Ο επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΝ Γ. Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στην «Αυγή» (8/2), λέει πως το πρόγραμμα που επεξεργάστηκαν: «Δεν έχει τη συνηθισμένη μορφή των γνωστών καταλόγων ευχών, υποσχέσεων ή εντολών». Αυτοδιαψεύδεται, όμως, λίγο μετά, όταν, αναφερόμενος στο περιεχόμενό του, μιλάει για «μια οικονομία που θα συγκροτείται, θα αναπτύσσεται, θα λειτουργεί με σκοπό και κίνητρο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και όχι το κυνήγι του κέρδους ή άλλες ιδιοτελείς επιδιώξεις (...) πρόκειται για προγραμματική έκφραση του αιτήματος "οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη"». Για «μια κοινωνία που θέτει όρια στην επέκταση των αγορών». Για «ανάκτηση ενός δημόσιου χώρου συλλογικών και κοινωνικών αγαθών, που θα λειτουργούν εκτός της αγοράς ως δημόσια αγαθά προσβάσιμα απ' όλους όσους τα έχουν ανάγκη» και για «εναλλακτικό τρόπο διανομής του παραγόμενου πλούτου και λειτουργίας του κράτους, των θεσμών».

Από τα λεγόμενά του συνάγεται το συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα μείγμα ευχών και υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Μια πρόταση διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, που θέλει να μιμηθεί αυτήν του ΠΑΣΟΚ των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Αποσιωπά σκοπίμως ότι η καπιταλιστική οικονομία λειτουργεί πάντα και παντού με σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Αυτή της η λειτουργία δεν επηρεάζεται, αντιθέτως επηρεάζει και καθορίζει την ασκούμενη πολιτική κατά τρόπο που να συμβάλλει στην επίτευξη του σκοπού της, τη μεγιστοποίηση των κερδών μέσω της μεγιστοποίησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει άλλη, λαϊκή οικονομία, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Οσο αυτά παραμένουν στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, θα τίθενται σε κίνηση αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους συμφέροντα.

Αναφέρονται στην ανάγκη ανάκτησης δημόσιου χώρου, που θα συνυπάρχει και θα αναπτύσσεται με τον ιδιωτικό. Αποσιωπούν, όμως, πως στις δοσμένες συνθήκες το μεγάλο κεφάλαιο θέλει όλο το χώρο δικό του. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ακριβώς αυτό του εξασφαλίζουν, χώρο να απλωθεί, να επεκταθεί, να αντλήσει περισσότερα κέρδη. Ομως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει δημόσιος επιχειρηματικός χώρος, αυτό εννοούν, δηλαδή όπως υπήρξε κάποτε γιατί το επέβαλαν οι τότε ανάγκες των καπιταλιστών, αυτός θα λειτουργεί με τους δικούς τους όρους. Υγειονομικές ζώνες στον καπιταλισμό και νησίδες δεν μπορούν να υπάρξουν. Ούτε, πολύ περισσότερο, μπορούν να τεθούν όρια στην επέκταση των αγορών. Ως υπέρμαχοι της καπιταλιστικής ΕΕ, έχοντας ο ΣΥΝ υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι σε θέση να γνωρίζουν πως η επέκταση των αγορών ανήκει στα ιερά και όσια.

Σε ποιους ακριβώς εναλλακτικούς τρόπους διανομής του παραγόμενου πλούτου και λειτουργίας του κράτους αναφέρονται; Για να διανείμεις οτιδήποτε πρέπει να το κατέχεις. Τον παραγόμενο πλούτο καρπώνεται το μεγάλο κεφάλαιο, αφού έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής του. Αυτό πώς ακριβώς θα αλλάξει; Και πώς μπορεί να επηρεαστεί η λειτουργία του κράτους, όταν μιλάμε για μηχανισμό επιβολής του «δίκιου» της τάξης που εξουσιάζει;

Εχει κάθε δικαίωμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φιλοδοξεί να διαχειριστεί το υπάρχον σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτήν του τη φιλοδοξία την υποστηρίζει κοροϊδεύοντας ασύστολα το λαό πως είναι δυνατόν ο καπιταλισμός να απαρνηθεί την εκμεταλλευτική του φύση, πως είναι εφικτή η προοπτική όπου και οι λαοί και τα κέρδη θα ευημερούν. Αυτή η κοροϊδία δε θα μείνει αναπάντητη.