Αυτή η επιθετική πολιτική, ενάντια στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους της χώρας, δείχνει καθαρά ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω από τις ταξικές υπέρ του κεφαλαίου επιλογές της. Η αδιαλλαξία της βεβαίως στηρίζεται και στη στάση της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αλλά και της ΑΔΕΔΥ, που έχει προκηρύξει απεργία μόλις στις 28 Νοέμβρη και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αναρωτιούνται ποιο είναι το πλαίσιό της. Οταν δηλαδή η κυβέρνηση έχει απέναντί της τις συμβιβασμένες ηγεσίες, θλιβερούς συνομιλητές σε στημένους «διαλόγους», ή όταν η αντίσταση στις επιλογές της περιορίζεται σε φραστικές εξάρσεις ανέξοδου «φιλεργατισμού», τότε μπορεί να είναι αδιάλλακτη, κυνική, επιζήμια για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης χωρίς μέτρο και περιορισμούς.

Η δράση των ταξικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσκολεύει την τακτική της υποταγής. Το ΠΑΜΕ έχει κάνει συγκεκριμένη πρόταση για απεργία κατά την παρουσίαση του αντεργατικού νομοσχεδίου. Συνδικαλιστικές οργανώσεις, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία έχουν πάρει αποφάσεις, με τις οποίες ζητούν από τη ΓΣΕΕ να προχωρήσει σε κήρυξη απεργίας. Πολύ περισσότερο, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν θέσει αυτό το αίτημα με απόλυτο και αποφασιστικό τρόπο, μέσα από τη μαζική συμμετοχή τους τόσο στην απεργία στις 10 Οκτώβρη, όσο και στο πανελλαδικό παλλαϊκό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 21 Οκτώβρη.

Οι εργαζόμενοι έχουν τώρα την ευθύνη και τη δυνατότητα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και οι ταξικές δυνάμεις δείχνουν το δρόμο. Δρόμο ανυποχώρητου αγώνα, αντίστασης στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης - πλησιάζει και το ασφαλιστικό - δρόμο αντεπίθεσης σ' αυτή την πολιτική. Τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν, το χτύπημα του 8ωρου, η μερική απασχόληση, η «απασχολησιμότητα» δεν μπορούν να αποτελούν το μέλλον του εργαζόμενου.

Εάν, τελικά, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν «καθήκον» να επιβάλουν τον εργασιακό μεσαίωνα, ο κάθε ένας εργαζόμενος έχει καθήκον απέναντι στον εαυτό του και την τάξη του να τσακίσει με τον αγώνα του κάθε προσπάθεια παραπέρα εξαθλίωσής του.