Πρώτον, το γεγονός ότι η «άσπρη τρύπα» ύψους 400 δισ. δραχμών, που ανακάλυψε ο Γ. Παπαντωνίου στα μέσα της δεκαετίας του '90, ήταν ένα τέχνασμα - μια αλχημεία που αξιοποίησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ανοχή των άλλων ευρωκυβερνητών - για να περιορίσει στα χαρτιά το ύψος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, η μείωση των οποίων αποτελούσε ένα από τα κριτήρια του Μάαστριχτ για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε «άσπρη τρύπα», το ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση, που προχτές μας πληροφόρησε για τη...«μαύρη τρύπα» στο ΙΚΑ.
Δεύτερον, οι κυβερνήσεις του «παλιού» και «νέου» ΠΑΣΟΚ, ασκούσαν τη λεγόμενη κοινωνική πολιτική τους - την απροκάλυπτη δηλαδή ψηφοθηρία - όχι με πόρους του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά βάζοντας «φέσια» εκατοντάδες δισεκατομμύρια στο ΙΚΑ, επαναφέροντας έτσι, με άλλη μορφή, το καθεστώς λεηλασίας του ΙΚΑ, που ίσχυε τη δεκαετία του '80. Αν στη δεκαετία του '80, το «παλιό» ΠΑΣΟΚ υποχρέωνε το ΙΚΑ να καταθέτει τα κεφάλαια (που συγκέντρωνε από εισφορές των εργοδοτών και των εργαζομένων) ΑΤΟΚΑ στις τράπεζες, το «νέο» ΠΑΣΟΚ των «εκσυγχρονιστών» ανέθετε στο ΙΚΑ υποχρεώσεις, χωρίς να καταβάλλει και τα αναγκαία ποσά.
Τρίτον, τόσο με την απαράδεκτη τακτική του «παλιού» ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80, όσο και με την «εκσυγχρονιστική» πολιτική του, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το ΙΚΑ αναγκαζόταν και συνεχίζει να δανείζεται από τις τράπεζες υπέρογκα ποσά, για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, με τοκογλυφικά επιτόκια. Αυτό, όμως, έχει ως συνέπεια να αναπαράγεται φαύλος κύκλος της αύξησης των ελλειμμάτων και του χρέους του ΙΚΑ και φυσικά να υποβαθμίζονται οι παροχές του προς τους ασφαλισμένους του.
Θα τα καταφέρει; Αυτό σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί και από την ετοιμότητα των εργαζομένων να αντισταθούν και να ανατρέψουν με τους αγώνες τους αυτή την πολιτική.