Το δικαίωμα, η βαθιά ανάγκη των εργαζομένων για διακοπές και ξεκούραση έχει γίνει πλέον πολυτέλεια. Αυτό το ζούμε όλοι καθημερινά, με την ακρίβεια, τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων να εξανεμίζουν τα έτσι κι αλλιώς άθλια μεροκάματα. Την ίδια στιγμή, τα μονοπώλια και η εργοδοσία έχουν στήσει μεγάλο φαγοπότι απολαμβάνοντας τους καρπούς της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Για την αστική τάξη είναι κάθε μέρα «διακοπές και καλοπέραση», τη στιγμή που για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους έστω και μια βδομάδα διακοπές μοιάζει χρόνο με το χρόνο όλο και πιο μακρινό όνειρο.

Αναδεικνύοντας αυτό το ζήτημα που αγγίζει κάθε λαϊκό σπίτι, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο ξεκινά από σήμερα πολύμορφη δραστηριότητα και εξορμήσεις σε χώρους άφιξης και αναχώρησης, σε τόπους ξεκούρασης των εργαζομένων. Στόχος, να φτάσει η ανακοίνωση ενάντια στην πολιτική που εμπορευματοποιεί τις διακοπές και την αναψυχή και το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ πλατιά στους εργαζόμενους και τους νέους. Πρώτος σταθμός στο πρόγραμμα των περιοδειών είναι ο σταθμός Λαρίσης και ο σταθμός των ΚΤΕΛ στον Κηφισό.

Οπως σημειώνει το ΠΑΜΕ, για τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, για την ΕΕ, για τους εφοπλιστές και τους επιχειρηματίες οι διακοπές, οι παραλίες, τα δάση, η ζωή των εργαζομένων είναι εμπόρευμα που το πληρώνουν πανάκριβα. Ενας μισθός δε φτάνει για μια βδομάδα διακοπών μιας οικογένειας ή πολλές φορές επαρκεί μόνο για το ταξίδι. Ακόμα και ένα μπάνιο στην παραλία κοστίζει όσο ένα μεροκάματο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τουρισμό. Τα κέρδη των εφοπλιστών και των ξενοδόχων έχουν εκτοξευτεί σε πάνω από 13 δισ. ευρώ, τη στιγμή που ένας στους δύο εργαζόμενους δηλώνει ότι δε θα πάει φέτος διακοπές λόγω οικονομικών δυσκολιών. Είναι προφανές ότι η λεγόμενη οικονομική κρίση που όλοι επικαλούνται, δεν αφορά όλους...

Οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι η μοναδική ανάγκη των εργαζομένων και των νέων που μένει ανικανοποίητη, που «τσακίζεται» μπροστά την ανάγκη του κεφαλαίου για αναπαραγωγή, για αύξηση των επιχειρηματικών κερδών. Ούτε - φυσικά - θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση ανάμεσα σε όλα τα κοινωνικά αγαθά που δεν αντιμετωπίζονται ως τέτοια, αλλά ως εμπορεύματα, τα οποία συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας.

Γι' αυτό, η υπόθεση των καλοκαιρινών διακοπών έχει δύο όψεις. Από τη μια, όλο και λιγότεροι μισθωτοί, μικρομεσαίοι επαγγελματίες και αγρότες, φοιτητές, έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές, ενώ το διάστημα των καλοκαιρινών διακοπών μειώνεται χρόνο με το χρόνο. Από την άλλη, τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό βλέπουν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται στα ύψη. Είναι δύο ανάγκες που δεν μπορούν να συμβαδίσουν, συγκρούονται σφόδρα.

Απέναντι σε αυτό τα ταξικά συνδικάτα δείχνουν το δρόμο της ρήξης. Οι εργαζόμενοι, και κυρίως οι νέοι, δεν έχουν κανένα λόγο να ανεχτούν αυτή την κατάσταση, αντίθετα έχουν πολλούς λόγους να την ανατρέψουν. Η ύπαρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας και στον τουρισμό όχι απλά δεν ωφελεί τους εργαζόμενους, αλλά συμβάλλει στην παραπέρα εξαθλίωσή τους. Ας σκεφτούν καλά οι εργαζόμενοι και η νεολαία: Το μέλλον μπορεί να είναι ελπιδοφόρο, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να χαλάσουν τα σχέδια της πλουτοκρατίας, να επιβληθεί το εργατικό δίκιο.