Ο,τι ζήσαμε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν (ή είναι ακόμα;) κοινωνική εξέγερση... στην οποία πρωταγωνιστούν οι «αντιεξουσιαστές» και συμμετέχει η «"Αριστερά» (εκτός ΚΚΕ) «συντροφικά» με το μπλακ μπλοκ... η οποία Αριστερά όμως «δε σπάει καταστήματα, δυστυχώς, ούτε καν αστυνομικά τμήματα»... αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το κάνει γιατί... «η "κουκούλα" και η "πέτρα" είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης»! Αυτό είναι το σκεπτικό που αναπτύσσεται σε άρθρο - ανάλυση στην εφημερίδα «Εποχή» (δηλαδή στην εφημερίδα της ΑΚΟΑ, επίσημης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ), την Κυριακή 21 Δεκέμβρη, που υπογράφεται από τον Ν. Γιαννόπουλο.

Ισχυρίζεται ο αρθρογράφος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια «αυθεντική κοινωνική εξέγερση απέναντι στην αστυνομία, την κυβέρνηση και τους πλούσιους». Αλήθεια, ένιωσε κανείς να «ταράζεται ο ύπνος» των «πλουσίων» από τα γεγονότα των ημερών; Απειλήθηκαν ως τάξη από τις πέτρες και τις μολότοφ που έπεσαν;

Εξέγερση, ήταν, λέει, γιατί συμμετείχαν άνθρωποι που «δεν είχαν μέχρι τώρα ούτε καν διαδηλώσει», γιατί «ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας (...) υιοθετεί και τις πλέον μαχητικές μορφές αυτού του αγώνα». Ομολογία λοιπόν ότι κίνημα είναι η πέτρα και η κουκούλα, δηλαδή ενέργειες ομάδων που προκαλούν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ενάντια στο λαϊκό κίνημα, και όταν τους λέμε ότι χαϊδεύουν τους κουκουλοφόρους σκούζουν τα περί συκοφαντίας, προβοκάροντας το ΚΚΕ ότι ταυτίζεται με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Αρα και η «Εποχή», εφημερίδα της ΑΚΟΑ, και ο αρθρογράφος ταυτίζονται με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., προβοκάροντας τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. ΄Η μήπως το λαϊκό κίνημα;

Ο αρθρογράφος προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει τη δράση της κουκούλας, γράφοντας «ο αναρχικός - αντιεξουσιαστικός χώρος πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στις συγκρούσεις. Ως πολιτική παρουσία, κυρίως όμως ως υπόδειγμα (...) αντικαθεστωτικής δράσης για χιλιάδες μαθητές, φοιτητές». Αλλά επειδή καταλαβαίνει ότι τέτοια παραμύθια δεν τα χάφτουν ούτε τα παιδιά, εξηγεί πού στηρίχτηκε αυτή η «πρωτοπόρα δράση»: «Δε θα μπορούσε να το κάνει μόνος του (σ.σ. ο "χώρος"), χωρίς τη μαζική συμμετοχή της Αριστεράς στον ξεσηκωμό και τη συντροφική στάση απέναντι στο "μπλακ μπλοκ" που αυτή - ορθά - επέδειξε». Δηλαδή, ξεκάθαρα, χωρίς μισόλογα, λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους χάιδεψε απλά τ' αυτί, αλλά τους συνέδραμε.

Και στο διά ταύτα, πού οδηγεί κατά την παραπάνω ανάλυση αυτή η «εξέγερση»; Τι στόχο έχει το «ανώτερο περιεχόμενο» και οι «μορφές πάλης» που επικαλείται το άρθρο ότι σηματοδοτούν τα σπασίματα; Τι στόχο έχει το «βάθος» που σηματοδοτούν οι κουκούλες; Η απάντηση που δίνει η ίδια η ανάλυση είναι... «έχουμε χρόνο να σκεφτούμε και να συζητήσουμε»... Η πιο απλοϊκή εκδοχή μιας τέτοιας απάντησης είναι «ας τα σπάσουμε τώρα, να έρθει το ΠΑΣΟΚ και βλέπουμε»! ΄Η, ακόμα χειρότερα, ας εθιστεί ο κόσμος σ' αυτά τα φαινόμενα, ας ταυτίσει το κίνημα με αυτό το τσίρκο και «το μετά δε μας ενδιαφέρει γιατί τη δουλειά μας θα την έχουμε κάνει...».

Αυτό, όμως, που κύρια ενδιαφέρει τον αρθρογράφο τώρα είναι να κατοχυρώσει ως κίνημα το «πέτρα και κουκούλα». Εκείνη δηλαδή την κατάσταση εντός της οποίας κάθε υπηρεσία μπορεί να λειτουργεί - στρατολογεί αυτούς που ανά πάσα στιγμή θα χρησιμοποιεί ενάντια στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα.