Πριν ακόμα τεθούν σε πλήρη εφαρμογή τα κυβερνητικά μέτρα λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, οι δυνάμεις του κεφαλαίου έβαλαν ήδη στο τραπέζι το ζήτημα της επιτάχυνσης των λεγόμενων διαρθρωτικών μέτρων. Τόσο η ΕΕ όσο και τα κόμματα που υιοθετούν την αντιδραστική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου υποστηρίζουν την άποψη ότι με τα μέτρα που πάρθηκαν μέχρι τώρα (περικοπή των εισοδημάτων των εργαζομένων, αύξηση της έμμεσης φορολογίας και του ΦΠΑ, περικοπή των κρατικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, κ.ο.κ.), αντιμετωπίζεται μόνο το οξυμένο πρόβλημα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και μάλιστα μόνο για το 2010. Παράλληλα, ισχυρίζονται, εκκρεμεί η λήψη των μέτρων που χρειάζονται για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, δηλαδή. Προτείνουν, με δυο λόγια, την επιβολή μέτρων που θα καταστήσουν τους κλάδους της ελληνικής οικονομίας τόσο κερδοφόρους, ώστε να προτιμηθούν από τους, ντόπιους και ξένους, κεφαλαιοκράτες να τοποθετήσουν τα κεφάλαια που διαθέτουν, αλλά περιμένουν ακόμα πιο ευνοϊκές, ακόμα πιο προσοδοφόρες συνθήκες.

Το ζήτημα δεν είναι καινούριο. Το θέμα «ανταγωνιστικότητα» των ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων αποτέλεσε κομβικό σημείο και χρωμάτισε κάθε απόφαση που έχει παρθεί από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η πολιτική λιτότητας στις μισθολογικές απολαβές των εργαζομένων, η πορεία ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, οι ανατροπές που ήδη έχουν επέλθει στα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα των χωρών - μελών της ΕΕ, η πολιτική «απελευθέρωσης» των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων, ήταν τα συστατικά στοιχεία μιας ενιαίας επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, η οποία υποτίθεται πως απέβλεπε στην εξασφάλιση καλύτερων θέσεων για το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, στα πλαίσια του ανταγωνισμού του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σήμερα, αξιοποιώντας και τα δεδομένα της οικονομικής κρίσης, το «μαύρο μέτωπο» υποστηρίζει ότι τα μέτρα που μέχρι στιγμής έχουν παρθεί δεν επαρκούν. Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση, ή στην καθομιλουμένη, απαιτείται πλήρης ισοπέδωση των εργαζομένων, με ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα και μεγαλύτερες αντιλαϊκές ανατροπές. Γι' αυτό και εκείνοι που μέχρι πρόσφατα ορκίζονταν ότι έχουν λύσει το Ασφαλιστικό για τριάντα και σαράντα χρόνια, τώρα αξιώνουν να αυξήσουν τα όρια ηλικίας πέραν των 65 και 67 χρόνων, να καταργηθεί η 35ετία, να καταργηθούν οι ίδιες οι συντάξεις, και να αντικατασταθούν από προνοιακού τύπου επιδόματα των 300 ευρώ. Γι' αυτό απαιτούν γενικευμένη ελαστικοποίηση της απασχόλησης, κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μείωση των μισθών, άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων για να εισβάλουν μεγάλες επιχειρήσεις, διευθέτηση του χρόνου εργασίας με 65 ώρες τη βδομάδα, ολοκληρωτική παράδοση της Παιδείας και της Υγείας στις ορέξεις των εκπροσώπων του κεφαλαίου.

Η πολιτική που διακονούν είναι ξεκάθαρη: Θέλουν να «πατήσουν» την εργατική δύναμη και την τιμή της όσο γίνεται πιο πολύ. Ακόμα και στα επίπεδα των θεωρούμενων ανταγωνιστριών χωρών. Τυφλωμένοι από την επιδίωξη του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, επιθυμούν να ...αντιστοιχίσουν την εργατική δύναμη της χώρας με εργαζόμενους που δουλεύουν στα κάτεργα του 21ου αιώνα, με μεροκάματο 3-4 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προοπτική, χωρίς ζωή. Θέλουν να τσαλαπατήσουν τους εργαζόμενους μέχρι το σημείο εκείνο που το κεφάλαιο θα μπορεί ανενόχλητο να διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την υπερκερδοφορία του. Η δίψα των κεφαλαιοκρατών για κέρδη είναι ακόρεστη. Και θα εξακολουθήσει να είναι, μέχρι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν και πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.