Την ανησυχία τους για τα «απόνερα» της εκλογής Τραμπ στις ευρωατλαντικές σχέσεις εκφράζουν τα αστικά επιτελεία στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, την ώρα που η σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας κλιμακώνεται στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ και η μεγαλύτερη οικονομία της, η γερμανική, κατρακυλάει σε κρίση.

Οι «τροχιοδεικτικές» της κυβέρνησης Τραμπ για μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική συμβολή των ευρωπαϊκών κρατών - μελών στο ΝΑΤΟ, ή για την επιβολή νέων δασμών σε εισαγόμενα προϊόντα, προκαλούν ήδη αναταράξεις.

Αυτό που διακυβεύεται στην πραγματικότητα είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων της ΕΕ, σε συνθήκες που οξύνεται κατακόρυφα η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δίπλα στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τους συμμάχους της στο ευρασιατικό στρατόπεδο, η ΕΕ αντιμετωπίζει από υποδεέστερη θέση και τον ενδο-ευρωατλαντικό ανταγωνισμό με τη «σύμμαχο» ΗΠΑ.

Σ' αυτό το έδαφος αναζωπυρώνεται η συζήτηση για αναβάθμιση της «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ, με περισσότερες επενδύσεις στη μεταποίηση, στην έρευνα και τεχνολογία, στις πρώτες ύλες και βέβαια στην πολεμική βιομηχανία, εξελίσσοντας παράλληλα τον Ευρωστρατό, με δράση παράλληλη και συμπληρωματική σε αυτή του ΝΑΤΟ.

Η συζήτηση δεν είναι βέβαια καινούργια και σε κάθε περίπτωση αντανακλά τα ανταγωνιστικά συμφέροντα που συγκρούονται και στο εσωτερικό της ΕΕ. Τι σημαίνει όμως για τους λαούς ο στόχος της «μεγαλύτερης πολιτικής - οικονομικής ενοποίησης» και της «στρατηγικής αυτονομίας», με δεδομένες πάντα τις αντιθέσεις στην ΕΕ;

Σημαίνει νέος πακτωλός κονδυλίων για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, που θα πληρώσουν μέχρι τελευταίας δεκάρας οι λαοί, με φόρους, χαράτσια και ένταση της εκμετάλλευσης. Η «πράσινη μετάβαση» είναι ένα δείγμα μόνο για το πώς οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου έχουν ως προαπαιτούμενο τις θυσίες δίχως τέλος του λαού.

Σημαίνει κατακόρυφη αύξηση των πολεμικών δαπανών, με την έκθεση Ντράγκι να θέτει ως «κατεπείγον» τη διάθεση πάνω από 500 δισ. ευρώ και την έκθεση Νιινίστο να υπερθεματίζει για αύξηση των πολεμικών προϋπολογισμών κατά 20% τουλάχιστον.

Σημαίνει μεγαλύτερη εμπλοκή των κρατών μελών - άρα και της Ελλάδας - σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές, για την υπεράσπιση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων. Επομένως και μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τους λαούς.

Σημαίνει ακόμα πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή ΕΕ, σε συνθήκες μάλιστα που κλιμακώνεται η πολεμική προπαρασκευή, όπου τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και οι ελευθερίες αντιμετωπίζονται ως «βαρίδι» στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, ο αντικομμουνισμός δυναμώνει και μαζί η καταστολή απέναντι στους αγώνες και στις διεκδικήσεις των λαών που πνίγονται από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Τίποτα «προοδευτικό» και τίποτα «φιλολαϊκό» δεν έχει επομένως αυτή η συζήτηση που εντείνεται μετά την εκλογή Τραμπ. Κι ας προσπαθούν να την παρουσιάσουν έτσι τα ευρωπαϊκά αστικά επιτελεία, ντύνοντας τα αντιδραστικά τους σχέδια με τον μανδύα της υπεράσπισης τάχα της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας» και της «προόδου», απέναντι σε ό,τι σηματοδοτεί η κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ.

Το έργο άλλωστε το έχουμε ξαναδεί, όταν ο Δημοκρατικός Ομπάμα, λίγο πριν τον διαδεχτεί ξανά ο Τραμπ, επισκέφτηκε την ΕΕ για να παραδώσει στην ηγεσία της τα «σκήπτρα» για την υπεράσπιση των «δυτικών αξιών», που βρίσκονταν τάχα σε κίνδυνο.

Η ΕΕ, βέβαια, μια χαρά τις υπερασπίστηκε αυτές τις «αξίες», σε αγαστή συνεργασία με την αμερικανική κυβέρνηση Τραμπ και στη συνέχεια με τους Δημοκρατικούς των Μπάιντεν και Χάρις: Οι ανταγωνισμοί οξύνθηκαν παγκόσμια, οι καπιταλιστικές κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο πλανήτης ζει τις περισσότερες πολεμικές συγκρούσεις της τελευταίας 80ετίας, μεγαλώνει διαρκώς το χάσμα ανάμεσα στην αθλιότητα που ζει ο λαός και στις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν για να ικανοποιήσει τις διευρυμένες ανάγκες του.

Καμιά ταλάντευση λοιπόν για το πού βρίσκεται η πραγματική διέξοδος για τους λαούς και σ' αυτή τη φάση, που σηματοδοτεί η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ: Οχι στα ψευτοδιλήμματα της αστικής τάξης «φως ή σκότος», όχι στην «περισσότερη ΕΕ» απέναντι σε «συμμάχους» και ανταγωνιστές, όχι στις θυσίες για να δυναμώσουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Οργάνωση της πάλης με κριτήριο τα ανειρήνευτα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, αντεπίθεση για την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού.