Η ανεργία έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και διαρκώς θα αυξάνεται, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, όπου καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις. Κάθε οικογένεια έχει το λιγότερο έναν - δύο ανέργους, οι οποίοι τον Ιούνη ξεπέρασαν τις 770.000. Χιλιάδες οικογένειες δεν μπορούν πλέον ούτε τα προς το ζην να εξασφαλίσουν, να έχουν ρεύμα, νερό, φαγητό. Η κυβέρνηση φοβάται τις κοινωνικές αναταραχές που μπορεί να προκληθούν από την εκρηκτική αυτή κατάσταση και επιδιώκει με διάφορα προγράμματα να ρίξει στάχτη στα μάτια και ταυτόχρονα επιδοτεί, για ακόμη μια φορά, τους μεγαλοεπιχειρηματίες στις πλάτες των ανέργων.

Τα προγράμματα για την «αντιμετώπιση» της ανεργίας, που παρουσιάστηκαν προχτές στην Κυβερνητική Επιτροπή, θα είναι συνολικού ύψους 2,7 δισ. ευρώ με προοπτική σταδιακά να φτάσουν τα 3,7 δισ. και θα καταλήξουν στα ταμεία των επιχειρηματικών ομίλων, με τη μορφή χρηματοδοτήσεων για τη «διατήρηση θέσεων εργασίας» και την πρόσληψη «επιδοτούμενων» ανέργων. Το 50% των προγραμμάτων αφορά διατήρηση θέσεων εργασίας, το 25% κατάρτιση και το 25% απασχόληση ανέργων. Είναι προφανές ότι μοναδικός στόχος των προγραμμάτων που παρουσιάζονται και ξαναπαρουσιάζονται από την κυβέρνηση (σ.σ. κοινωφελής εργασία, κοινωνική οικονομία, κουπόνια κατάρτισης, Τοπικά Προγράμματα Στήριξης της Απασχόλησης, επιταγή επανένταξης κ.λπ.) είναι η ενίσχυση των επιχειρηματικών ταμείων και μάλιστα με χρήματα των εργαζομένων, αφού το κύριο βάρος της χρηματοδότησής τους θα «σηκώσει» ο ΟΑΕΔ.

Αν, όντως, η κυβέρνηση νοιαζόταν για την ανεργία, θα έδινε τα χρήματα αυτά στους ανέργους και τις οικογένειές τους, δε θα απέλυε συμβασιούχους, δε θα διευκόλυνε τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, δε θα προωθούσε απολύσεις και στο Δημόσιο, προσθέτοντας νέα κύματα ανέργων. Είναι όμως μια κυβέρνηση του κεφαλαίου, που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Υπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία, στην οποία οι επιχειρηματίες «ανοίγουν» και «κλείνουν» τις δουλειές, ενώ οι παραγωγοί όλου του πλούτου δεν απολαμβάνουν τίποτα από όσα παράγουν. Οι άνεργοι, όμως, δεν ευθύνονται που δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς δουλειά. Η ανταγωνιστικότητα προκαλεί την ανεργία, η κερδοφορία φέρνει τις απολύσεις. Η ευημερία μιας επιχείρησης μπορεί να σημαίνει το κλείσιμο μιας άλλης. Η κατάληψη μιας θέσης εργασίας από έναν εργαζόμενο σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι τη στερεί από κάποιον άλλο. Αυτή είναι η παράνοια, η μεγάλη αντίφαση που βιώνουν σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Γι' αυτό, είναι ζήτημα πρώτης γραμμής, κυριολεκτικά ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους, να διεκδικήσουν μέτρα προστασίας των ανέργων. Τέτοια μέτρα επανειλημμένως το ΚΚΕ έχει διεκδικήσει με Πρόταση Νόμου και με Ερωτήσεις στη Βουλή και έχουν απορριφθεί, αν και αποτελούν ελάχιστη ασπίδα προστασίας στις σημερινές συνθήκες. Κανένας άνεργος, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ανεχτεί την εξαθλίωση, να μην έχει φαγητό, ρεύμα, νερό, στέγαση, να μην μπορεί να σπουδάσει το παιδί του, να μην έχει γιατρό και σχολείο, δωρεάν μετακίνηση. Είναι το ελάχιστο που πρέπει σήμερα να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι, που παράγουν τα πάντα και πετιούνται βίαια από την παραγωγή.