Με τις απαραίτητες τυμπανοκρουσίες ανοίγει σήμερα η αυλαία του «διαλόγου» για την αναμόρφωση του Λυκείου και το εξεταστικό, με την πρώτη επίσημη συνεδρίαση του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας - Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Εχει προηγηθεί η προχτεσινή πρώτη συνεδρίαση της «Πολιτικής Επιτροπής» με τη συμμετοχή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ., ενώ το σκηνικό της φιέστας καλλωπίζουν οι δηλώσεις από πλευράς κυβέρνησης, πρόθυμων συμμετεχόντων στο «διάλογο» και «υπευθύνων» για τη διεξαγωγή του, που υποκλίνονται στη «μηδενική βάση» από την οποία υποτίθεται πως ξεκινάει ο «διάλογος» και στην αναγκαιότητα συναίνεσης στο «εθνικό θέμα» της Παιδείας.

Ο «διάλογος» έρχεται να συγκαλύψει το μέγεθος της συνεχιζόμενης επίθεσης της άρχουσας τάξης στα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων, στο δικαίωμα στη μόρφωση. Γιατί με το φερετζέ του «διαλόγου» στρώνεται το έδαφος για την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση της Παιδείας στις ανάγκες της αγοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» που ανάγουν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση σε μέτρο ξεπεράσματος της οικονομικής κρίσης. Και είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που επιδιώκεται η συναίνεση του λαού και της νεολαίας απέναντι στο «διάλογο» και στα νέα αντιδραστικά μέτρα που θα προωθηθούν με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

Γιατί σήμερα προετοιμάζεται το σχολείο που έχει ανάγκη η αγορά, για να πάρει αύριο τέτοιους εργαζόμενους που να μπορεί να τους υπερεκμεταλλεύεται με μικρότερο μισθό και λιγότερα δικαιώματα. Γι' αυτό στήνεται το σκηνικό της συναίνεσης και της «εθνικής υπόθεσης», προκειμένου να πειστεί και ο λαός ότι οι θυσίες είναι για το «κοινό» όφελος. Γι' αυτό ακριβώς πανηγυρίζουν τα συγκροτήματα του Τύπου - με προεξάρχον το συγκρότημα Λαμπράκη - για την πρωτοκαθεδρία στο συνέδριο των πανεπιστημιακών των δυνάμεων εκείνων που υποστηρίζουν με μανία τις αναδιαρθρώσεις. Γιατί αυτά που προωθούνται στην ανώτατη εκπαίδευση απαιτούν πανεπιστημιακούς πρόθυμους να τα εφαρμόσουν, να τα προπαγανδίσουν, να βάλουν πλάτη στην εμβάθυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Η ουσία του «διαλόγου» και των προϊόντων του είναι ότι αλλάζει το Λύκειο και τον τρόπο εισαγωγής προκειμένου να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Για τη νεολαία που διψάει για μόρφωση και για τη λαϊκή οικογένεια που πασχίζει για να μορφωθούν τα παιδιά της, ο «διάλογος» έχει να φέρει μόνο νέα βάρη: Ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ταξικών φραγμών στο σχολείο από τις πρώτες τάξεις ακόμα, απαξίωση του Λυκείου, στροφή στην τεχνικοεπαγγελματική κατάρτιση, μετατροπή όλου του σχολείου σε κέντρο εκμάθησης βασικών δεξιοτήτων, προσαρμογή του τρόπου εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση στις ανάγκες του νέου επιχειρηματικού πανεπιστημίου που λειτουργεί με μοχλό την ανταγωνιστικότητα. Ο «διάλογος» για την Παιδεία όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελέσει πανάκεια, όχι μόνο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη νεολαία και την εργατική οικογένεια ως περίοδος ...αναμονής «λύσεων» στα προβλήματα της Παιδείας. Αντιθέτως, πρέπει να αποτελέσει περίοδο έντασης των λαϊκών, εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων για να έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας στη μόρφωση, κόντρα στις επιλογές των μονοπωλίων.