Το νέο κύμα ακρίβειας, που εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα στην αγορά και βρίσκεται σε εξέλιξη, με αφορμή την άνοδο των διεθνών τιμών πετρελαίου και του δολαρίου, πλήττει βάναυσα τα λαϊκά εισοδήματα και όχι γενικά και αόριστα την ελληνική οικονομία. Η κυβέρνηση Σημίτη, αντί να πάρει ουσιαστικά μέτρα, ώστε να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα «σπασμένα» της ανόδου των τιμών πετρελαίου και δολαρίου, προτιμά να... προεδρεύει των αλυσιδωτών ανατιμήσεων που προκαλούνται από το δολάριο και το πετρέλαιο και μετακυλίονται -από όσους έχουν το «πάνω χέρι» στη διαμόρφωση των τιμών- στη λαϊκή κατανάλωση.

Στα πλαίσια αυτά, ακούσαμε προχτές τον υπουργό Εθνικής Οικνομίας, να υποστηρίζει πως η κυβέρνηση «δεν μπορεί να κάνει τίποτε» για τη συγκράτηση των ανατιμήσεων, με το επιχείρημα ότι το κύμα ακρίβειας είναι... εισαγόμενο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γ. Παπαντωνίου βρήκε λογική τη νέα δραστική συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με το αληθοφανές επιχείρημα ότι το πρόβλημα είναι διεθνές και άρα, αφού «αδυνατούν» να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις από την άνοδο του πετρελαίου και του δολαρίου, οι κυβερνήσεις πλουσιότερων χωρών, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς;

Ηαλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να προστατεύσει τα λαϊκά εισοδήματα από το νέο κύμα ακρίβεια που εκδηλώνεται στην αγορά λόγω, ή με αφορμή, της ανόδου των διεθνών τιμών πετρελαίου και του δολαρίου, αλλά δε θέλει. Τα μέτρα για τη συγκράτηση των τιμών -έχουν διατυπωθεί από διάφορους φορείς των εργαζομένων και τα απαναδιατύπωσε χτες το ΠΑΜΕ, με ανακοίνωσή του- είναι συγκεκριμένα. Πρώτον, να μειωθεί δραστικά η έμμεση φορολογία στα υγρά καύσιμα (κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης και του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και μείωση του ΦΠΑ στις βενζίνες και το πετρέλαιο κίνησης και μαζούτ). Δεύτερον, να αυξηθεί η φορολογία στα κέρδη και υπερκέρδη των επιχειρήσεων διύλισης και εμπορίας πετρελαιοειδών, με ταυτόχρονη οριοθέτηση των τιμών. Τρίτον, να επιδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό το πετρέλαιο θέρμανσης. Αυτά, είναι τα ελάχιστα μέτρα που θα μπορούσε να πάρει η κυβέρνηση, αν ήθελε να προστατεύσει τα λαϊκά εισοδήματα από το κύμα ακρίβειας που προκαλούν στην αγορά το πετρέλαιο και το δολάριο.

Ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση Σημίτη και γενικότερα οι κυβερνήτες των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ δε θέλουν να μειώσουν τη φορολογία στα καύσιμα ή να εμποδίσουν τη μετακύληση στη λαϊκή κατανάλωση των αυξήσεων που προκαλούνται από την άνοδο του πετρελαίου και του δολαρίου, είναι ότι τα μέτρα αυτά, βρίσκονται έξω από τη λογική και τις πολιτικές τους επιλογές. Γνωρίζουν πως τα παραπάνω μέτρα- όπως και κάθε μέτρο στήριξης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων- θα είχαν σαν συνέπεια τη μείωση των κερδών και υπερκερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. Προϋποθέτουν, δηλαδή, πολιτική βούληση για ρήξεις με τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και τους κάθε είδους συνεταίρους τους.

Επιχειρώντας να συγκαλύψει την απροθυμία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ για πολιτικές ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο, ο Γ. Παπαντωνίου έφτασε στη σημείο να χαρακτηρίσει «άκρως επικίνδυνο» το ενδεχόμενοι να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι - συνταξιούχοι αυξήσεις των μισθών και συντάξεων. Ακρως επικίνδυνη όμως είναι η κυβερνητική πολιτική που επιτρέπει στους μεγαλοεπιχειρηματίες να θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζομένων, όταν τους αφήνει ασύδοτους να κερδοσκοπούν με το να μετακυλίουν στη λαϊκή κατανάλωση το κόστος από τη διεθνή άνοδο των τιμών πετρελαίου και του δολαρίου και να μη μειώνουν τις τιμές, όταν πέφτουν οι τιμές καυσίμων. Σ' αυτή την πολιτική, οι εργαζόμενοι έχουν και δικαίωμα και υποχρέωση να αντιδράσουν, έστω και αν χαρακτηριστούν «τρομοκράτες»!