Το περιεχόμενο των ανακοινώσεων της υπουργού Παιδείας, το περασμένο Σάββατο στη Σύνοδο Πρυτάνεων, δεν αφήνει κανένα περιθώριο «αόριστων» τοποθετήσεων. Ακόμα κι αυτοί που ζητούσαν «συγκεκριμένες» προτάσεις (λες και δεν κατάλαβαν τι είπε ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας στις πρώτες ανακοινώσεις, στους Δελφούς...) τώρα καλούνται να πάρουν θέση. Τα σχέδια της κυβέρνησης είναι συγκεκριμένα: Η διοίκηση των ιδρυμάτων περνάει στις επιχειρήσεις. Τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ πρέπει να αναζητούν χορηγούς, προσαρμόζοντας τα προγράμματα σπουδών τους στις απαιτήσεις της «αγοράς», ενώ και η κρατική χρηματοδότηση θα γίνεται με προγραμματικές συμφωνίες και κριτήρια «ανταγωνιστικότητας». Η σίτιση και στέγαση χαρίζονται στους ιδιώτες, οι οποίοι - ως έμποροι - θα αγοράζουν και θα πουλούν ένα ακόμα δικαίωμα των φοιτητών και των σπουδαστών. Τα «διαφωνώ μεν, αλλά...» δεν περνάνε πια. Αυτοί, άλλωστε, που κρατούσαν τέτοια στάση ήταν οι ίδιοι που έβαλαν τις βάσεις για την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ (διοικήσεις ιδρυμάτων, ΠΟΣΔΕΠ, ΟΣΕΠ - ΤΕΙ, καθηγητές - επιχειρηματίες). Και οι αντιδράσεις τους είναι γιατί θέλουν να κάνουν οι ίδιοι τους μάνατζερς.

Η νέα διοίκηση που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ είναι το όργανο που θα υλοποιήσει τη μετατροπή της επιστημονικής γνώσης σε κατάρτιση για τους πολλούς. Θα καθορίζει τις συνεργασίες και με λίγα λόγια θα είναι οι μάνατζερ μεγάλων «εκπαιδευτικών» επιχειρήσεων που, όχι μόνο θα τροφοδοτούν την αγορά, με «έτοιμους» φτηνούς, ευέλικτους και - επί της ουσίας - αμόρφωτους εργαζόμενους. Οταν, λοιπόν, έχει ξεκινήσει το γκρέμισμα σε ό,τι έχει μείνει απ' το δημόσιο χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης τα μισόλογα είναι συνενοχή.

Ας πάμε, όμως, στην ουσία, στο περιεχόμενο των σπουδών και στους λόγους που οδηγούν στα πανεπιστήμια - σχολές κατάρτισης, τα οποία τελικά θα ολοκληρώνουν όλο και λιγότεροι, αφού μπαίνει ένας νέος ταξικός φραγμός με την εισαγωγή πρώτα σε σχολή και μετά σε τμήμα. Τα πτυχία - «μενού» δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Η υποτιθέμενη ελευθερία στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών δεν είναι τίποτα άλλο από επιβολή ενός «συνόλου γνώσεων», που καμία σχέση δεν έχουν με την επιστήμη. Η επιβολή αυτή θα γίνεται από το ίδιο το πανεπιστήμιο - επιχείρηση και τους χρηματοδότες του (τις επιχειρήσεις) με προτάσεις - σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού που θα «ανοίγουν τα μάτια» των φοιτητών για το τι ζητάει η «αγορά». Η «αγορά», όμως, θέλει ένα μεγάλο αριθμό μισοκαταρτισμένων, που θα αλλάζουν δουλειά ακόμα και 7 φορές στη ζωή τους. Η «αγορά» θέλει εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα (με ατομικές συμβάσεις δουλείας) και το «νέο» πανεπιστήμιο καλείται να τους «εκπαιδεύσει».

Η ενημέρωση για όλες τις πλευρές των αλλαγών στην Ανώτατη Εκπαίδευση και η οργάνωση της πάλης μπορεί και πρέπει να συμβαδίσουν. Δεν υπάρχει χρόνος. Η ρήξη με την πολιτική που γεννά την εκμετάλλευση και θέλει να κατασκευάσει νέους δούλους στον 21ο αιώνα είναι μονόδρομος. Τα δικαιώματα στη μόρφωση και στην εργασία είναι αδιαπραγμάτευτα και όσοι τα «παζαρεύουν» βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό και η πάλη πρέπει να ξεκινά από τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα για να κατευθύνεται στην κατάκτησή τους, πάλη που είναι πρώτ' απ' όλα υπόθεση της εργατικής τάξης, από κοινού με τ' άλλα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.