Ενα νέφος έχει δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας, προκαλώντας θολούρα και μεγάλη σύγχυση στις λαϊκές μάζες. Πρόκειται για τον περίφημο «πόλεμο των διαπλεκομένων», ο οποίος τείνει να αποκτήσει ενδημικό χαρακτήρα και επανέρχεται συχνά πυκνά στο προσκήνιο λιγότερο ή περισσότερο άγρια, ανάλογα με τα συμφέροντα που διακυβεύονται κάθε φορά. Σε αυτόν τον «πόλεμο», που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανελέητη σύγκρουση για τη μοιρασιά μεγάλων έργων και προμηθειών του δημοσίου, ύψους πολλών δισ. και τρισ., εμπλέκονται τόσο τα κόμματα της διαχείρισης του συστήματος, όσο και μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, μέσω και των ΜΜΕ που ελέγχουν.

Κάθε φορά που το θέμα επανέρχεται, με αρκετό θόρυβο συνήθως, στην επιφάνεια, οι πάντες καλούνται να τοποθετηθούν και να πάρουν θέση, ακριβώς γιατί στόχος είναι να χρησιμοποιηθούν ως μοχλοί πίεσης στη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα κάθε φορά επανέρχεται το «δίλημμα» με «ποια πλευρά είσαι», με ποιο επιχειρηματικό και πολιτικό στρατόπεδο τάσσεται, ποια συμφέροντα, σε τελική ανάλυση, υπηρετείς. Ταυτόχρονα, δημιουργούν πλήθος αυταπατών ότι τάχα μέσω κανόνων διαφάνειας και διαφόρων θεσμών μπορεί να χαλιναγωγηθεί και ελεγχθεί το «φαινόμενο της διαπλοκής», ενώ την ίδια στιγμή ακολουθούν σταθερά φιλομονοπωλιακή πολιτική και ψηφίζουν νόμους που «νομιμοποιούν» την παράδοση των πάντων στο κεφάλαιο! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και ηγεσία της ΝΔ κατά πρώτο λόγο, αλλά και η ηγεσία του ΣΥΝ, σπεύδουν να πάρουν θέση και έχουν εμπλακεί βαθιά στη διαμάχη. Δεν μπορούν, βέβαια, να κάνουν διαφορετικά, από τη στιγμή που είναι διαχειριστές των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Ο Κ. Καραμανλής, για παράδειγμα, έχει δημιουργήσει, κάθε άλλο παρά αβάσιμα, την εντύπωση ότι μάχεται εναντίον συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και αγωνίζεται να γίνει η μοιρασιά σε περισσότερους. Από την άλλη, ο Κ. Σημίτης απάντησε ωμά στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ ότι η μοιρασιά των έργων και της πίτας, θα γίνει όπως η κυβέρνηση θέλει. Από κοντά ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο οποίος δεν έχει κρύψει τις εκλεκτικές σχέσεις του με συγκεκριμένα οικονομικοεκδοτικά συμφέροντα και επιχειρηματίες.

Στο πλαίσιο αυτό η παρέμβαση του ΚΚΕ, όπως εκφράστηκε από την επιστολή της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, ήρθε να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ηταν μια σφαιρική παρέμβαση από ταξική σκοπιά, με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, την προφύλαξή τους από τον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται, την τόνωση του ταξικού κριτηρίου τους, ώστε να μην πέφτουν στις διάφορες παγίδες που τους στήνουν. Η πεισματική άρνηση του ΚΚΕ να διαλέξει «στρατόπεδο διαπλεκομένων» και να συναινέσει στον εμπαιγμό των λαϊκών μαζών, έγινε προσπάθεια από ορισμένους να ερμηνευτεί ως «ουδετερότητα» ή ακόμα και ως εμπλοκή υπέρ κάποιων συμφερόντων! Η θέση όμως του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη και δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών: «Το θέμα δε βρίσκεται στην τοποθέτηση κατά ή υπέρ του α` ή β` επιχειρηματία, αλλά στην αντίθεση και στη σύγκρουση με την ταξική πολιτική, που υπηρετεί συνολικά την εγχώρια και ξένη πλουτοκρατία». Και ακόμα ότι «πραγματικός έλεγχος και πολύ περισσότερο ουσιαστική διαφάνεια δεν μπορεί να υπάρξει, ακριβώς γιατί τα μονοπωλιακά συμφέροντα είναι διαφανώς κατοχυρωμένα και νομιμοποιημένα...».

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι «δουλιά» των εργαζομένων είναι να αγωνιστούν κατά της κυρίαρχης πολιτικής που τρέφει το φαινόμενο της διαπλοκής και να συγκεντρώνουν δυνάμεις για την ανατροπή του καθεστώτος των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Μέσα από αυτούς τους αγώνες θα κρίνουν και το ποιος είναι μαζί τους και ποιος με τα διαπλεκόμενα.