Τη λήψη πρόσθετων κι ακόμα πιο σκληρών μέτρων σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων αξιώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απ' την ελληνική κυβέρνηση, δίνοντάς της το απαραίτητο άλλοθι, για να εξαπολύσει και νέα καταιγιστική επίθεση στα εναπομείναντα δικαιώματά τους. Η Κομισιόν αξιολογώντας το ελληνικό «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων», ζητά απ' την κυβέρνηση νέες ανατροπές στο συνταξιοδοτικό, στις εργασιακές σχέσεις, στην εκπαίδευση, ενώ επισημαίνει την ανάγκη λήψης δημοσιονομικών μέτρων που αφορούν τόσο στο σκέλος των δαπανών όσο και των εσόδων. Ζητά εν ολίγοις παραπέρα αφαίμαξη του λαού, για να «αιμοδοτηθεί» η πλουτοκρατία και να ξεπεράσει την οικονομική κρίση.

Μεταφέροντας τις κυνικές απαιτήσεις των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, η Κομισιόν, αφού απονέμει τα εύσημά της στην κυβέρνηση για τα αντιασφαλιστικά μέτρα που νομοθέτησε, συμπληρώνει ότι «θα πρέπει να εξεταστούν πρόσθετα μέτρα». Ζητά ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση στην ευελιξία και ασφάλεια (flexicurity) με στόχο, μεταξύ άλλων, «τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους», την «επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση και την κατάρτιση», αλλά και να καταστούν πιο «ελκυστικές» οι «ευέλικτες μορφές εργασίας». Ζητά ακόμη μέτρα υπέρ της «ανταγωνιστικότητας στις επαγγελματικές υπηρεσίες», υπέρ της «ενεργού γήρανσης του πληθυσμού», για την «αντιμετώπιση της αύξησης του κόστους ανά μονάδα εργασίας» και για την «επιτάχυνση των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να ευθυγραμμίσει τα προγράμματα της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς εργασίας», μείωση των δαπανών για τις λαϊκές ανάγκες. Οι προτροπές της Κομισιόν συνοψίζονται στην εξής μία: Κατεδαφίστε τα όλα!

Τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θέλουν φτηνότερη εργατική δύναμη, θέλουν μεγαλύτερη στήριξη απ' τους κρατικούς προϋπολογισμούς, ακόμα κι αν προς τούτο απαιτείται η περικοπή των ήδη ισχνών δαπανών για κοινωνικούς σκοπούς. Και η επιθυμία τους για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους είναι διαταγή. Η έκθεση της Κομισιόν δεν είναι παρά η παράθεση των προκλητικών αξιώσεων μιας τάξης με ακόρεστη τη δίψα για κέρδη που δεν μπορούν να προέλθουν παρά μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Είτε στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», είτε στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης.

Ο ελληνικός λαός, ανάμεσα στους άλλους των χωρών - μελών της ΕΕ, δεν μπορεί να αφήσει αναπάντητη την πρόκληση να πληρώσει τις συνέπειες μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνεται, όπως χρόνια πλήρωνε μια «ανάπτυξη» που δεν αφορούσε στις δικές του ανάγκες. Η απάντησή του δεν μπορεί παρά να περνά απ' την απόφαση για απειθαρχία - ανυπακοή στην ευρωένωση των μονοπωλίων, απόφαση που θα στεριώνεται στην πεποίθηση ότι για τους λαούς και το δίκιο τους μονόδρομος είναι η ανατροπή της, που περνά μέσα από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε κράτος - μέλος. Η απάντησή του πρέπει να δοθεί στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί συμφωνούν και στηρίζουν την αντιλαϊκή αντιδραστική στρατηγική της. Αλλά και στα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» που τον αποπροσανατολίζουν με αυταπάτες πως η ΕΕ μπορεί να εξανθρωπιστεί. Κι αυτή η απάντηση να δοθεί στους δρόμους του αγώνα, ενιαία απ' όλους όσοι θίγονται απ' αυτήν την πολιτική, με όρους ταξικής πάλης σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Να δοθεί και στην κάλπη των ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών, με την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.