Αλλωστε, ένα φαινόμενο κοινωνικό, σύμφυτο με τον καπιταλισμό, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στον ίδιο τον τρόπο ζωής που διαμορφώνει η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η ατομική ιδιοποίηση του πλούτου από μια χούφτα ισχυρούς πλουτοκράτες, έχει και την τυπικά παρασιτική «αντικοινωνική» του μορφή. Που μπορεί να θεωρείται ως αποδιοπομπαία φαινομενικά και αποκρουστική για το σύστημα, αλλά που το ίδιο, όσα μέτρα και αν πάρει ή λέει ότι θέλει να πάρει, ξέρει πως στη «ζούγκλα» που διαμορφώνει, το ατομικό όφελος, το κέρδος, η κλοπή του πλούτου, που παράγουν οι πολλοί, από τους λίγους, αντικειμενικά οδηγεί στο «ο θάνατός σου η ζωή μου». Και αυτό όταν είναι «νόμιμο», με την έννοια της επιχειρηματικής δραστηριότητας, λύνεται μέσω των νόμων της αγοράς. Μόνο που η αγορά έχει ανάγκη και από «απαγορευμένους καρπούς», για τους ίδιους τους ισχυρούς. Και τότε βεβαίως, αυτοί ως απαγορευμένοι, άρα και μη νόμιμοι, μπορεί να μπαίνουν στην αγορά, αλλά τυπικά έξω από τους νόμους της. Μόνο που εδώ πλέον το «ο θάνατός σου η ζωή μου», μπορεί να λύνεται και με φυσικό τρόπο.

Ετσι, οι επιχειρήσεις - «σκούπα» έχουν ενταθεί. «Σκούπα» για τους διπλά καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους αλλοδαπούς εργάτες, στο όνομα αντιμετώπισης της εγκληματικότητας. Ενταση των φαινομένων, του χωρίς διάκριση αστυνομικού κυνηγητού, ακόμη και βίας. Γιγάντωση των μηχανισμών καταστολής με την κρατική αστυνομία, τις δημοτικές αστυνομίες, τις ιδιωτικές αστυνομίες, τις ευρωαστυνομίες, τους διάφορους φρουρούς κλπ.