Οσοι μιλάνε για «αέρα αλλαγής» στην ΕΕ, προσπαθούν να παραπλανήσουν το λαό ότι το βάσανο της λιτότητας τελείωσε και πως τώρα έχουν σειρά τα μέτρα για την «ανάπτυξη». Διαχωρίζουν τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις από τις λεγόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές», και προσθέτουν τα μέτρα για την «ανάπτυξη», τα οποία, στην πλειοψηφία τους, αφορούν στην παροχή ζεστού χρήματος και κινήτρων στις επιχειρήσεις για να κάνουν επενδύσεις. Η προπαγάνδα τους είναι γεμάτη ψέματα. Σε μια καπιταλιστική Ευρώπη βουλιαγμένη στην κρίση, το ζητούμενο για τις κυβερνήσεις της ήταν και παραμένει η «ανάπτυξη», το ξεκόλλημα δηλαδή του ευρωενωσιακού κεφαλαίου από την κρίση.

Αρα, την «ανάπτυξη» υπηρετούν τα μέτρα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», που παίρνονται σε χώρες με ή χωρίς μνημόνια, στο όνομα του να δημιουργηθεί ξανά κομπόδεμα στον κρατικό προϋπολογισμό για τις ανάγκες της επιδότησης του κεφαλαίου. Για την «ανάπτυξη» προωθούνται και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» στην Ελλάδα και σε όλη την ΕΕ, οι οποίες αφορούν κυρίως σε ανατροπές στα εργασιακά και το ασφαλιστικό, προκειμένου να γίνει ο εργάτης φθηνότερος για το κεφάλαιο. Την «ανάπτυξη» υπηρετούν επίσης οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση των αγορών, που ανοίγουν νέα κερδοφόρα πεδία για την πλουτοκρατία, συνθλίβοντας κι άλλο τους μικρούς και αυτοαπασχολούμενους. Συνεπώς, όλα γίνονται για την «ανάπτυξη», η οποία, ακριβώς επειδή είναι καπιταλιστική, υπηρετείται από αντιλαϊκά και μόνο μέτρα.

Ολα τα παραπάνω, μαζί και ο πακτωλός του χρήματος στις επιχειρήσεις για να κάνουν επενδύσεις σε ανταγωνιστικούς τομείς, περιγράφονται μέχρι κεραίας στις στρατηγικές της ΕΕ, με κύρια την «Ευρώπη 2020», και καμιά πρωτοτυπία δεν διεκδικούν. Πρόκειται στο σύνολό τους για μέτρα και παρεμβάσεις που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων και σαν τέτοια πλήττουν τους εργαζόμενους και το λαό, είτε έχουν τη μορφή των μέτρων λιτότητας, είτε των «διαρθρωτικών αλλαγών», είτε της άμεσης παροχής ρευστού στις μεγαλοεπιχειρήσεις. Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι αστικές κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη χαλάρωναν ή έσφιγγαν κατά περιόδους τα μέτρα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση, προσπαθώντας να διαχειριστούν ελεγχόμενα τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και τη βαθιά κρίση. Για παράδειγμα, το ταμείο δανειοδότησης των υπερχρεωμένων χωρών απορρίπτονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, και μόνο κάτω από το ενδεχόμενο να καταστεί ανεξέλεγκτη η διαχείριση της κρίσης αποφασίστηκε η δημιουργία του.

Το ίδιο ισχύει και με το νέο σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο ήταν αποτέλεσμα σκληρών παζαριών και συμβιβασμών. Και μόνο το γεγονός ότι ήδη συζητιέται η αναθεώρησή του, δείχνει ότι η διαχείριση της κρίσης με σκοπό την «ανάπτυξη» υπέρ του κεφαλαίου, είναι αυτή που κινεί τα νήματα. Το ίδιο θα συμβεί και αν τελικά εκδοθούν ευρωομόλογα ή χαλαρώσει προσωρινά το σύμφωνο σταθερότητας ή επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής των δανείων για την Ελλάδα και άλλες χώρες. Τίποτα καλό δεν έχει να περιμένει ο λαός, όπως τίποτα καλό δεν είδε από το «κούρεμα» και την αναδιάρθρωση του χρέους, το ΕΣΠΑ και πάει λέγοντας... που επίσης παρουσιάστηκαν σαν «κοσμογονία» στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στη διαχείριση της κρίσης από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στα όργανα της ΕΕ. Βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης στο εθνικό πεδίο, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.