Μαζικό κοινωνικό έγκλημα της κυβέρνησης σε βάρος των παιδιών με αναπηρία και των οικογενειών τους. Η κυβερνητική πολιτική θέλει χιλιάδες παιδιά με αναπηρίες να παραμένουν εκτός εκπαίδευσης. Τα ειδικά σχολεία αντί να αναβαθμιστούν και να πολλαπλασιαστούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλης της χώρας οδηγούνται κι αυτά - όπως τα κοινά σχολεία - σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις στο όνομα του μικρού αριθμού μαθητών που φοιτούν σε αυτά, της «ευαισθησίας» για τις μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσουν και του μεγάλου κόστους για τη μετακίνησή τους. Πρόκειται για επιχειρήματα που γκρεμίζονται στην καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών. Ο μικρός αριθμός μαθητών (είναι πολύ περισσότερα τα παιδιά που έχουν τέτοιες ανάγκες, όπως και το γεγονός ότι η ολοκληρωμένη παροχή μόρφωσης σ' αυτά τα παιδιά απαιτεί περισσότερα σχολεία και δασκάλους, μπορεί να υπάρχει ανάγκη ένας δάσκαλος για ένα παιδί και γίνεται αυτό στη σοσιαλιστική Κούβα) και η πολύωρη ταλαιπωρία τους για τη μετακίνησή τους έχουν άμεση σχέση με την ανυπαρξία ειδικών σχολείων και την έλλειψη ενημέρωσης γι' αυτά τα λίγα που υπάρχουν. Το υψηλό κόστος μετακίνησης είναι αποτέλεσμα της ανάθεσης της μεταφοράς των μαθητών σε ιδιώτες.

Η δυσλειτουργία των ειδικών σχολείων δείχνει απόσταση ετών φωτός από τις πραγματικές ανάγκες των ΑμΕΑ. Χαρακτηριστικά προβλήματα που υπάρχουν είναι: Η άγνοια των γονιών για την ύπαρξη των ειδικών σχολείων. Ελλειψη εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού σ' αυτά (τα περισσότερα μπαλώνονται με αναπληρωτές και ωρομισθίους μη κατάλληλα εκπαιδευμένους). Ακατάλληλα κτίρια (το ειδικό σχολείο Σαλαμίνας στεγάζεται στις αποθήκες δημοτικού σχολείου, 10 τ.μ., όπου στη μία από αυτές ενώνονται 4 θρανία για να παίζουν και το ρόλο κρεβατιού...). Ο μειωμένος αριθμός ειδικών σχολείων (στην Αττική μόνο 2 ειδικά γυμνάσια - λύκεια για κινητικά ανάπηρους, τρία δημοτικά για κωφούς, κανένα για τυφλούς).

Σήμερα, όλα τα παιδιά με αναπηρίες - που το καθένα από αυτά απαιτεί διαφορετική εκπαιδευτική διαδικασία ακόμη κι αν έχουν την ίδια αναπηρία - προβλέπεται να στοιβαχτούν στα κοινά σχολεία, για να μείνουν αμόρφωτα. Παιδιά με αναπηρία ανεκπαίδευτα σημαίνει πολλαπλασιασμό του βαθμού αναπηρίας και πλήρη εξάρτηση από την οικογένεια. Καθοριστικός παράγοντας για τη μείωση της αναπηρίας είναι η έγκαιρη διάγνωση, προκειμένου το παιδί με αναπηρίες να βελτιώσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του τις υπόλοιπες λειτουργίες του, για να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση αλλά και να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και σύγχρονων δομών (για παράδειγμα, όταν ένα παιδί κωφό έχει γονείς ακούοντες που δεν ξέρουν να επικοινωνήσουν μαζί του, αυτό το παιδί στα νηπιακά του χρόνια είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσει και νοητική υστέρηση). Αναδεικνύεται η ανάγκη, παράλληλα με την ειδική αγωγή των ΑμΕΑ, να εκπαιδεύονται και να στηρίζονται ψυχολογικά και οι γονείς εντός και εκτός των ειδικών σχολικών δομών.

Επιβάλλεται να δημιουργηθούν τόσα ειδικά σχολεία όσα έχει ανάγκη η χώρα, προκειμένου να βρουν τα 200.000 παιδιά με αναπηρίες το δικό τους σχολείο (από την προσχολική αγωγή μέχρι την επαγγελματική εκπαίδευση), που θα είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, υψηλής ποιότητας με βάση τις κατακτήσεις της επιστήμης, μακριά από κάθε επιχειρηματική δράση, όπου θα εξασφαλίζεται δημόσιο και δωρεάν, υψηλών προδιαγραφών δίκτυο μεταφοράς και μόρφωσης των παιδιών.