Τα ξοφλημένα καλέσματα περί «ενότητας» και «κοινής δράσης της αριστεράς» ανασύρει ξανά από τα ντουλάπια του ο ΣΥΝ, επιχειρώντας και μ' αυτόν τον τρόπο να συγκαλύψει τις αντιφάσεις της στρατηγικής του, αλλά και να αναβαθμίσει το ρόλο του στις προσπάθειες αναστύλωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Στην τελευταία έκδοση του καλέσματος περί «ενότητας», προστέθηκε η προοπτική της «κυβερνητικής λύσης, από ένα συνασπισμό δυνάμεων (...) με βάση ένα κοινό αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα», όπως σημειώνει η τελευταία απόφαση της ΠΓ του ΣΥΝ.

Στο σύνολό της, η πρόταση αφορά μια συνεργασία από τα πάνω ανάμεσα σε «δυνάμεις της Αριστεράς - κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής - δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας, ομάδες και πολιτικά πρόσωπα, προερχόμενα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και που στέκονται από προοδευτική σκοπιά ενάντια στην κυβερνητική πολιτική». Μόλις τις προάλλες, ο πρόεδρος του ΣΥΝ πρόσθεσε σε όλους τους παραπάνω και τη «λαϊκή δεξιά». Ο ΣΥΝ καλεί σε «πλατύ μέτωπο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική», ενάντια δηλαδή σε μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, προς όφελος μιας άλλης. Δηλαδή, αντικαπιταλισμός στα λόγια, σοσιαλδημοκρατία παλιάς κοπής στην πράξη.

Αυτή είναι η ουσία της στρατηγικής του ΣΥΝ, ο οποίος προεκλογικά δεσμευόταν στο λαό ότι θα ελέγχει αν το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει σωστά το πρόγραμμά του (!) καλλιεργώντας συνειδητά αυταπάτες για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για το ίδιο κόμμα που, στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, έδινε στο δεύτερο γύρο κατεύθυνση στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ. Ολα τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους, γιατί επαληθεύουν το επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα περιεχόμενο της «ενότητας» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ. Δεν πέρασε, άλλωστε, πολύς καιρός απ' όταν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γινόταν το μάλε - βράσε με αλληλοκατηγορίες και υπονοούμενα, ανάμεσα σε τάσεις και συνιστώσες, για τις καρέκλες και για το ποια «σχολή σκέψης» υπηρετεί πιο αποτελεσματικά τον ίδιο στόχο, τον αποπροσανατολισμό του λαού και την ενσωμάτωση του κινήματος.

«

Ο λύκος κι αν εγέρασε...» λέει ο λαός, και στην περίπτωση του ΣΥΝ η παροιμία πάει γάντι. Από το 1968, ο χώρος που εκπροσωπεί ο ΣΥΝ και οι όμοιοί του, επιζητούσε να εμποδίσει κάθε προοπτική ριζοσπαστικοποίησης του λαϊκού κινήματος, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο αστικό πολιτικό σύστημα και τη σταθεροποίησή του. Ορος αναγκαίος, για να αποδώσει η στρατηγική τους, ήταν να χτυπηθεί το ΚΚΕ, να αυτοκαταργηθεί σαν κόμμα. Το ίδιο επιχείρησαν και το 1991, όταν προσπάθησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, πολεμώντας το στη συνέχεια μαζί με τις αστικές δυνάμεις, που νόμισαν ότι βρήκαν ιστορική ευκαιρία να απαλλαγούν από το ΚΚΕ. Παρά τα ζόρια που περνάει ο λαός, σήμερα έχει μεγαλύτερη πείρα για να καταλάβει πού θέλουν να τον σύρουν οι τυχοδιώκτες της δήθεν «ανανέωσης», ανεξάρτητα από τις μεταλλάξεις που υπέστησαν στο πέρασμα των χρόνων. Υπάρχει ελπίδα για το λαό. Περνάει μέσα από το δυνάμωμα του ΚΚΕ, το βάθεμα της λαϊκής συμμαχίας, την ήττα των κομμάτων του κεφαλαίου και των δυνάμεων που δίνουν δεκανίκι στην αντιλαϊκή στρατηγική του.