Το κόστος του δανεισμού του Δημοσίου βρέθηκε τις τελευταίες μέρες στο επίκεντρο της ανούσιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά φαίνεται να αποτελεί θέμα που έλκει και τα Μέσα Ενημέρωσης. Ειδικά εκείνα που το 'χουν τάμα να αναπαράγουν με πηχυαίους τίτλους τα μέτωπα που επιλέγουν η Τρικούπη και η Ρηγίλλης, ώστε να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους από το κύριο.

Και ποιο είναι το κύριο, θα αναρωτηθεί κανείς. Κύριο είναι, κατ' αρχήν, ο ίδιος ο κρατικός δανεισμός και οι λόγοι που τον καθιστούν υποχρεωτικό. Οι λόγοι, δηλαδή, που η διαχείριση των δημοσιονομικών προκαλεί συνεχείς «τρύπες» και ελλείμματα. Εδώ ακριβώς ξεκινά το απίθανο γαϊτανάκι του θράσους και της υποκρισίας, όλων εκείνων που κλαίνε και εξαιτίας των ελλειμμάτων, και εξαιτίας των δυσμενών όρων δανεισμού.

Ελλείμματα στο Δημόσιο, ειδικά την περίοδο που διανύουμε, δημιουργούνται επειδή η κυβέρνηση οφείλει να καλύψει κρατικές δαπάνες, όπως: Τα 28 δισ. ευρώ που δίνει η κυβέρνηση στις τράπεζες, στο όνομα της δήθεν αντιμετώπισης της κρίσης. Τα τόσα και τόσα προνόμια - επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων που δίνονται σε διάφορες ομάδες, στο όνομα της ανάπτυξης των επιχειρήσεων. Οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, μέσω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις. Τα δυσθεώρητα ποσά που πληρώνονται για τις στρατιωτικές δαπάνες και για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Τα ανυπολόγιστα κονδύλια που δίνονται σε συγκεκριμένες επιχειρηματικές ομάδες, που συναλλάσσονται με το Δημόσιο με τη μορφή των προμηθευτών, πωλητών, μεσαζόντων για την κάλυψη των αναγκών του Δημοσίου.

Για όλα αυτά βεβαίως δε βγάζουν τσιμουδιά. Και βέβαια, ενώ σηκώνουν θόρυβο για το 5,5% επιτόκιο που δανείζεται το Δημόσιο, δε λένε κουβέντα για το 15% και πάνω, που χρεώνονται τα λαϊκά νοικοκυριά που με πιστωτικές προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Αποσιωπούν τα επιτόκια στα στεγαστικά δάνεια που πληρώνουν οι εργαζόμενοι που επιδιώκουν να αποκτήσουν το δικό τους κεραμίδι. Κυρίως, κάνουν την πάπια για το γεγονός ότι στοιχειώδεις ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών «πληρώνονται» με δάνεια και επαναδανεισμούς.

Δεν περιμένει κανείς από τους απολογητές του συστήματος να πούνε την αλήθεια. Δεν μπορούν να πουν στους εργαζόμενους ότι η ιστορία του τραπεζικού δανεισμού και των πλοκαμιών που έχει απλώσει, είναι απόρροια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των σχέσεων υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο. Δε λένε ότι η ευθύνη βρίσκεται αποκλειστικά στο αέναο κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους. Αυτοί θα εξακολουθήσουν να προβάλλουν το δανεισμό ως «φάρμακο διά πάσαν νόσον». Δάνεια για τα δημοσιονομικά, δάνεια για τις επιχειρήσεις, δάνεια για την πληρωμή δανείων. Και μαζί δάνεια για το σπίτι, το ΙΧ, τις σπουδές, τις διακοπές, δάνειο και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας.

Οι εργαζόμενοι, όλοι μας, αποκτώντας γνώση και πείρα, μπορούμε να απεμπλακούμε από τις επιμέρους συζητήσεις και «προβληματισμούς», για όρους του κρατικού δανεισμού. Τα ελλείμματα και το όλο πρόβλημα το δημιουργούν αυτοί που θέλουν να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κεφάλαια και τα κέρδη τους. Ο πλούτος που παράγεται στην κοινωνία μας έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες των μελών της, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη για όλο και μεγαλύτερο δανεισμό. Αρκεί να απαλλαγούμε από λίγους, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους, ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της εργασίας τους.