που αφορά τον ίδιο τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αφορά την πάλη για «Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών», όπως αποτυπώνεται εύγλωττα στο αντίστοιχο σύνθημα.

Με συνεχείς πρωτοβουλίες ενημέρωσης των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, με το άνοιγμα που πρέπει να οργανωθεί από κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, από κάθε Επιτροπή Αγώνα, στόχος αυτής της παρέμβασης είναι πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι να γνωρίζουν τι γίνεται και γιατί, να βγάζουν συμπεράσματα.

Να γίνει υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων η πάλη για αλλαγή της σημερινής αρνητικής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, με απομόνωση των εργατοπατέρων, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης, με ζωντανά και μαχητικά συνδικάτα, με πλαίσιο πάλης που βάζει στο επίκεντρο την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.