Ολα αυτά βέβαια τα εγκληματικά «λάθη», που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες συνανθρώπους μας, δε θα είχαν γίνει, αν η ασυδοσία των ιδιοκτητών του εργοστασίου - και όχι μόνο αυτού, βέβαια - δεν έβρισκε αρωγό και προστάτη τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και τις κυβερνήσεις που τον διαφεντεύουν - κι ίσως κάποτε η Δικαιοσύνη θα 'πρεπε να σταθεί και σ' αυτήν τη διάσταση της «ηθικής αυτουργίας». Για το λόγο ακριβώς αυτόν προκαλεί ιδιαίτερη κατάπληξη η άλλη αναφορά στην απολογία του ιδιοκτήτη της ΡΙΚΟΜΕΞ, με την οποία καταλογίζει «πολιτικάντικες σκοπιμότητες» σε όσους συνέταξαν το πόρισμα, υπονοώντας προφανώς ότι συντάχτηκε με «άνωθεν εντολές»!

Ασφαλώς και ο ιδιοκτήτης της ΡΙΚΟΜΕΞ προκαλεί. Προκαλεί τη νοημοσύνη όλων μας. Μα πάνω απ' όλα προκαλεί την ίδια την κυβέρνηση, η οποία επίμονα αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Και δε μιλάμε μόνο για την τρομακτική καθυστέρηση στη σύνταξη των πορισμάτων, για την επίσπευση των οποίων χρειάστηκε να επέμβει ο αρμόδιος ανακριτής. Μιλάμε γενικά για τη χαρακτηριστική της αδράνεια να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας. Μιλάμε για την άρνησή της στην πρόταση να ελεγχθούν για την αντισεισμική και στατική τους επάρκεια τουλάχιστον όλα τα δημόσια και μη κτίρια συνάθροισης κοινού (σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, πολιτιστικά κέντρα κ.λπ.).

Οπερσινός σεισμός της Αθήνας με τους 142 νεκρούς χτύπησε ήδη το καμπανάκι του κινδύνου. Κι όμως. Η κυβέρνηση αρνήθηκε να πάρει την πολιτική απόφαση και να εκδώσει τεχνικές οδηγίες με αντίστοιχα τιμολόγια και δωρεάν επιχορηγήσεις για την ενίσχυση ακόμη και των κτιρίων που έπαθαν σημαντικές ζημιές απ' το σεισμό! Αντίθετα, με το όλο θεσμικό πλαίσιο των επισκευών που θέσπισε, προωθεί την απλή αποκατάσταση και τα «μπαλώματα», που δε διασφαλίζουν σε καμιά περίπτωση αποφυγή νέας τραγωδίας. Ιδού, λοιπόν, η αφετηρία των υπαινιγμών του ιδιοκτήτη της κάθε ΡΙΚΟΜΕΞ...

Οταν ο άνθρωπος έφτιαχνε το θεό του τον ήθελε δικό του. Σαν κι αυτόν και τη ζωή του. Αυτή που θα 'θελε να ζούσε μα δεν μπορούσε. Και στην εικόνα της, στο όραμά της, ζωντάνευε το δικό του θεό. Στα λόγια του έβαζε αυτά που δεν μπορούσε ο ίδιος να πει παρά μονάχα σαν ευχές, για να 'ρθουν καλύτερες μέρες. Τις έχει ανάγκη τις ευχές ο άνθρωπος, για τα τωρινά και τα μελλούμενα. Και τούτες τις γιορτάρες μέρες, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, ξαποσταίνοντας από τον κάματο της χρονιάς που πέρασε, εύχονται αυτό που έρχεται, να 'ναι αυτό που θέλουν να 'ρθει.

