Είναι αυτονόητο ότι η κομμουνιστική συμπεριφορά πηγάζει από τις αρχές της @@@@@@@@υλικοδιαλεκτικής κοσμοαντίληψης για την εξήγηση των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων. Οι κομμουνιστές για να απαντήσουν, μελετούν τη συσσωρευμένη γνώση από την αυγή του ανθρώπινου γένους, η οποία βρίσκει την κορύφωσή της στη διδασκαλία του μαρξισμού-λενινισμού. Ποια είναι όμως η συμπεριφορά μας στο πολιτικό-κοινωνικό γίγνεσθαι; Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε τα παρακάτω για τη συμπεριφορά των μελών και κυρίως των στελεχών.

Θα ήταν αδιανόητο να αντιτείνει κανείς το αντίθετο από το αυτονόητο. Για να γίνει κάποιος μέλος το κάνει εθελοντικά, αφού πρωτίστως αποδεχτεί και ασπαστεί τις λειτουργικές αρχές οι οποίες διέπουν το Κόμμα. Δηλαδή, το πρόγραμμα και το καταστατικό. Λογικό, αλλά και χρήσιμο είναι να πραγματοποιούμε στις γραμμές του Κόμματος ελεύθερο και πλούσιο διάλογο, πάντα όμως με γνώμονα ότι κάθε μας ενέργεια, κάθε πράξη περιστρέφεται γύρω από τον άξονα ο οποίος θα έχει στόχο το σοσιαλισμό. Ετσι, λοιπόν, για να είναι κανείς μέλος του ΚΚΕ υποχρεούται να σέβεται και να τηρεί τις καταστατικές του αρχές.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι κάποιος με το πέρασμα του χρόνου διαπιστώνει αναντιστοιχία στο χτες με το σήμερα. Αν κάποιος, λοιπόν, βρει τον εαυτό του έξω και ίσως και ξένο από εκείνο που εναγκαλιζόταν χτες, θα ήταν προτιμότερο να ενεργήσει καθαρά και ντόμπρα. Ας δηλώσει πως για τούτον ή για κείνον το λόγο αλλάζει πορεία. Εάν πάλι επιμένει να δηλώνει γενικά «παρών» στην πρόοδο, αλλά βρίσκει πως ορισμένες βασικές αρχές, όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, τον σφίγγουν, ας μην προσπαθεί να δημιουργεί εντυπώσεις σε βάρος των αρχών για τις οποίες στην αρχή ορκίστηκε ότι θα τηρεί και θα εφαρμόζει.

Μια τέτοια συμπεριφορά κάθε άλλο παρά κομμουνιστική είναι. Καθώς επίσης δε συνάδει με τη δική μας συμπεριφορά να μας παίρνουν τα αστικά ΜΜΕ υπό τη δική τους προστασία. Στο όνομα, τάχατες, πάντα περισσότερης δημοκρατίας, έτσι, νερουλής και άχρωμης, καθώς και για κάτι «δημοκρατικούς σοσιαλισμούς με ανθρώπινο πρόσωπο», φτάσαμε στο σημείο να διαπιστώνουμε με λύπη σήμερα, ότι ένας αριθμός κομμουνιστικών κομμάτων κατρακυλούν στο οπορτουνιστικό τέναγος. Ας μη μας διαφεύγει πόση ζημιά προξένησαν στο παγκόσμιο κίνημα εκείνα τα περίεργα και ανιστόρητα περί «ιστορικού συμβιβασμού» και «ευρωκομμουνισμού»...

Θα πρέπει ίσως ακόμα να σημειώσω για τις νουθεσίες, οι οποίες γίνονται από «ειδήμονες» κάθε είδους. Πάντα για... το καλό του Κόμματος βέβαια, αλλά αυτό επειδή είναι τόσο «δογματικό» δεν ακούει τους «καλούς» συμβουλάτορες γι' αυτό και παραμένει συρρικνωμένο... Θέλουν σκόπιμα οι κύριοι αυτοί να ξεχνούν και να συσκοτίζουν την αλήθεια, ενώ γνωρίζουν ότι το κόμμα μας περιαυγάζει διεθνώς. Για ποια δημοκρατία, αλήθεια, κάνουν λόγο οι λαλίστατοι υπηρέτες της μεγαλοαστικής τάξης; Να τους απευθύνουμε μια πρόκληση; Εάν τολμούν, ας αποδεχτούν οι κεφαλαιοκράτες πραγματικά ίσους όρους στην πολιτική αντιπαράθεση για όλα τα κόμματα! Εστω αυτό. Μπα, περιττή η «πολυτέλεια»... Η τάξη που κρατά στα χέρια της αυτό το κατασταλτικό εργαλείο, που ονομάζεται κράτος, το έχει για να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα, και η αστική τάξη όταν είναι ανάγκη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της καταπνίγει με χίλιες μορφές το δίκιο των εργαζομένων.

Αυτοί κυρίως που όρθωναν και ορθώνουν ανάστημα ενάντια στην εκμεταλλευτική καταπίεση ήταν και θα είναι οι κομμουνιστές και το κόμμα τους. Για τούτο το λόγο πρέπει οι κομμουνιστές να επαγρυπνούν και να το διαφυλάττουν από κάθε είδους αστικά φυράματα, από τους διάφορους Γκορμπατσόφ, Φαράκους και άλλους «αριστερούς καλοθελητές», που έχει γνωρίσει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και διεθνώς.