Σε συσπείρωση κάλεσε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του τόπου προχτές, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του κόμματός του, ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ Δ. Τσοβόλας. Στόχος, όπως είπε, «να δημιουργηθεί ένα κίνημα πολιτισμικό, στο οποίο να συμμετέχουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι ο ιστορικός μας ρόλος οφείλει να διαφυλαχτεί», τονίζοντας, ταυτόχρονα, ότι «το ΔΗΚΚΙ πιστεύει ότι η Ορθοδοξία είναι στοιχείο της πολιτισμικής προσωπικότητας του έθνους και η προστασία της σημαίνει προστασία της εθνικής μας ιδιαιτερότητας, την οποία οφείλουμε να διαφυλάξουμε».

Οπρόεδρος του ΔΗΚΚΙ καταλήγει σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, το οποίο ελάχιστα ανταποκρίνεται στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, στο ίδιο το κοινωνικό γίγνεσθαι, στις υπάρχουσες κοινωνικές τάξεις στην Ελλάδα και στις υπαρκτές αντιθέσεις του συστήματος. Κάνοντας μια γενικά σωστή περιγραφή των διεθνών και εθνικών προβλημάτων στις συνθήκες της «παγκοσμιοποίησης» και της «νέας τάξης πραγμάτων», καταλήγει σε ένα συμπέρασμα, το οποίο αναιρεί αυτήν την πραγματικότητα, αναδεικνύει δευτερεύοντα ζητήματα σε πρωτεύοντα, με αποτέλεσμα να οδηγείται άθελά του σε αδιέξοδα, στον αποπροσανατολισμό της λαϊκής πάλης, η οποία πρέπει να έχει καθαρό μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Είναι παγίδα - στην οποία με μαθηματική ακρίβεια θα πέσεις μέσα - το να επιζητάς να προχωρήσεις στη δημιουργία ενός «κινήματος», στο οποίο οι άνθρωποι που θα το συγκροτήσουν, θα συστρατευτούν γύρω από την «ορθοδοξία». Εξάλλου η θρησκεία δεν μπορεί να «βαφτιστεί», όσο και αν κάποιοι το επιδιώκουν, ως το μοναδικό πολιτισμικό στοιχείο ενός έθνους, όπως και δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς, για τη δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου. Κοινωνικά μέτωπα δε γίνονται μόνο στη βάση πολιτιστικών προτεραιοτήτων, αλλά στη βάση των ταξικών συμφερόντων, των οικονομικών, πολιτικών και άλλων προβλημάτων του λαού μας.

Ηπαραίνεση του Δ. Τσοβόλα για τη δημιουργία ενός «πολιτισμικού κινήματος», που θα ταχθεί εναντίον της «παγκοσμιοποίησης», αποτελεί μια πρόταση, η οποία αφήνει έξω σημαντικά ζητήματα, τα οποία αποτελούν τη βάση και τον κορμό μιας τέτοιας προσπάθειας. Δεν είναι δυνατόν να παλεύεις για τη συγκρότηση ενός μετώπου, προσβλέποντας, μάλιστα, στην αναγωγή αυτού σε αντίπαλο δέος για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, όταν δεν προσανατολίζεσαι στην ανατροπή της οικονομικής κυριαρχίας των πολυεθνικών και της πολιτικής που την υπηρετούν. Δεν είναι δυνατόν να ευοδωθεί αυτή σου η προσπάθεια, όταν κάνεις διαχωρισμό των ανθρώπων σε θρησκευόμενους και μη θρησκευόμενους, σε ορθόδοξους και μη ορθόδοξους. Δεν μπορεί να διαφύγει, επίσης, της προσοχής ότι ο Δ. Τσοβόλας, με την πρότασή του, έστειλε κάλεσμα σε πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που κάθε μια από αυτές έχουν τεράστιες ιδεολογικές διαφορές και αντιπροσωπεύουν ταξικά ετερόκλητες δυνάμεις, αναδεικνύοντας ως ενοποιητικό τους, μάλιστα, στοιχείο, τη στάση τους απέναντι σε ένα συγκεκριμένο θέμα της επικαιρότητας, όπως είναι η διαμάχη κυβέρνησης - Εκκλησίας.

Στην ελληνική κοινωνία, όπως και σε κάθε άλλη κοινωνία που είναι καπιταλιστική, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η οικοδόμηση ενός μετώπου γίνεται με βάση τα συμφέροντα συγκεκριμένων τάξεων. Αυτό το λαϊκό μέτωπο πρέπει να έχει σαφή στόχο και προσανατολισμό. Δεν μπορεί να κάνεις λόγο αποκλειστικά και μόνο για προάσπιση της πολιτισμικής σου ταυτότητας, όταν βιώνεις με το χείριστο τρόπο μια πρωτοφανή επίθεση του ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το μέτωπο, με βάση τη σημερινή πραγματικότητα, οφείλει να έχει αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα. Σ' αυτή τη βάση έχουν θέση κοινωνικές δυνάμεις, όπως η εργατική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα των πόλεων και των χωριών, η προοδευτική διανόηση, η νεολαία. Εχουν θέση και όλες οι πολιτικές δυνάμεις και κινήσεις που υπάρχουν ή που θα δημιουργηθούν και που θα εκφράσουν τη θέληση να παλέψουν γι' αυτό τον προσανατολισμό του κινήματος.