Εχουν ανάγκη τις ευχές οι λαϊκοί άνθρωποι, ελπίζοντας και προσδοκώντας πως με την αλλαγή του χρόνου μπορεί να 'ρθουν για τους ίδιους οι καλύτερες μέρες. Είναι μέρος της κοινωνικής τους συνείδησης. Μιας συνείδησης που διαμορφώνεται, αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου. Μέσα από την πείρα της ζωής, αλλά κυρίως μέσα από την εξέλιξη της δράσης για ένα καλύτερο μέλλον. Και όσο η πείρα από την κοινωνικοπολιτική δράση επιδρά στη συνείδηση τόσο οι ευχές για το καλύτερο μπορούν να μετουσιώνονται ως ιδέες σε πράξη, με τη συμμετοχή στην αγωνιστική δράση, γι' αυτό που οι ίδιοι οι απλοί άνθρωποι του μόχθου θέλουν να φέρουν, την αλλαγή της κοινωνικής τους ζωής.

Ετσι οι γιορτές, τα ήθη και τα έθιμα, όλα δημιουργήματα δικά τους, είναι γι' αυτή τη ζωή που ακόμα δεν μπορούν να τη ζήσουν μα τη θέλουν να 'ρθει. Ο δουλευτής της γης, για να καρπίσει πιο πολύ εύχεται να μην πάνε στράφι οι καρποί της που 'ναι και καρποί της δουλιάς του. Μα κι ο εργάτης να 'χει δουλιά, κι αυτός κι όλα τα ταξικά του αδέρφια, μα και οι κόποι του να 'ναι δικοί του. Να μην τους διαφεντεύουν άλλοι, να πάψει ο πλούτος τη φτώχεια να νικά. Κι όλοι αυτοί μαζί να ζουν χωρίς πολέμους, που ο πλούτος σκορπά ανελέητα πάνω στης «γης τους κολασμένους». «Επί γης ειρήνη» λένε οι ευχές, τούτες τις μέρες, ειρηνικός ο νέος χρόνος, ο νέος αιώνας, η νέα χιλιετία, μα η «νέα τάξη» τη θέλει με τα όπλα της υποταγής των λαών. Και οι λαοί την εύχονται μα θέλουν την καταστροφή των όπλων της υποταγής τους.

Και τούτος ο λόγος των ευχών κρύβει από πίσω του την πάλη για τ' αύριο. Γι' αυτό και κάθε καινούριο χρόνο, ο απολογισμός του προηγούμενου γίνεται μέρος της συσσωρευμένης πείρας, που, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να κάνει τον άνθρωπο πιο σοφό, πιο ικανό για το μέλλον. Μεταδίδεται στον κοινωνικό εαυτό του και καταλαγιάζει στο Είναι του, σιγουρεύοντας τα βήματα για πιο αισιόδοξη προοπτική, για το νέο που θα 'ρθει με το συμβολισμό του καινούριου χρόνου, του καινούριου αιώνα, της νέας χιλιετίας. Χωρίς δισταγμό, θα πούμε πως, μέσα στην αντιφατικότητα της εποχής, του αιώνα που άνοιξε το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και έκλεισε με την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και την ΕΣΣΔ, ο καινούριος αιώνας έρχεται αισιόδοξος. Γιατί μπορεί να φέρει το καινούριο και παντοτινό, ως αιώνας νέων κοινωνικών επαναστάσεων για την οριστική νίκη του σοσιαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός φαντάζει παντοδύναμος, αλλά δεν είναι ανίκητος. Η εργατική τάξη, οι λαοί μπορούν να προσδοκούν και θα φέρουν τις καλύτερες μέρες, με την κοινωνικοπολιτική πάλη για το δικό τους αύριο, για τη νέα, τη δική τους κοινωνία. Με την πάλη της φτώχειας με τον πλούτο, για να 'ρθουν οι πιο όμορφες μέρες μας που δε ζήσαμε ακόμα. Τούτες τις μέρες θα φέρει αυτή η πάλη. Και θα τις φέρει σίγουρα, έτσι που ο λαϊκός άνθρωπος δε θα 'χει ανάγκη το θεό του, για να του πει το «επί γης ειρήνη», όταν ο ίδιος θα κάνει τη ζωή του να 'ναι μόνο δική του.