Η αστική τάξη ανακάλυψε τη δημοκρατία. Ανακάλυψε, ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» ακόμα κι όταν οι εκλογές δε δίνουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτοί που έχουν γανώσει τα μυαλά του λαού για την ανάγκη αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων, γιατί μόνο έτσι, έλεγαν, μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα, τώρα μιλούν για κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας. Η αστική τάξη με τους βασικούς πολιτικούς εκπροσώπους της, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και με τα ιδεολογικά συμπληρώματά τους, κάτι ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ, Μπακογιάννη και Κουβέλη, εκφράζει ανοιχτά το φόβο των καπιταλιστών μπροστά στον κίνδυνο να πάρει επικίνδυνη τροπή για τα συμφέροντά τους η λαϊκή δράση ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου που εξαθλιώνει την εργατική, τη λαϊκή οικογένεια, να γίνει ποτάμι που θα σαρώσει όλη τη σαπίλα. Εφτασε ο Τσίπρας, χτες, να καλεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρέμβει για να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις. Τόσο πολύ φοβούνται το λαό.

Δεν πρόκειται για υποκρισία. Είναι αποτέλεσμα γνώσης. Τα ρυάκια της λαϊκής διεκδικητικής δράσης στα διάφορα μέτωπα πάλης οργανώνονται σε κατεβασιές οργής, ξεπερνούν τα αναχώματα και ξεχύνονται κάθε φορά πιο ορμητικά να βρουν την κοίτη του ποταμού που οδηγεί στην πλατιά ανεμπόδιστη θάλασσα της λαϊκής πολιτικής ανατρεπτικής πάλης. Η αστική τάξη σπεύδει να προλάβει αυτό το ενδεχόμενο. Σπεύδει να προλάβει τη στιγμή που οι από κάτω θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε παραμύθι εκπροσώπησης κομμένο στα μέτρα της αστικής τάξης και με λαογέννητες διαδικασίες εκπροσώπησης θα τραβήξουν μπροστά έχοντας καθαρό ότι η οικονομία είναι ταξική, τώρα υπέρ των αστών, και αυτό καθορίζει και την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας.

Στο αστικό σύστημα κυρίαρχη αξία είναι η προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Για τη λαϊκή εξουσία αξία είναι το συμφέρον των εργαζομένων κι εχθρός της δημοκρατίας είναι ο σφετεριστής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Η σούπα που θέλει αστούς και εργάτες ισότιμους μπροστά στην κάλπη είναι μια απάτη, καθώς η ψήφος καθορίζεται σε μύριες όσες καταστάσεις πολύ πριν από την κάλπη. Καθορίζεται μέσα στους χώρους δουλειάς, όπου τ' αφεντικό εκβιάζει τους εργάτες αν δεν ψηφιστούν οι εκλεκτοί του ώστε να πάρει την επιδότηση ή την κρατική δουλειά και άρα να 'χουν δουλειά οι εργάτες. Καθορίζεται στο σχολείο, όπου η κυρίαρχη αντίληψη μπολιάζει το παιδί του εργάτη με το βολταιρικό περί ελευθερίας που σταματά εκεί που αρχίζει το συμφέρον του απέναντι, δηλαδή του αφεντικού. Καθορίζεται καθημερινά μέσα από την κυριαρχία του αστικού Τύπου που βαφτίζει δημοκρατικό δικαίωμα τη διαδήλωση των καπιταλιστών γης στην Κρήτη όταν σπάνε την απεργία των ναυτεργατών και κατάχρηση δημοκρατίας το δικαίωμα του προλετάριου της γης να διαδηλώνει για το ψωμί του.

Για την εργατική τάξη οι εκλογές είναι ένα μέτωπο πάλης πλάι στα άλλα. Είναι μια στιγμή έκφρασης της θέλησής της που έχει σφυρηλατηθεί στους καθημερινούς αγώνες, ή της υποταγής της όπως έχει καλλιεργηθεί καθημερινά μέσα από τόνους αστικής προπαγάνδας. Ναι και στις εκλογές, λοιπόν. Με το λαό στο δρόμο, με την εργατική τάξη να διεκδικεί όλα όσα της κλέβουν, που θα τα κατακτήσει με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Να αξιώνει κατάργηση του χρέους γιατί δεν είναι δικό της. Και να επιβάλλει το μόνο τρόπο - δρόμο για να διαγραφεί το χρέος, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.