Μέχρι πριν από λίγο διάστημα, οι Οικολόγοι - Πράσινοι, εκ του ασφαλούς και χωρίς να χρειάζεται να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για τα βασικά προβλήματα των εργαζομένων, εξασφάλιζαν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ηρθε, όμως, η στιγμή, που χρειάζεται πια να απαντήσουν με θέσεις πάνω στα λαϊκά προβλήματα, να φέρουν στο φως τις προτάσεις τους, απαντώντας επί της ουσίας και όχι με γενικόλογες διακηρύξεις περί «πράσινης» πολιτικής και οικονομίας. Οσο και να ψάξει κανείς, δε θα βρει παρά απαντήσεις, που αποκρύπτουν την ταξική φύση, όχι μόνο των περιβαλλοντικών προβλημάτων, για τα οποία καλλιεργείται έντεχνα ότι γι' αυτά ευθύνονται εξίσου και οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια, αλλά και για όλα τα άλλα σημαντικά προβλήματα, όπως αυτά της Υγείας, της Παιδείας, των εργασιακών σχέσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης κ.ά. Οι Οικολόγοι δεν τοποθετούνται για τέτοια ζητήματα. Οπως δεν τοποθετούνται καθαρά για την ιμπεριαλιστική φύση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τον ευρωστρατό κ.ά.

Αλήθεια, πού ήταν όλο αυτό το διάστημα, που το εργατικό κίνημα και η νεολαία αγωνίζονταν και διεκδικούσαν καλύτερα μεροκάματα, δωρεάν Παιδεία και Υγεία για όλους, την αποτροπή των απολύσεων, της κατεδάφισης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, την απόκρουση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων; Προφανώς, μελετούσαν πώς θα βγει το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση μέσα από «πράσινα new deal» και πράσινες επενδύσεις από «πράσινους» καπιταλιστές. Οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Και άρα είναι υπέρ της εμπορευματοποίησης της γης, του νερού, των δασών, της δημόσιας περιουσίας, του αιγιαλού και της παραλίας. Αρκεί η ταμπελίτσα της επένδυσης να είναι «πράσινη» και «οικολογική».

Φωνάζουν για «πράσινες λύσεις», το «παίζουν» γνήσιοι οικολόγοι, αλλά ταυτόχρονα δε βγάζουν τσιμουδιά για το περιβάλλον εργασίας, που εξακολουθεί να είναι αιτία φθοράς, αρρώστιας και θανάτου ανυπολόγιστου αριθμού εργαζομένων. Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, 1,1 εκατομμύριο εργαζόμενοι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους εξαιτίας των συνθηκών εργασίας, δηλαδή 3.000 θάνατοι τη μέρα ή 2 θάνατοι το λεπτό. 300.000 θάνατοι από αυτούς έχουν μάλιστα ως αιτία την έκθεση των εργαζομένων σε επικίνδυνες ουσίες. Διακηρύσσουν ότι «χρειαζόμαστε μια Ευρώπη που οι πολίτες θα αλλάζουν τον τρόπο ζωής τους αναβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής και παράλληλα καταναλώνοντας λιγότερο»! Δηλαδή, οι εργαζόμενοι πόσο ακόμη να σφίξουν άλλο το ζωνάρι, όταν, ήδη, τούς έχουν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια οι ευρωενωσιακές πολιτικές, που συνδιαμορφώνονται τόσο από τα ντόπια κόμματα του ευρωμονόδρομου, όσο και με την καθοριστική συμβολή του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος. Και τι σημαίνει «να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους»; Να αποδεχτούν να πληρώσουν και νέα χαράτσια και «πράσινους» φόρους για την ενέργεια και το περιβάλλον;

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουν να πουν τίποτα για τα λαϊκά προβλήματα. Για τον εργάτη, τον φτωχό αγρότη, τα προβλήματα της νεολαίας. Και είναι απολύτως λογικό, αφού όσα λένε και οι αλλαγές που προτείνουν ταυτίζονται με δράσεις που έχουν στόχο τις επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ «πράσινων μονοπωλίων», με πρόσχημα τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα. Η ψήφος στους Οικολόγους Πράσινους είναι χαμένη ψήφος. Είναι ψήφος, που στηρίζει ένα ανάχωμα του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια να χαραμίζει την ψήφο του. Αλλά πρέπει να την κάνει δύναμη για αγώνα, ρήξη και ανατροπή ενός συστήματος που του καταστρέφει τη ζωή.