Ο υπολογισμός, των ζημιών και των κερδών είναι εύκολος. Το σύνολο των καταθέσεων που υπάρχουν στις τράπεζες -και οι οποίες κατά τεκμήριο αποτελούν λαϊκές αποταμιεύσεις, μια και οι οικονομικά «τρανοί» επιλέγουν άλλες τοποθετήσεις- είναι περίπου 23 τρισεκατομμύρια δραχμές. Αρα, για κάθε μονάδα μειωμένου επιτοκίου, οι τραπεζίτες δίνουν λιγότερους τόκους κατά 230 δισεκατομμύρια δραχμές. Δηλαδή, για κάθε μονάδα που μειώνεται το επιτόκιο καταθέσεων, οι αποταμιευτές χάνουν, από τις αποταμιεύσεις τους, 230 δισεκατομμύρια. Μέσα στο 2000, τα επιτόκια καταθέσεων μειώθηκαν από το 8,5% στο 4%, δηλαδή κατά 4,5 μονάδες. Ετσι, χοντρά - χοντρά το συνολικό ποσό που τσέπωσαν οι τραπεζίτες (4,5Χ230), είναι ήδη πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δραχμές! Με δυο λόγια: Μόνο από το κούρσεμα των λαϊκών αποταμιεύσεων, επιτεύχθηκε μια αυτόματη ανακατανομή εισοδημάτων 1 τρισεκατομμυρίου δραχμών, από τα λαϊκά στρώματα, προς τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος «πολιτική επιτοκίων», στον τομέα των χορηγούμενων δανείων, έχει κι αυτή τους κερδισμένους και τους χαμένους της. Είναι και πάλι οι ίδιοι. Από τη μια οι τράπεζες που διατηρούν τα επιτόκια των καταναλωτικών δανείων σε επίπεδα τριπλάσια του πληθωρισμού. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι, που στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας, εξωθούνται στον τραπεζικό δανεισμό, προκειμένου να τα φέρουν βόλτα. Το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό. Μόνο μέσα στην τελευταία πενταετία τα χρέη από καταναλωτικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 275% και ήδη έφτασαν τα 1,53 τρισεκατομμύρια δραχμές!