Την αγωνία των πολιτικών και συνδικαλιστικών υποστηρικτών της πλουτοκρατίας να «μαντρώσουν» τη λαϊκή οργή μαρτυρούν οι προσπάθειές τους να κρύψουν το αρραγές μέτωπο που συγκροτούν όλοι μαζί. Γιατί όλοι τους «διαφωνούν» και ασκούν «κριτική» όχι στην ουσία και στο περιεχόμενο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά στο «περιτύλιγμα». Ετσι, η ΝΔ «διαμαρτύρεται» για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, επιζητώντας «αξιοποίηση και όχι εκποίηση», και παίζοντας με τις λέξεις προκαλεί τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Ο ΛΑ.Ο.Σ. ανησυχεί επειδή οι εκπρόσωποι της τρόικας δε διακρίνονται από «πολιτικό πολιτισμό», ανησυχώντας γιατί μπορεί οι ωμές εξαγγελίες να διαταράξουν τη λαϊκή χειραγώγηση. Από κοντά και τα κάθε λογής αναχώματα, που στήνονται δυσκολεύοντας τα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν και να αντιπαλέψουν τους αντιπάλους τους, όπως η «Δημοκρατική Αριστερά», που καταλογίζει στην τρόικα ότι «ξεπέρασε τα όρια συμπεριφοράς», αλλά στηρίζει το στρατηγικό πυρήνα που υπαγορεύει τα αντιλαϊκά μέτρα (βλ. πρόσφατη συνέντευξη Φωτ. Κουβέλη, που τόνισε ότι «η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά επιτακτική»).

Ακόμα μεγαλύτερη οργή γεννά η στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προπαγανδίζουν τις ...αρετές της «ανταγωνιστικότητας», εκείνοι που γυρνάνε τους τόπους δουλειάς εξηγώντας τη σημασία συμμετοχής στους «διαλόγους» με τη μεγαλοεργοδοσία (δηλαδή στο πετσόκομμα εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων), εκείνοι που εδώ και χρόνια πρωτοστατούν για να καθαγιαστούν στις εργατικές συνειδήσεις και να εφαρμοστούν μέτρα όπως η ελαστική απασχόληση, έχουν τώρα το θράσος να εμφανίζονται οργισμένοι με τις νέες αντιλαϊκές εξαγγελίες. Αλλά κι αυτές ακόμα οι «αντιρρήσεις» που προβάλλουν (όπως έκαναν «αντιδρώντας» στην πρόσφατη συνέντευξη των εκπροσώπων της τρόικας) από πού ξεκινούν; Από το ενδιαφέρον τους για την «ανόρθωση και σωτηρία της οικονομίας». Ποιας οικονομίας, όμως; Γιατί ούτε μπορεί να είναι ίδια η οικονομία που υπηρετεί ταυτόχρονα εργαζόμενους και κεφάλαιο, ούτε και η ΓΣΕΕ πρόβαλε ποτέ αιτήματα για να γίνουν στην οικονομία οι βαθιές αλλαγές που απαιτούν τα λαϊκά συμφέροντα.

Την ίδια στιγμή, σε τσάκισμα όσων αντιστέκονται στο μνημόνιο, καλεί ο ΣΕΒ, ενώ απαιτεί να μη μείνει τίποτα όρθιο: Ζητά πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, κατεδάφιση κάθε ίχνους Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, απόλυτο έλεγχο Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας από τις πολυεθνικές, εγκατάλειψη των ανέργων. Συκοφαντεί όσους αντιδρούν στην πολιτική που τον υπηρετεί. Σέρνει στα δικαστήρια απεργούς. Εντείνει ολόπλευρα τους εκβιασμούς, ειδικά μέσα στους τόπους δουλειάς, όπου η απειλή της απόλυσης, η απουσία μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας, η εντατικοποίηση, η τρομοκρατία αναδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν εγκαταλειφθεί σε μια «δημοκρατία» που γι' αυτούς είναι ανύπαρκτη γιατί είναι υπαρκτή μόνο για τους εκμεταλλευτές τους.

Οσο κι αν το κεφάλαιο, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες πασχίζουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι θα σωθούν μόνο αν υπερασπιστούν την «ανταγωνιστικότητα», το αντίθετο συμβαίνει. Γιατί, κάθε φορά που ο λαός μετρά ήττες, η πλουτοκρατία μετρά νίκες. Γιατί η καθημερινή πείρα των εργαζομένων μαρτυρά ότι μόνο σε σύγκρουση με τη στρατηγική των μονοπωλίων μπορούν να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των αναγκών τους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθεί και η προετοιμασία της κρίσιμης απεργιακής μάχης της επόμενης Τετάρτης: Να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων σε ταξική κατεύθυνση, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό.