Είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού πλέον, η «κινητικότητα» που προκαλεί η άρχουσα τάξη στο πολιτικό σκηνικό, ακριβώς για να εξυπηρετήσει τις πάγιες επιδιώξεις της για σταθερότητα και αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτής της κινητικότητας, η οποία σε κάθε περίπτωση έχει αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα, εντάσσονται, μεταξύ άλλων, η αναθεώρηση του Συντάγματος επί το αντιδραστικότερον, η ολοένα και εντεινόμενη φημολογία και διεργασίες για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος επί το καλπονοθευτικότερο και η «ελεγχόμενη» ενίσχυση του υπό κατασκευήν κόμματος του Δ. Αβραμόπουλου, στο πλαίσιο της δημιουργίας νέων κομμάτων -αναχωμάτων της λαϊκής δυσαρέσκειας, η «κινητικότητα» εντός των δύο μεγάλων κομμάτων, κ.ά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κοινωνοί και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα, αυτής της κινητικότητας είναι βέβαια οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, οι οποίες, όμως, ταυτόχρονα, επιχειρούν να την αξιοποιήσουν προς «ίδιον όφελος» στο πλαίσιο της διαμάχης για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Σημίτη θέλει το κόμμα Αβραμόπουλου, αλλά μόνο στο βαθμό που προκαλέσει ζημιά στη ΝΔ και της εξασφαλίσει μια ακόμα τετραετία στην εξουσία. Αντίστοιχα, η ηγεσία της ΝΔ δεν το θέλει στο βαθμό που σταθεί «εμπόδιο» στο δρόμο για την εξουσία, αλλά δε διαρρηγνύει τις «γέφυρες» μαζί του περιμένοντας την έκβαση των εξελίξεων μέχρι τις παραμονές των επόμενων εκλογών. Ωστόσο, οι ηγεσίες του δικομματισμού συμπίπτουν τόσο στο περιεχόμενο και τις επιδιώξεις του αναθεωρημένου Συντάγματος, όσο και στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον εκλογικό νόμο επί το ληστρικότερον, όπως η «εισαγωγή» του γερμανικού μοντέλου που εξασφαλίζει τη μακροημέρευση του πολύχρωμου δικομματικού συστήματος σε βάρος των ονομαζόμενων «μικρών» κομμάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του γεγονότος ότι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων συμμετέχουν στις διεργασίες αυτές αποτελεί η σύναξη, μία από τις πολλές που γίνονται το τελευταίο διάστημα, που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές μέρες σε σπίτι μεγαλοδικηγόρου στα βόρεια προάστια και είδε το φως της δημοσιότητας, στο οποίο εκτός από επώνυμους μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες συμμετείχαν οι Α. Τσοχατζόπουλος, Αλ. Παπαδόπουλος, Γ. Σουφλιάς, Δ. Αβραμόπουλος και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος! Είναι προφανές ότι σε τέτοιες «συναντήσεις» της οικονομικής ολιγαρχίας με το υπαλληλικό προσωπικό της δεν μπορούν να συζητηθούν ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό... προς όφελος των λαϊκών μαζών! Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα καταφέρουν να επιβάλουν «αποτελεσματικότερα» τις σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές τους με τις λιγότερες αντιστάσεις και τίμημα και πώς θα πρέπει να (ανα)διαταχθεί το πολιτικό προσωπικό.

Δεν υπάρχει, όμως, η κινητικότητα που προκαλεί η άρχουσα τάξη. Την ίδια ώρα -και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο- αναπτύσσονται διεργασίες και ελπιδοφόρος κινητικότητα μέσα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με στόχο την απόκρουση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και την επιβολή μιας άλλης εξουσίας προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Μεγαλώνει διαρκώς ο αριθμός των εργαζομένων που αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υπάρξει αγωνιστική ταξική απάντηση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στη βάρβαρη νέα τάξη και συναντιούνται σε επιμέρους μέτωπα συσπείρωσης και αγώνα με φιλοδοξία να οικοδομήσουν το Λαϊκό Μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική βάση. Σε αυτή τη λαϊκή κινητικότητα και αυτές τις συσπειρώσεις δοκιμάζονται και οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που είναι ή θέλουν να αποκαλούνται αριστερές. Κριτήριο όμως των διακηρύξεων και των λόγων τους είναι η πράξη και η στάση απέναντι στη συγκρότηση του Μετώπου. Το ΚΚΕ, με τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου, έχει αποσαφηνίσει τη στάση του και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι των κομμουνιστών για την επίτευξη των παραπάνω στόχων.