Την ώρα που τα κυβερνητικά στελέχη, όπως και συνολικά οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί υπηρέτες των μονοπωλίων, χύνουν «κροκοδείλια» δάκρυα ...συμπονώντας δήθεν το λαό για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, είτε πρωταγωνιστούν είτε παρακολουθούν ως απλοί θεατές τους ανταγωνισμούς που στήνονται σε βάρος του λαού για να πλουτίζουν τα μονοπώλια ακόμα και ...πουλώντας την αρρώστια του. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, επισήμανση που όχι μόνο δεν αφορά σε ξύλινη φράση αλλά είναι η μόνη που λέει τα πράγματα με το όνομά τους: Ακόμα και το προϊόν από το οποίο επηρεάζεται η υγεία ενός ανθρώπου, αυτό που αφορά σε ζητήματα ζωής και θανάτου, πουλιέται κι αγοράζεται (και μάλιστα σε τιμές που καθορίζει η «ανταγωνιστικότητα» του κάθε φαρμακοβιομήχανου).

Την ίδια στιγμή, στα «πηγαδάκια» που στήνονται στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, ακούγονται όλο και περισσότερο οι περιπτώσεις εργατών και ανέργων που δεν μπορούν να προμηθευτούν ούτε καν φάρμακα που πρέπει ανελλιπώς να παίρνουν. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, κι ενώ το εισόδημα της λαϊκής οικογένειας χτυπιέται αλύπητα, πρόσφατα οι εργάτες υποχρεώθηκαν να πληρώνουν ακόμα και για εκατοντάδες από τα Μη Υποχρεωτικά Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ευρείας κατανάλωσης όπως η ασπιρίνη) που μέχρι πρότινος έδιναν τα ασφαλιστικά ταμεία. Βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης για τη μείωση του «δημόσιου ελλείμματος» αποτελεί η «εξοικονόμηση» - όπως λέει - χρημάτων μέσω της περικοπής των «φαρμακευτικών δαπανών». Οπου, βεβαίως, εκεί που η κυβέρνηση λέει «εξοικονόμηση» εννοεί συγκέντρωση χρημάτων για να έχει να δίνει στους μεγαλοεπιχειρηματίες, ενώ εκεί που λέει «περικοπή φαρμακευτικών δαπανών» εννοεί πώς οι φαρμακοβιομηχανίες θα βάζουν το χέρι ακόμα πιο βαθιά στις τσέπες των λαϊκών οικογενειών. Σ' αυτό το πλαίσιο, οι αντιασφαλιστικές ανατροπές δημιουργούν μαζί με τις νέες ανατροπές που έρχονται στο χώρο της Υγείας ένα εκρηκτικό μείγμα για τις λαϊκές οικογένειες και ανάγκες (στα σχέδια των κυβερνήσεων του κεφαλαίου είναι τα ασφαλιστικά ταμεία να μην εμπλέκονται με ζητήματα περίθαλψης ώστε οι εργαζόμενοι να απευθύνονται σε ένα σύστημα Υγείας όπου τα «δημόσια» νοσοκομεία θα έχουν γίνει άξια παραμάγαζα των πολυεθνικών).

Κι όλα αυτά την ώρα που η φαρμακοβιομηχανία παρουσιάζει από τους υψηλότερους δείκτες κερδοφορίας. Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις, που ειδικά σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης προχωρούν με γοργούς ρυθμούς, χαρίζουν τον έλεγχο της ασφάλειας και των τιμών των φαρμάκων σε ακόμα λιγότερα χέρια. Εξελίξεις που για όσους μεν δουλεύουν στον κλάδο οδηγούν σε εντατικοποίηση, επέκταση της «ευελφάλειας» κτλ., για όσους δε χρησιμοποιούν τα φάρμακα οδηγούν σε νέες απειλές, αφού κριτήριο δεν είναι η υγεία των πολλών αλλά το κέρδος όλο και λιγότερων.

Να γιατί η πρόταση του ΚΚΕ για κρατικό φορέα, που θα έχει την αποκλειστική ευθύνη για την παραγωγή, διακίνηση και εισαγωγή των φαρμάκων είναι και επίκαιρη και αναγκαία. Για να υπάρξει φάρμακο δωρεάν και ασφαλές για όλο το λαό. Για να «γευτούν» οι εργαζόμενοι τα οφέλη από την πρόοδο και την τεχνολογική ανάπτυξη, για την οποία μόνο οι ίδιοι ευθύνονται.