Η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να διαφημίσει το «θεσμό» του «αστυνομικού της γειτονιάς» στα σχολεία είναι επικίνδυνη και πρέπει να χτυπήσει καμπανάκι επαγρύπνησης σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Θέλουν να παρουσιάσουν τον «αστυνομικό της γειτονιάς» ως φίλο, συμπαραστάτη, σύμβουλο και αρωγό(!) τάχα στη λειτουργία του σχολείου. Θέλουν να τον ειδοποιούμε, λέει, για «ζητήματα παραβατικότητας, ενδοοικογενειακής ή σχολικής βίας, ναρκωτικών, επίλυσης διαφορών στη γειτονιά». Θέλουν να βάλουν τους εκπαιδευτικούς να γίνουν χαφιέδες των μαθητών και των γονιών τους κι αντίστροφα. Το ομολογούν ξεκάθαρα εξάλλου όταν λένε ότι ο «αστυνομικός της γειτονιάς»... «δεν είναι αρμόδιος για να παρεμβαίνει σε εγκληματικές ενέργειες», αλλά «συγκεντρώνει πληροφορίες και στοιχεία και ενημερώνει σχετικά την υπηρεσία του»! Είναι ο χαφιές της γειτονιάς, που για να λειτουργήσει χρειάζεται να φτιάξει πολλούς άλλους χαφιέδες - πληροφοριοδότες γύρω του.

Αυτοί που ενεργοποιούν εισαγγελείς και Αστυνομία όταν οι μαθητές κινητοποιούνται κι όταν οι ταξικές δυνάμεις περιφρουρούν τις απεργίες, θέλουν τώρα την Αστυνομία σε μόνιμη βάση μέσα στα σχολεία, να δρα... προληπτικά. Να μην υπάρχει αμφιβολία ότι στόχος τους είναι να δρουν «προληπτικά» απέναντι στο κίνημα και στην ανάπτυξή του. Για την άρχουσα τάξη «παραβατικότητα» είναι κάθε κινητοποίηση που στρέφεται εναντίον της. Ξεκάθαρα έχουν βαφτίσει «παράνομη» κάθε κινητοποίηση στα σχολεία. «Παράνομες οι καταλήψεις», είχε δηλώσει ευθαρσώς η υπουργός Παιδείας! Να γιατί θέλουν τον «αστυνομικό της γειτονιάς». Να γιατί στα καθήκοντά του, λέει, είναι να «παρίσταται στις συγκεντρώσεις ή στις συνελεύσεις τοπικών φορέων και κατοίκων»...

Η εξέλιξη αυτή γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη αν αναλογιστούμε ότι θέλουν να ανοίξουν διαύλους επικοινωνίας του «αστυνομικού της γειτονιάς» απευθείας και με τους μαθητές. Θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν τους μαθητές στο χαφιεδισμό. Και στην υποταγή στο αστικό κράτος και στους κατασταλτικούς του μηχανισμούς. Να καλλιεργήσουν το φόβο της κρατικής καταστολής για να εμποδίσουν τους αγώνες. Βάζουν στο στόχαστρο τους νέους, που αντικειμενικά έχουν μικρή κοινωνική εμπειρία, τους δεκαπεντάρηδες και τους δεκαεξάρηδες που δεν έχουν ακούσει τι σήμαινε ο αστυνομικός και ο χαφιές της γειτονιάς τη δεκαετία του '60 και του '70.

Φιλοδοξούν σ' αυτή την υπόθεση να βρουν αρωγούς τους διευθυντάδες που κλειδώνουν τις πόρτες των σχολείων για να μην κατέβουν οι μαθητές στα συλλαλητήρια και στις απεργίες, τους εξαγορασμένους κι υποταγμένους «συνδικαλιστές» που βγαίνουν μπροστά να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην απεργοσπασία, τους «αγανακτισμένους» γονιούς που πρόθυμα καταγγέλλουν τις μαθητικές κινητοποιήσεις, αλλά δε δείχνουν την ίδια προθυμία όταν λείπουν καθηγητές και βιβλία από τα σχολεία, όταν «βρέχει» αποβολές στους μαθητές που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι, όταν τα παιδιά τους διδάσκονται το σκοταδισμό και την εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό...

Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γονείς, οι ταξικές δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς, οι μαθητές που έχουν θητεύσει στα «θρανία» του αγώνα δεν μπορούν να ανεχθούν αυτά τα αντιδραστικά σχέδια. Επαγρυπνούν, αγανακτούν, ατσαλώνονται, φτιάχνουν το δικό τους «στρατό» και βάζουν εμπόδια με στόχο τη συνολική αναχαίτιση αυτής της επίθεσης που δέχεται στα δικαιώματα και στις συνειδήσεις η νέα γενιά, η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.