Την 1η του περασμένου Σεπτέμβρη, ο «Ριζοσπάστης» αναπαρήγαγε δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας «Χααρέτζ», σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση του Ισραήλ επιχειρεί να εξασφαλίσει την πώληση αερίου στην Ελλάδα και αυτό ήταν ένα από τα αντικείμενα των συζητήσεων Παπανδρέου - Νετανιάχου στην Αθήνα. Οι συζητήσεις σχετίζονται με αξίωση των εταιρειών εξόρυξης να εξασφαλιστούν οι πωλήσεις πριν προχωρήσουν σε περαιτέρω εργασίες στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ισραήλ - Λιβάνου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έκανε λόγο για καύσιμο που θα μεταφέρεται από το κοίτασμα Λεβιάθαν, μέσω υποθαλάσσιου αγωγού. Τα αποθέματα του συγκεκριμένου κοιτάσματος αποτιμώνται στα 453 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα και σχεδόν στο σύνολό του η ισραηλινή ηγεσία οραματίζεται να το αξιοποιήσει, κρατώντας μόνο μικρό μέρος ως στρατηγικά αποθέματα.

Υπάρχει όμως ένα «ζήτημα»: Τα συγκεκριμένα κοιτάσματα βρίσκονται κατά μήκος των θαλάσσιων ορίων μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου. Οι δύο χώρες δεν υπέγραψαν ποτέ συμφωνία ειρήνης και συνεπώς η μεταξύ τους συνοριακή γραμμή, επίγεια και θαλάσσια, δεν έχει καθοριστεί. Αυτό σημαίνει ότι ο Λίβανος μπορεί να διεκδικήσει μέρος της κυριότητας των κοιτασμάτων. Μάλιστα, κάποιους μήνες νωρίτερα, ο υπουργός Υποδομής του Ισραήλ είχε απειλήσει ακόμη και με στρατιωτική σύρραξη σε περίπτωση που η Βηρυτός επιδιώξει να διασφαλίσει το όποιο δικαίωμά της, ενώ το λιβανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε σχέδιο νόμου για τη διαχείριση των ενεργειακών πόρων της χώρας, προσκαλώντας ταυτόχρονα ξένες εταιρείες να καταθέσουν επενδυτικές προτάσεις για το συγκεκριμένο τομέα.

Τα παραπάνω γεγονότα επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά. Η επίσκεψη Δρούτσα στο Ισραήλ έδωσε την ευκαιρία στην εφημερίδα «Jerusalem Post» να υπενθυμίσει: «Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, ο Ελληνας υπουργός Επικρατείας, Χάρης Παμπούκης, επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ (...) Ανάμεσα στα θέματα που αναφέρθηκε ότι συζητήθηκαν με τον Παμπούκη περιλαμβάνεται η πιθανότητα κατασκευής υποθαλάσσιου αγωγού από το Ισραήλ στην Ελλάδα, μέσω του οποίου, το Ισραήλ θα μπορεί να εξάγει φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Η Τουρκία θεωρείτο στο παρελθόν ως ο λογικός εταίρος για αυτόν τον αγωγό, λόγω της εγγύτητάς της, ωστόσο η πρόσφατη επιδείνωση των σχέσεων οδήγησε σε επανεκτίμηση αυτού του είδους των συμφωνιών με την Αγκυρα».

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι όφελος μπορεί να έχει ο ελληνικός λαός από την εμπλοκή της χώρας σε έναν ανταγωνισμό για τους αγωγούς στον οποίο συνωστίζονται ήδη τα συγκρουόμενα συμφέροντα του Ισραήλ, της Τουρκίας, του Λιβάνου και κατ' επέκταση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο σε περίπτωση που οι ανταγωνισμοί αυτοί οξυνθούν επικίνδυνα και αποκτήσουν ακόμα και τη μορφή εμπόλεμης σύρραξης; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Ο λαός έχει μόνο να χάσει από τις κολεγιές της κυβέρνησης με το Ισραήλ και στον ενεργειακό τομέα. Γιατί οι συμφωνίες αυτές δε γίνονται με γνώμονα το αμοιβαίο συμφέρον των δύο λαών, αλλά το καιροσκοπικό συμφέρον της αστικής τάξης στη μια και στην άλλη χώρα. Τέτοιες «συνεργασίες» μόνο κινδύνους μπορεί να σπέρνουν για τους λαούς. Σαν τέτοιες πρέπει να καταδικαστούν από τα λαϊκά στρώματα, μαζί με τα κόμματα που τις υπογράφουν, τις προωθούν και τις στηρίζουν.