Καταδικασμένο αμετάκλητα στη συνείδηση του λαού, το μεγάλο κεφάλαιο κουβαλά και αναπαράγει τις αντιφάσεις του, αξιώνοντας να μεγαλώσει το κομμάτι του πλούτου που θα αρπάξει από τους εργαζόμενους. Αυτό ακριβώς το χαρακτήρα είχε η παρέμβαση του προέδρου του ΣΕΒ, στην προχτεσινή Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου της πλουτοκρατίας. Διαστρέβλωση της πραγματικότητας, συκοφάντηση των αγώνων αντίστασης στις αντιλαϊκές πολιτικές, μηδενισμός των αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα στοιχεία της τοποθέτησής του, κατά την οποία οι εργαζόμενοι, τα διαχρονικά θύματα των πολιτικών υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, που συνεχίζει εν μέσω κρίσης να έχει τις τσέπες του γεμάτες, στοιβάχτηκαν με εκείνους που λεηλάτησαν τον δημόσιο - λαϊκό στην πραγματικότητα - πλούτο.

Οι μάστορες της αρπαγής και της λεηλασίας, οι αδίστακτοι θύτες της ζωής και του λαϊκού δίκιου, δεν έχουν όρια. Κι αυτή τη φορά, σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τους εργαζόμενους, με δεδομένη τη συμμαχία καπιταλιστών, των κομμάτων τους, της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ, τα θέλουν όλα. Αν είναι δυνατόν, ο εργάτης να ζήσει με αέρα. Αλλά για να το πετύχουν αξιώνουν ανάλογη δράση από το αστικό πολιτικό σύστημα, υποταγή των εργαζομένων στην εφαρμοζόμενη πολιτική και βάζουν στο στόχαστρό τους το εργατικό λαϊκό κίνημα, επιδιώκοντας όχι μόνο να συνθλίψουν τα δικαιώματα του λαού, αλλά και την ταξική του συνείδηση. Στόχος, η ολοένα αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης, για μεγαλύτερο όφελος του κεφαλαίου.

Η σφοδρή αντίδραση του ΣΕΒ σ' αυτήν τη συγκυρία έχει λογική. Τους πονάει γιατί η κρίση, η κρίση που αυτοί και το σύστημά τους προκαλούν, είναι βαθιά και γι' αυτό αξιώνουν ΤΩΡΑ λύσεις, απαιτούν όλο και περισσότερα. Βιάζονται να προσαρμόσουν τα δεδομένα στις ανάγκες της κερδοφορίας τους. Ενα μαχαίρι είναι η κρίση και το μεγάλο κεφάλαιο παλεύει να το καρφώσει στην εργατική τάξη. Αλλά δεν έχει μόνο αυτό χέρια. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν και το κατανοούν όλο και πιο πολύ ότι άλλοι είναι οι υπεύθυνοι της κρίσης. Αλλοι πρέπει να πληρώσουν για την αντιμετώπισή της.

Λύση υπάρχει. Είναι η λύτρωση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων από τα δεινά που προκαλεί το κεφάλαιο και το κυνηγητό του επιχειρηματικού κέρδους. Και με αυτήν την έννοια, η διέξοδος από τις αναπαραγόμενες αντιθέσεις του ίδιου του συστήματος, μπορεί και πρέπει να αναζητηθεί, κόντρα και ενάντια σε αυτούς που λεηλατούν το λαϊκό πλούτο. Η διέξοδος βρίσκεται στην απαλλαγή από εκείνες τις δυνάμεις που βάζουν φρένο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών. Ενας νέος, ελπιδοφόρος κόσμος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από κάθε εργαζόμενο, κάθε αυτοαπασχολούμενο, κάθε μικρό αγρότη, κάθε νέο. Ενας κόσμος χωρίς αφέντες. Κανένα δίλημμα δεν απειλεί την εργατική τάξη, καμία προθεσμία δεν μπορεί να την πτοήσει, καμία δύναμη να την νικήσει, αρκεί να το θελήσει. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' όσο τα παρουσιάζουν όλοι όσοι ποντάρουν στην απόγνωση των λαών. Στέγη, εργασία, φαγητό, περίθαλψη, μόρφωση για όλους. Κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, πολιτισμός και πρόοδος για ολόκληρο το λαό. Μόνο ένα εμπόδιο υπάρχει ανάμεσα σε αυτά, για κάθε άνθρωπο. Οι καπιταλιστές με το σύστημά τους και τους λακέδες τους.