Δεν ήταν, βέβαια, κεραυνός εν αιθρία η αναγγελία του κόμματος Αβραμόπουλου. Χρόνια τώρα, στήνεται η όλη «επιχείρηση» συντήρησης και προβολής της «χρυσής εφεδρείας» του συστήματος. Ομως, η προχτεσινοβραδινή «επικοινωνιακή επίθεση» (διάβαζε πλύση εγκεφάλου), με αφορμή το «διάγγελμα» Αβραμόπουλου, έρχεται να υπογραμμίσει με έντονο τρόπο, τόσο τη δύναμη των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους να επιβάλλουν στην τρέχουσα επικαιρότητα - και όχι μόνο - τον «εκλεκτό» τους, ακόμα και αν λέει κοινότοπες μπαρούφες, όσο και το ποιοι «κρύβονται» πίσω από το νέο επίδοξο «Μεσσία» της πατρίδας. Η «υπερπροβολή» του δημάρχου δεν οφείλεται βέβαια, όπως πονηρά ή αφελώς διατείνονται ορισμένοι, στην ικανότητά του για «δημόσιες σχέσεις», αλλά στο γεγονός ότι φαίνεται να αποτελεί για τα επόμενα χρόνια «επιλογή» του συστήματος, στο ρόλο του «υπομόχλιου», που θα βοηθήσει να οδηγηθούν οι πολιτικές εξελίξεις προς τα εκεί που θέλουν τα μεγάλα αφεντικά.

Ενα βασικό ερώτημα, που πρέπει να απαντηθεί, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η αποστολή που έχει ανατεθεί στον Δ. Αβραμόπουλο, είναι γιατί τον έριξαν τώρα στη «μάχη». Μόλις, δηλαδή, οκτώ μήνες μετά τις εκλογές, όπου ο δικομματισμός ενίσχυσε σημαντικά τα ποσοστά του και φάνταζε «παντοδύναμος». Στο ίδιο διάστημα, όμως, φάνηκε ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά για τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Το «δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού» και των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών έχει «βαλτώσει» επικίνδυνα και μόλις το τελευταίο διάστημα, αφού κινητοποιήθηκαν θεοί και δαίμονες, μπόρεσε η κυβέρνηση Σημίτη να «ξεκολλήσει» και να επισπεύσει το χρονοδιάγραμμα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Ταυτόχρονα - και ίσως το σπουδαιότερο - είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι υπάρχει μια διαρκώς αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ίδια στιγμή δεν υπάρχει κάποιο «όραμα», που θα επιστρατευτεί για να παραπλανηθούν οι λαϊκές μάζες ή να υφαρπαγεί η συναίνεσή τους στην αντιλαϊκή λαίλαπα.

Στη σημερινή συγκυρία, το πλασάρισμα του Δ. Αβραμόπουλου στην κεντρική πολιτική σκηνή αποτελεί μια εξόφθαλμη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των λαϊκών μαζών, αφού είναι δεδομένο ότι οι προβολείς της δημοσιότητας, τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο, θα είναι μόνιμα στραμμένοι πάνω στις «κινήσεις» του δημάρχου. Οι ψηφοφόροι θα κρατούνται διαρκώς σε «αγωνία», για το τι, πότε και πώς θα κάνει ο δήμαρχος, θα υποβάλλονται σε διάφορα αστεία «διλήμματα», κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμηθεί το ενδεχόμενο, το νέο κόμμα να μην είναι μια ακόμη ευκαιριακή και αναλώσιμη απόπειρα (τύπου ΠΟΛ.ΑΝ.), αλλά να αποτελέσει τον «πολιορκητικό κριό» για μια μονιμότερη αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Να πάρουν, δηλαδή, σάρκα και οστά τα «πάγια» σενάρια της άρχουσας τάξης για την εμπέδωση ενός «τρίτου πόλου» στο δικομματισμό, ο οποίος, ως άλλοθι πλουραλισμού και αναχώματος της λαϊκής δυσαρέσκειας, θα χρησιμοποιηθεί για να στηρίζει τις εκάστοτε επιλογές των αφεντικών και σε κυβερνητικό επίπεδο. Ηδη, του έχουν στρώσει το δρόμο, εντοπίζοντας «πολιτικό κενό» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο προορίζεται να καλύψει το νέο κόμμα.

Φυσικά, πολλά από τα παραπάνω, προς το παρόν, είναι «σενάρια επί χάρτου» και απλά γίνεται άλλη μια απόπειρα υλοποίησής τους. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες αναδιατάξεις γίνουν, έχουν στόχο τη διασφάλιση της σταθερότητας και αποτελεσματικότητας του δικομματικού συστήματος και θα στρέφονται, βέβαια, ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Ο μόνος τρόπος να χαλάσουν αυτά τα αντιλαϊκά σχέδια είναι οι εργαζόμενοι να μην παγιδευτούν και να τραβήξουν μπροστά, συγκροτώντας το δικό τους Μέτωπο. Το μόνο που μπορεί να επιβάλει μια εξουσία και μια πολιτική προς όφελος του λαού.